Τότε ἔλαβεν αὐτὸν ὁ Ἄγγελος Κυρίου ἀπὸ τὴν κορυφὴν καὶ οὕτω βαστάζων αὐτόν, τὸν ἐπῆγεν εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων, ὁ ὁποῖος, ὡς λέγουσιν, ἀπέχει ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ περὶ τὰς εἴκοσι τέσσαρας ἡμέρας ὁδοιπορίας [6]. Ἀλλ’ ὁ Ἄγγελος εἶναι ἔτι ταχύτερος ἀπὸ τὸν νοῦν τοῦ ἀνθρώπου, ὅστις εἰς μίαν στιγμὴν διανοούμενος εὑρίσκεται ἀπὸ τὸ ἓν ἄκρον τῆς γῆς εἰς τὸ ἄλλο.

Ὡς δὲ εὑρέθη ὁ Ἀββακοὺμ εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων, ἐβόησε· «Δανιήλ, Δανιήλ, λάβε το φαγητὸν αὐτό, τὸ ὁποῖον σοῦ ἔστειλεν ὁ Θεός». Ὁ δὲ εἶπεν· «Εὐχαριστῶ σοι, Θεέ μου, ὅτι μὲ ἐνεθυμήθης καὶ δὲν καταλιμπάνεις τοὺς ἐκζητοῦντάς σε καὶ ἀγαπῶντάς σε». Τότε ὁ μὲν Δανιὴλ λαβὼν τὸ φαγητὸν ἐκεῖνο ἔφαγε καὶ ἐχορτάσθη, ὁ δὲ Ἄγγελος ἀποκατέστησε καὶ πάλιν τὸν Ἀββακοὺμ εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα. Μετὰ δὲ τὰς ἓξ ἡμέρας, ἐπῆγεν ὁ βασιλεὺς Κῦρος νὰ ἴδῃ τὶ ἀπέγινεν· ὡς δὲ εἶδε τὸν Προφήτην ὅτι ἐκάθητο ὑγιής, ἐβόησε μεγαλοφώνως· «Μέγας εἶναι ὁ Θεὸς τοῦ Δανιὴλ καὶ πλὴν αὐτοῦ ἄλλος Θεὸς δὲν ὑπάρχει». Τότε ὥρισε καὶ τὸν μὲν Προφήτην ἐξέβαλον ἀπὸ τὸν λάκκον, τοὺς δὲ πρωταιτίους τῶν σκανδάλων προσέταξε νὰ ρίψωσιν ἐντὸς αὐτοῦ νὰ τοὺς φάγωσι τὰ θηρία, ὅπερ καὶ ἔγινε παρευθύς. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἱστορία τῶν Ἁγίων Τριῶν Παίδων καὶ τοῦ Ἁγίου Προφήτου Δανιὴλ ἂς προσθέσωμεν ὅμως ἀκόμη ὀλίγα τινά, τὰ ὁποῖα εἶναι ὠφέλιμα νὰ μάθετε.

Ὁ Προφήτης Δανιὴλ πρέπει νὰ γνωρίζετε ὅτι προέλαβε τὴν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τον Συναξαριστήν, ἔτη τετρακόσια ἑξήκοντα, δηλαδὴ ἐκοιμήθη τὸ υξ’ (460) πρὸ Χριστοῦ. Τοῦτο ὅμως δὲν φαίνεται ἀκριβές, ἀλλ’ ἐνωρίτερον θὰ ἐκοιμήθη ὁ Ἅγιος. Εἰς τὸν Συμεῶνα τὸν Μεταφραστὴν εὑρίσκομεν ὅτι εἰς ἡλικίαν ἑκατὸν ἐτῶν ἐκοιμήθη ὁ Ἅγιος. Διότι ὁ θεῖος οὗτος καὶ σοφὸς ἀνὴρ γράφει εἰς τὸ ὑπόμνημα τὸ ὁποῖον συνέγραψεν εἰς τοῦτον τὸν Προφήτην, ὅτι ὁ Ναβουχοδονόσορ ἐβασίλευσεν ἔτη τεσσαράκοντα τρία. Εὑρίσκομεν δὲ εἰς τὸ εἰκοστὸν τέταρτον κεφάλαιον τοῦ τετάρτου βιβλίου τῶν Βασιλειῶν, ὅτι εἰς τὸ δέκατον ἔνατον ἔτος τῆς βασιλείας αὐτοῦ κατέλαβε τὰ Ἱεροσόλυμα. Ἀπέμειναν λοιπὸν ἀπὸ τὸν καιρόν, ποὺ ἠχμαλώτισαν τὸν Δανιὴλ καὶ τοὺς Τρεῖς Παῖδας, ἕως οὗ ἀπέθανεν ὁ Ναβουχοδονόσορ ἔτη εἰκοσιτέσσαρα. Τὸ δὲ ὅτι λέγει ἡ Γραφή, ὅτι ὁ Ναβουχοδονόσορ ἔκαμε τὴν εἰκόνα τὴν χρυσῆν εἰς τὸ δέκατον ὄγδοον ἔτος τῆς βασιλείας αὐτοῦ, καθὼς καὶ ἀνωτέρω γράφομεν, ἔχει ἄλλην σημασίαν· διότι δὲν λέγει ἡ Γραφὴ κατὰ τὸ δέκατον ὄγδοον ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ Ναβουχοδονόσορος, ἀλλὰ κατὰ τὸ δέκατον ὄγδοον ἔτος ἀπὸ τῆς ἁλώσεως τῶν Ἱεροσολύμων, ἀπὸ τότε δηλαδὴ ποὺ ὁ Ναβουχοδονόσορ ἦτο βασιλεὺς καὶ τῆς Βαβυλῶνος καὶ τῆς Ἱερουσαλήμ.