Ἀλλὰ ἂς ἔλθωμεν εἰς τὰ ἐπίλοιπα τῆς διηγήσεως. Κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην ἐφονεύθη ὁ βασιλεὺς Βαλτάσαρ, κατὰ τὸν λόγον τοῦ Προφήτου καὶ Δαρεῖος ὁ Μῆδος, ὁ υἱὸς τοῦ Ἀστυάγου, παρέλαβε τὴν βασιλείαν, ὦν τότε ἐτῶν ἑξήκοντα δύο (62), ἐπῆρε δὲ μετὰ τῶν ἄλλων καὶ τὸν Προφήτην Δανιὴλ καὶ τοὺς Τρεῖς Παῖδας καὶ τοὺς ἐπῆγεν εἰς τὴν Μηδίαν. Ἐκεῖ τοὺς μὲν Τρεῖς Παῖδας ἐποίησεν ἄρχοντας εἰς πόλεις καὶ ἐπαρχίας, τὸν δὲ Δανιήλ κατέστησε πρῶτον λογιστὴν τῶν εἰσοδημάτων τῆς βασιλείας του. Βλέποντες δὲ οἱ ἄλλοι λογισταί, ὅτι τὸν ἐτίμησεν ὁ βασιλεὺς περισσότερον ἀπὸ αὐτούς, τὸν ἐφθόνησαν καὶ ἐζήτουν αἰτίαν νὰ τὸν κατηγορήσουν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν εὕρισκον τοιαύτην, διότι ἦτο δίκαιος καὶ ἀδωροδόκητος, ἐτεχνεύθησαν ἄλλην ἐπιβουλήν, τὴν ὁποίαν ἀκούσατε.

Συνήθειαν εἶχεν ὁ Προφήτης νὰ ἀναβαίνῃ τρεῖς φορὰς τὴν ἡμέραν εἰς τὸ ἀνώγειόν του καὶ νὰ ὑψώνῃ τὰς χεῖρας εἰς τὸν οὐρανόν, νὰ προσεύχηται. Οἱ δὲ φθονεροὶ ἐκεῖνοι λογισταὶ ἐβουλεύθησαν, διὰ τὴν συνήθειάν του ταύτην, νὰ εὕρουν αἰτίαν κατηγορίας· ὅθεν συναχθέντες, εἶπον πρὸς τὸν βασιλέα· «Ἐφάνη καλόν, ὦ βασιλεῦ, εἰς τοὺς ἄρχοντας τῆς βασιλείας σου, ὅπως ἐπὶ τριάκοντα ἡμέρας μὴ ζητήσῃ κανεὶς οὐδεμίαν χάριν οὔτε ἀπὸ Θεὸν οὔτε ἀπὸ ἀνθρώπους, εἰμὴ μόνον ἀπὸ τὴν βασιλείαν σου· καὶ ἐὰν ὁρίζῃς, κύρωσον τὸ δόγμα τοῦτο, ὅστις δὲ παραβῇ τὸν ὁρισμόν σου αὐτόν, ἂς τὸν ρίψωμεν εἰς τὸν λάκκον, εἰς τὸν ὁποῖον διατρέφονται οἱ λέοντες». Ὁ βασιλεύς, μὴ γνωρίζων τὴν δολερὰν γνώμην αὐτῶν, οὔτε ὅτι διὰ τὸν Δανιὴλ κατεργάζονται τὴν πονηρίαν ταύτην, ἐκύρωσε τὸ δόγμα ἐκεῖνο. Ὅλοι λοιπὸν οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, ὡς πεπλανημένοι καὶ εἰδωλολάτραι, ἔπαυσαν ἀπὸ τοῦ νὰ προσκυνοῦν τοὺς θεοὺς αὐτῶν, ὁ δὲ Προφήτης, κατὰ τὴν συνήθειάν του, ἀνέβη καὶ πάλιν εἰς τὸ ἀνώγειόν του καὶ θέσας τὰ γόνατά του κατὰ γῆς, προσηύχετο εἰς τὸν Θεόν. Τότε καιροφυλακτήσαντες οἱ κακομήχανοι ἐκεῖνοι λογισταὶ καὶ ἰδόντες αὐτὸν οὕτω ποιοῦντα, προσῆλθον πρὸς τὸν βασιλέα καὶ τοῦ λέγουν· «Σύ, βασιλεῦ, ὥρισας νὰ μὴ ζητήσῃ τις ζήτημα, οὔτε ἀπὸ τὸν Θεόν, οὔτε ἀπὸ ἄνθρωπον, ἐπὶ τριάκοντα ἡμέρας καὶ ἰδοὺ ὁ Δανιὴλ ζητεῖ ἀπὸ τὸν Θεόν του τὰ ζητήματά του».

Ταῦτα ἀκούσας ὁ βασιλεὺς πολὺ ἐλυπήθη διὰ τὸν Δανιήλ, πῶς νὰ τὸν θανατώσῃ και ἐστάθη ὅλην τὴν ἡμέραν ἀγωνιζόμενος μὲ λόγους νὰ τὸν ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὰς χεῖράς των. Ἐκεῖνοι δὲ εἶπον· «Γνώριζε, βασιλεῦ, ὅτι τώρα ὅπου ἐκάθισες εἰς τὴν βασιλείαν, ἐὰν δὲν τηρήσῃς τὸν λόγον σου καὶ δὲν τελειώσῃς τὸν ὁρισμόν σου, πλέον κανεὶς ἀπὸ τὸν κοινὸν λαὸν δὲν θέλει ὑπακούσει εἰς τὸν ὁρισμόν σου».