Τοῦτο βεβαιώνει καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, εἰς τὸ εἰκοστὸν τέταρτον κεφάλαιον, λέγων· «Ὅταν οὖν ἴδητε τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως, τὸ ρηθὲν διὰ Δανιὴλ τοῦ Προφήτου, ἑστὼς ἐν τόπῳ ἁγίῳ» (Ματθ. κδ’ 15), καὶ τὰ λοιπά. Βδέλυγμα δὲ τῆς ἐρημώσεως τὸ εἴδωλον τοῦ καίσαρος Ἀδριανοῦ ὀνομάζει ὁ Χριστός, τὸ ὁποῖον ἔστησε τότε αὐτὸς ἐκεῖ, ἐρημωθείσης τῆς Ἱερουσαλήμ.

Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ βασιλέως Δαρείου τοῦ Μήδου, ἐβασίλευσε Κῦρος ὁ Πέρσης, ὁ ὁποῖος εἶχεν εἰς μεγάλην τιμὴν τον Προφήτην Δανιήλ, τόσον ὥστε δὲν τὸν ἄφηνε νὰ λείπῃ παντελῶς ἀπὸ τὴν τράπεζάν του. Οὗτος εἶχε τὸ βασίλειόν του εἰς τὴν Βαβυλῶνα· οἱ δὲ Βαβυλώνιοι τὸν καιρὸν ἐκεῖνον εἶχον εἴδωλον μέγα, τὸ ὁποῖον προσεκύνουν ὡς θεόν· τοῦτο δὲ ἐκεῖνοι μὲν ὠνόμαζον κατὰ τὴν γλῶσσάν των Βήλ, οἱ δὲ Ἑβραῖοι τὸ ἐκάλουν Βάαλ, καὶ οἱ Ἕλληνες Δία. Εἰς αὐτὸ λοιπὸν τὸ εἴδωλον ἐξωδεύοντο ἀπὸ τὸν βασιλικὸν πλοῦτον καθ’ ἑκάστην ἡμέραν σιμιγδάλεως κοιλὰ δώδεκα, πρόβατα τεσσαράκοντα, καὶ οἴνου μέτρα ἕξ, τὰ ὁποῖα ἔθετον ἔμπροσθεν τοῦ εἰδώλου ἐκείνου, καὶ τὴν πρωΐαν δὲν εὑρίσκετο τίποτε, οἱ δὲ πεπλανημένοι ἄνθρωποι ἐνόμιζον, ὅτι τὰ τρώγει ὁ θεός των ὁ Βήλ. Ὁ μὲν λοιπὸν βασιλεὺς Κῦρος ἐπήγαινε καὶ προσεκύνει αὐτὸν ὡς θεόν· ἐπειδὴ δὲ ὁ Προφήτης Δανιὴλ δὲν ἤθελε νὰ τὸν προσκυνήσῃ, λέγει πρὸς αὐτὸν ἡμέραν τινὰ ὁ βασιλεύς· «Διατί δὲν προσκυνεῖς τὸν Βήλ;». Ἀπεκρίθη ὁ Προφήτης· «Δὲν προσκυνῶ ἐγώ, βασιλεῦ, εἴδωλα χειροποίητα, ἀλλὰ τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα, τὸν κτίσαντα τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐξουσίαν πάσης πνοῆς». Τοῦ λέγει ὁ βασιλεύς· «Δὲν σοῦ φαίνεται θεὸς ζῶν ὁ Βήλ; δὲν βλέπεις πόσα τρώγει καὶ πίνει καθ’ ἑκάστην ἡμέραν;». Ὁ δὲ Δανιὴλ γελάσας εἶπε· «Μὴ πλανᾶσαι, βασιλεῦ· αὐτὸς ἐσωτερικῶς μὲν εἶναι πηλός, ἐξωτερικῶς δὲ χαλκός· πῶς λοιπὸν δύναται νὰ φάγῃ τοσαύτας τροφάς;».

Τότε θυμωθεὶς, ὁ βασιλεὺς ἐκάλεσε τοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς ὑπηρέτας τοῦ ναοῦ και τους εἶπε· «Νὰ μοὶ εἴπητε ποῖος τρώγει τὰ τόσα φαγητά, τὰ ὁποῖα προσφέρομεν εἰς τὸν Βήλ· εἰ δὲ μή, θέλετε θανατωθῆ. Ἐὰν πάλιν ἀποδείξετε ὅτι τὰ τρώγει ὁ Βήλ, τότε νὰ θανατωθῇ ὁ Δανιήλ, ὅστις ἐβλασφήμησεν εἰς αὐτόν». Ἀπεκρίθησαν οἱ ἱερεῖς (οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἑβδομήκοντα, ἐκτὸς τῶν γυναικῶν καὶ τῶν τέκνων των). «Ἡμεῖς, βασιλεῦ, νὰ λείπωμεν ἀπὸ τὸν ναόν, ἡ δὲ βασιλεία σου βάλε τὰ φαγητὰ ἔμπροσθεν τοῦ Βήλ, ἔπειτα κλεῖσον τὰς θύρας, καὶ σφράγισον αὐτὰς μὲ τὴν σφραγῖδα σου, τὴν δὲ πρωΐαν, ἐὰν ταῦτα δὲν ἔχουν φαγωθῆ ἀπὸ τὸν θεὸν Βήλ, νὰ θανατωθῶμεν ἡμεῖς, ἄλλως νὰ θανατωθῇ ὁ Δανιήλ, ὅστις ἐβλασφήμησε».