Ἀφοῦ δὲ κατέστρεψεν ὁ Προφήτης τὸν νομιζόμενον θεὸν τῶν Βαβυλωνίων, ἐκεῖνοι πάλιν οἱ πεπλανημένοι, ἀντὶ νὰ προσκυνήσουν τὸν ἀληθῆ Θεόν, προσεκύνουν ἕνα δράκοντα μέγαν καὶ φοβερόν· ὁ δὲ δράκων, τὸν ὁποῖον ἀκούομεν πολλάκις εἰς τὴν Γραφήν, εἶναι μὲν εἰς τὴν ἀρχὴν ὄφις, τρεφόμενος δὲ καὶ παλαιούμενος γίνεται μέγας καὶ φοβερὸς καὶ ὀνομάζεται δράκων. Τοιοῦτον λοιπὸν δράκοντα προσεκύνουν οἱ Βαβυλώνιοι ὡς θεόν, ἀναγκαζόμενοι πρὸς τοῦτο ὑπὸ τοῦ νοητοῦ δράκοντος, τοῦ διαβόλου. Τὸν δράκοντα τοῦτον προσκυνῶν καὶ ὁ βασιλεὺς Κῦρος, εἶπε πρὸς τὸν Προφήτην· «Διατί δὲν προσκυνεῖς καὶ σύ, ὦ Δανιήλ, τοῦτον τὸν φοβερὸν θεόν; μήπως ἔχεις νὰ εἴπῃς καὶ διὰ τοῦτον, ὅτι εἶναι ἄψυχος; αὐτός ζῇ καὶ τρώγει». Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Δανιήλ· «Ἐγώ, βασιλεῦ, Κύριον τὸν Θεόν μου προσκυνῶ καὶ αὐτὸν μόνον λατρεύω, διότι αὐτὸς εἶναι Θεὸς ζῶν· δός μοι ἐξουσίαν καὶ ἐγὼ δίχως σίδηρον καὶ ξύλον νὰ φονεύσω τὸν θεόν σας». Ἀπεκρίθη ὁ βασιλεύς· «κάμε καθὼς σοῦ ἀρέσει». Τότε ἔλαβεν ὁ Προφήτης πίσσαν, λίπος καὶ τρίχας καὶ ἐζύμωσεν αὐτὰ ὁμοῦ, ἔπειτα ἐποίησεν αὐτὰ ὡς ἄρτους, καὶ τὰ ἔρριψεν εἰς τὸ στόμα τοῦ θηρίου· καὶ μεθ’ ὥραν ἱκανὴν διερράγη ὁ δράκων. Ὁ δὲ Δανιὴλ ἀναγελάσας εἶπε· «Ἴδετε τοὺς θεούς σας». Οἱ Βαβυλώνιοι, ὡς ἤκουσαν ὅτι ἐφονεύθη ὁ θεὸς αὐτῶν, ἐθυμώθησαν κατὰ πολλὰ καὶ ὥρμησαν κατὰ τοῦ βασιλέως λέγοντες· «Ἔγινεν ὁ βασιλεὺς Ἰουδαῖος· διὰ τοῦτο τὸν θεόν μας Βὴλ κατέστρεψε, τοὺς ἱερεῖς κατέσφαξε καὶ τὸν δράκοντα ἐφόνευσεν». Εἶπον δὲ καὶ πρὸς τὸν βασιλέα· «Παράδωσον εἰς ἡμᾶς τὸν Δανιὴλ εἰδ’ ἄλλως βάλλομεν πῦρ εἰς τὸ παλάτιόν σου». Τότε ὁ βασιλεύς, φοβηθεὶς τὸν λαόν, παρέδωκεν εἰς αὐτοὺς τὸν Δανιήλ· ἐκεῖνοι δὲ ἐπῆγαν καὶ τὸν ἔρριψαν εἰς λάκκον τινά, εἰς τὸν ὁποῖον διετρέφοντο ἑπτὰ λέοντες βασιλικοί. Εἰς αὐτοὺς ἔδιδον καθ’ ἑκάστην ἡμέραν δύο ἀνθρώπους καταδίκους καὶ δύο πρόβατα· τότε ὅμως δὲν τοὺς ἔδωκαν τίποτε, διὰ νὰ πεινάσουν καὶ καταφάγουν τὸν Προφήτην. Ἀλλ’ ὁ Θεός, διὰ τὴν ἀρετὴν αὐτοῦ, ὄχι μόνον τοὺς λέοντας ἡμέρωσε καὶ δὲν τὸν ἔφαγον, διαμείναντα ἐκεῖ ἐπὶ ἕξ ἡμερονύκτια, ἀλλὰ καὶ ἄλλο μεγαλύτερον θαῦμα ᾠκονόμησε, τὸ ὁποῖον ἀκούσατε.

Τὸν καιρὸν ἐκεῖνο ἦτο ὁ Προφήτης Ἀββακοὺμ εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, εἶχε δὲ βράσει φαγητὸν καὶ ἔλαβε καὶ ἄρτον νὰ ὑπάγῃ εἰς τοὺς θεριστάς, εἰς τὸν ἀγρόν του. Προχωρῶν δὲ ἔξω τῆς πόλεως, ἰδοὺ ὑπήντησεν αὐτὸν Ἄγγελος Κυρίου, καὶ τοῦ λέγει· «Τὸ φαγητὸν αὐτὸ νὰ τὸ ὑπάγῃς εἰς τὸν Προφήτην Δανιὴλ εἰς τὴν Βαβυλῶνα, εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων». Ἀπεκρίθη ὁ Ἀββακούμ· «Αὐθέντα, οὔτε τὴν Βαβυλῶνα εἶδον ποτέ, οὔτε τὸν λάκκκον τῶν λεόντων γνωρίζω ποῦ εἶναι».