Ἀφοῦ δὲ ἔκαμε τὴν χρυσῆν εἰκόνα, ἔζησε μόνον μετὰ ταῦτα ἔτη ἓξ καὶ ἀπέθανεν. Διὰ νὰ μὴ εἴπῃ δέ τις καὶ πῶς τότε ἔμεινεν ἑπτὰ καιροὺς εἰς τὴν ἐρημίαν ὁ Ναβουχοδονόσορ, καθὼς εἶπεν ὁ Δανιήλ, ἀφοῦ μετὰ τὴν κατασκευὴν τῆς χρυσῆς εἰκόνος ἔζησε μόνον ἓξ ἔτη, διὰ τοῦτο νὰ λύσωμεν καὶ τὴν ἀπορίαν ταύτην.

Οἱ ἑπτὰ καιροί, περὶ τῶν ὁποίων προείπομεν, δὲν εἶναι ἑπτὰ ἔτη, ὡς νομίζουσί τινες, ἀλλὰ μόνον ἓν ἔτος καὶ ἐννέα μῆνες. Διότι εἰς τὸ Βιβλίον τοῦ Δανιήλ, εἰς τὸ τέταρτον κεφάλαιον, οὕτω γράφει περὶ τῆς ὑποθέσεως αὐτῆς: «ἑπτὰ καιροὶ ἀλλαγήσονται ἐπὶ σὲ» (Δαν. δ’ 22). Δὲν εἶπε δηλαδὴ ἑπτὰ ἔτη, ἀλλὰ ἑπτὰ καιροί· καιρὸς δὲ εἶναι ὄχι τὸ ἔτος, ὅπως νομίζομεν ἡμεῖς, ἀλλὰ τὸ τέταρτον τοῦ ἔτους, διότι τὸ ἔτος ἔχει τέσσαρας καιρούς, ἔαρ, θέρος, φθινόπωρον καὶ χειμῶνα. Ἀλλὰ ἂς ἔλθωμεν εἰς τὸν ἀριθμὸν τῶν ἐτῶν τοῦ Προφήτου Δανιήλ. Ἔζησεν, ὡς εἴπομεν, ὁ Ναβουχοδονόσορ, μετὰ τὴν αἰχμαλωσίαν τῆς Ἱερουσαλήμ, ἔτη κδ’ (24), ἐβασίλευσε δὲ καὶ ὁ υἱός του ὁ Εὐϊλμερωδὰχ ἔτη ιη’ (18)· τούτου δὲ ἀποθανόντος ἐβασίλευσεν ὁ υἱὸς αὐτοῦ καὶ πατὴρ τοῦ Βαλτάσαρ, τὸν ὁποῖον, ὡς εἴπομεν, ὁ Φλάβιος Ἰώσηπος ὀνομάζει Νιγλίσαρον ἔτη μ’ (40), ἐβασίλευσε καὶ ὁ Βαλτάσαρ ἔτη γ’ (3), διότι, ὡς εἴπομεν, εἰς αὐτὸ τὸ ἔτος εἶδεν ὁ Προφήτης Δανιὴλ τὴν δευτέραν ὀπτασίαν. Ἐβασίλευσε δὲ καὶ ὁ Δαρεῖος ἔτη δ’ (4), ἔφθασε ὁ Προφήτης καὶ ἕως τὸ τρίτον (3ον) ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ Κύρου, καθὼς ὁ ἴδιος γράφει εἰς τὸ δέκατον κεφάλαιον τοῦ Βιβλίου αὐτοῦ. Ἦτο δέ, ὅταν τὸν συνέλαβον αἰχμάλωτον, ἐτῶν η’ (8)· τοιουτοτρόπως τὰ πάντα ἔτη τοῦ Προφήτου Δανιὴλ συνάγονται εἰς ἑκατὸν (100).

Ἐπὶ τοῦ σημείου ὅμως τούτου γεννᾶται ἡ ἑξῆς ἀπορία καὶ ἀκούσατε καὶ αὐτῆς τὴν λύσιν. Εὑρίσκομεν πολλαχοῦ εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην, ὅτι ἀπὸ τὸν καιρὸν τῆς ἁλώσεως τῶν Ἱεροσολύμων, ἕως τῆς ἀνακτήσεως αὐτῶν, ἥτις ἐγένετο εἰς τὸ πρῶτον ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ Κύρου [7] διῆλθον ἔτη ἑβδομήκοντα πλήρη, καθὼς τοῦτο πιστούμεθα καὶ ἀπὸ ἄλλας μὲν ρήσεις τῆς Ἁγίας Γραφῆς, κυρίως ὅμως ἀπὸ τὰς τῶν Προφητῶν Ἱερεμίου, Ἔσδρα καὶ Νεεμίου. Ἐξόχως δὲ ἀπὸ τὸ τριακοστὸν ἕκτον κεφάλαιον τοῦ δευτέρου Βιβλίου τῶν Παραλειπομένων, τὸ ὁποῖον γράφει εἰς τὸ τέλος ὅτι «ἐσαββάτισεν», ἤτοι ἀπέμεινεν ἀδούλευτη, ἡ γῆ τῆς Ἱερουσαλὴμ ἑβδομήκοντα ἔτη (Β’ Παρ. λϛ’ 21).