Τῇ Κυριακῇ πρὸ τῆς τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ, Ὑπόμνημα εἰς τὸν Προφήτην ΔΑΝΙΗΛ καὶ εἰς τοὺς ΤΡΕΙΣ ΠΑΙΔΑΣ.

Τὸ δὲ ὅτι ἡ πάρδαλις αὐτὴ ἦτο πλουμιστή, σημαίνει ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος οὗτος ἦτο πολύβουλος καὶ πολύτροπος καὶ ἐκυρίευσεν ἔθνη πολλὰ καὶ διάφορα εἰς τὰς θρησκείας· τὰ δὲ τέσσαρα πτερά, τὰ ὁποῖα εἶχεν ἐπάνω της, καὶ αἱ τέσσαρες κεφαλαί, δηλοῦσιν, ὅτι μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἀλεξάνδρου τέσσαρες βασιλεῖς διεμοιράσθησαν τὴν βασιλείαν του, καθὼς διηγεῖται ἡ ἱστορία τοῦ βασιλέως Ἀλεξάνδρου· πρῶτος ὁ Ἀντίγονος, δεύτερος ὁ Ἀντίπατρος, τρίτος ὁ Πτολεμαῖος καὶ τέταρτος ὁ Ἀντίοχος.

Τὸ δὲ τέταρτον θηρίον, τὸ ὁποῖον ἦτο κατὰ πολλὰ φοβερὸν καὶ δυνατώτερον ἀπὸ τὰ ἄλλα, προεσήμαινε τὴν βασιλείαν τῶν Ρωμαίων, δηλαδὴ τὸν Καίσαρα Αὔγουστον, διότι τὴν βασιλείαν τῶν Ἑλλήνων τὴν ἐκληρονόμησαν κατόπιν οἱ Ρωμαῖοι. Ὅτι δὲ εἶχε δέκα κέρατα εἰς τὴν κεφαλήν του καὶ ἀνάμεσα εἰς ἐκεῖνα ἐφύτρωσεν ἄλλο μικρὸν κέρας καὶ ἐξερρίζωσε τρία μεγάλα κέρατα καὶ ὅτι αὐτὸ εἶχε στόμα ἀνθρώπου καὶ ἐβλασφήμει κατὰ τοῦ Θεοῦ, δηλοῖ ὅτι ἐν τῷ μέσῳ τῶν βασιλειῶν δέκα ἐθνῶν, ἤτοι τῶν Ρωμαίων, τῶν Ἱσπανῶν, τῶν Λιβύων, τῶν Ἀλαμανῶν (Γερμανῶν), τῶν Ἑλλήνων, τῶν Χριστιανῶν, τῶν Τούρκων, τῶν Περσῶν, τῶν Λέχων [5] καὶ τῶν Ρώσων, θέλει γεννηθῆ ὁ Ἀντίχριστος, ὅστις θὰ χαλάσῃ τρεῖς βασιλείας ἀπ’ αὐτὰς καὶ θὰ βασιλεύσῃ αὐτός, διὰ νὰ πλανήσῃ τὸν κόσμον, νὰ τὸν πιστεύσουν ὡς θεόν. Τὸν δὲ Προφήτην Ἠλίαν καὶ τὸν Ἐνὼχ καὶ ὅσους δὲν τὸν προσκυνήσωσι, θὰ τοὺς φονεύσῃ, καθὼς τὸ διηγεῖται καὶ ὁ Θεολόγος Ἰωάννης πλέον λεπτομερέστερον εἰς τὴν Ἀποκάλυψίν του. Τὰ δὲ ἐπίλοιπα τῆς ὀπτασίας τοῦ Προφήτου, εὐλογημένοι Χριστιανοί, ὡς φανερὰ καὶ εἰς τοὺς ἰδιώτας, δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ τὰ ἐξηγήσω, διότι σημαίνουν τὴν Δευτέραν Παρουσίαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὴν ὁποίαν μέλλει νὰ κρίνῃ πάσας τὰς φυλὰς καὶ γλώσσας, καὶ ὅτι εἰς μὲν τοὺς δικαίους θέλει δώσει τὴν ἀτελεύτητον Βασιλείαν, τοὺς δὲ ἁμαρτωλοὺς θέλει πάρει ὁ πύρινος ποταμός· αὕτη εἶναι ἡ πρώτη ὅρασις τοῦ Δανιήλ.

Δευτέρα ὅρασις τοῦ Προφήτου Δανιὴλ εἶναι ἐκείνη τὴν ὁποίαν εἶδε κατὰ τὸ τρίτον ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ αὐτοῦ βασιλέως Βαλτάσαρ καὶ ἡ ὁποία εἶναι μὲν πολυποίκιλος, πλὴν ὡς ἐν συντόμῳ ἀκούσατε καὶ αὐτὴν καὶ τὴν ἐξήγησιν αὐτῆς. Εἰς τὴν πόλιν Σοῦσα εἶδε, λέγει, ὁ Προφήτης ὡς κριόν, ἱστάμενον εἰς τὸν ποταμὸν τῆς Περσίας Οὐβάλ, εἶχε δὲ οὗτος δύο κέρατα ὑψηλά, τὸ ἕνα δὲ κέρατον ἐκ τῶν δύο ἦτο ὑψηλότερον ἀπὸ τὸ ἄλλο· καὶ μὲ αὐτὸ ἐκεράτιζε τὰ τέσσαρα μέρη τῆς γῆς, ἤτοι Ἀνατολήν, Δύσιν, Ἄρκτον καὶ Μεσημβρίαν, κανένα δὲ ἄλλο θηρίον δὲν ἠδύνατο νὰ σταθῇ ἔμπροσθεν αὐτοῦ, διότι τοῦτο εἶχε μεγάλην ἐξουσίαν καὶ δύναμιν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Οἱ Χαλδαῖοι ἦσαν ἀρχαῖος λαὸς κατοικὼν τὴν μεταξὺ τῶν ποταμῶν Τίγρητος καὶ Εὐφράτου ἐκτεινομένην χώραν καὶ δὴ ἀπὸ τῆς Βαβυλῶνος μέχρι τοῦ Περσικοῦ κόλπου, ἥτις καὶ ἐκ τοῦ ὀνόματος αὐτῶν ἀπεκλήθη, ἐπὶ τῆς ἐποχῆς των, Χαλδαία (ἄλλο τὸ θέμα τῆς Χαλδίας ἐπὶ τοῦ Εὐξείνου Πόντου μὲ πρωτεύουσαν τὴν Τραπεζούντα, ἓν ἐκ τῶν 29 θεμάτων εἰς τὰ ὁποῖα ἦτο διῃρημένη ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία). Βραδύτερον, ὅταν ἡ Βαβυλὼν κατέστη πρωτεύουσα, ἡ Χαλδαία, ἡ Ἀσσυρία καὶ ἡ Μεσοποταμία ὠνομάζοντο κοινῶς Βαβυλωνία. Οἱ Χαλδαῖοι πρὸ τῆς ἐνσωματώσεώς των εἰς τὴν Βαβυλωνίαν ὑπῆρξαν κατ’ ἀρχὰς λαὸς νομαδικός, κατὰ τὴν ἱστορουμένην ὅμως ἐνταῦθα ἐποχὴν εἶχον ἐξελιχθῆ τόσον εἰς τὰ γράμματα, ὥστε ὑπερεῖχον κατὰ πολὺ τῶν ἄλλων Βαβυλωνιακῶν λαῶν καὶ τῶν πλησιοχώρων αὐτῶν. Ὁ Ναβουχοδονόσορ ἦτο Χαλδαῖος τὴν καταγωγήν, ἐπίσης ὁ Πατριάρχης Ἀβραὰμ Χαλδαῖος ἦτο.

[2] Ὁ σχῖνος αὐτὸς εἶναι δένδρον, ὁμοιάζων μὲ κουμαρέαν εἰς τὸ ὕψος, ἀναπτύσσεται δὲ εἰς τὰ παραθαλάσσια μέρη καὶ μάλιστα εἰς τὴν νῆσον Χίον, εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκεται ἐν ἀφθονίᾳ· ἀπὸ τοῦτον παράγεται ἡ μαστίχη. Τὸ δένδρον τοῦτο εἶχον οἱ τότε ἄρχοντες εἰς τοὺς κήπους των διὰ στολισμὸν αὐτῶν.

[3] Πρίνος εἶναι τὸ πουρνάρι.

[4] Ἐπειδὴ εἶναι δυνατὸν νὰ γεννηθοῦν ἀπορίαι εἰς τὸν ἀναγνώστην, διὰ τὴν φαινομενικὴν ἀσυμφωνίαν τῶν ἐνταῦθα καὶ τῶν εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν (Βιβλίον Δανιὴλ) ἐκτιθεμένων, ἰδίᾳ ὡς πρὸς τὸ σημεῖον καθ’ ὃ ὁ Βαλτάσαρ ἀναφέρεται ὡς υἱὸς τοῦ Ναβουχοδονόσορος, σημειοῦμεν ἐνταῦθα τὰ ἑξῆς: Τὸν Ναβουχοδονόσορα ἀποθανόντα διεδέχθη ὁ υἱός του Εὐϊλμερωδὰχ (κατ’ ἄλλην γραφὴν Ἐβὶλ-Μεροδὰχ) καὶ τοῦτον ὁ ἐπὶ θυγατρὶ γαμβρός του Νιργάλ-σάρ-ουτσοὺρ (ὁ Νιγλίσαρος τοῦ Φλαβίου Ἰωσήπου). Τοῦτον διαδέχεται ὁ Ναβονίδης καὶ τοῦτον ὁ Βαλτάσαρ, ὅστις ὑπῆρξε καὶ ὁ τελευταῖος βασιλεὺς τῆς Βαβυλωνίας. Τὰ εἰς τὸ Βιβλίον τοῦ Δανιὴλ ἐκτιθέμενα δὲν ἔρχονται εἰς ἀντίθεσιν μὲ τὴν ἱστορίαν, διότι ἡ σημασία τῶν λέξεων πατὴρ καὶ υἱὸς ἐνταῦθα ἔχουν τὴν σημασίαν τοῦ πρόγονος καὶ ἀπόγονος. Ὁ Ναβουχοδονόσορ δηλαδὴ ὑπῆρξε πρόγονος (πατὴρ) τοῦ Βαλτάσαρ καὶ οὗτος ἀπόγονος (υἱὸς) ἐκείνου. Ἄλλωστε καὶ ἡμεῖς σήμερον πολλάκις μεταχειριζόμεθα τὴν λέξιν «πατέρες» μὲ τὴν σημασίαν τοῦ «πρόγονοι». Ταῦτα ὡς πρὸς τὴν πραγματικὴν σειρὰν διαδοχῆς τοῦ Ναβουχοδονόσορος, ἐκ τῆς ὁποίας καὶ ὁ συγγραφεὺς τοῦ παρόντος λόγου ἀφίσταται ὀλίγον εἴς τινα σημεῖα, παρασυρθεὶς ἀπὸ ἐσφαλμένας ἐξιστορίσεις ἐνίων ἰστορικῶν.

[5] Λέχοι ὀνομάζονται οἱ Ἑβραῖοι οἱ κατοικοῦντες τὰς ἀνατολικὰς χώρας τῆς Εὐρώπης, οἵτινες καὶ διατηροῦν ἰδιαίτερα ἔθιμα καὶ ἐμφάνισιν. Ἐπὶ Τουρκοκρατίας μάλιστα ἡ Πολωνία ἐκαλεῖτο Λεχία.

[6] Βαβυλὼν, ἡ ἀρχαιοτάτη μεγίστη καὶ ἱστορικὴ πόλις τῆς Μεσοποταμίας, ἔκειτο πρὸς νότον τῆς σημερινῆς Βαγδάτης πρωτευούσης τοῦ Ἰράκ, ἑκατέρωθεν τοῦ Εὐφράτου ποταμοῦ, ἀπέχει δὲ τῆς Ἱερουσαλὴμ περὶ τὰ 850 χ.λ.μ. κατ’ εὐθεῖαν πρὸς Ἀνατολάς. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου εἶχε περιέλθει εἰς τοὺς Πέρσας· σήμερον ἐλάχιστα αὐτῆς ἐρείπια σῴζονται.

[7] Τὸ ἱστορικὸν τοῦτο γεγονὸς ἔλαβε χώραν κατὰ τὸ ἔτος 536 π.Χ.

[8] Κατ’ ἄλλους ἀκριβεστέρους ὑπολογισμοὺς ὁ Ἅγιος οὗτος Προφήτης Δανιὴλ ἐκοιμήθη εἰς ἡλικίαν 88 ἐτῶν.

[9] Βλέπε σελ. 454 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου.