Τότε, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἐντραπεὶς ὁ βασιλεύς, ἀφ’ ἑτέρου δὲ καὶ ἐλπίζων, ὅτι τὸν Δανιὴλ θέλει διαφυλάξει ὁ Θεός του, ὥρισε νὰ τὸν ρίψουν εἰς τὸν λάκκον· ἀφοῦ δὲ ἔρριψαν ἐντὸς αὐτοῦ τὸν Προφήτην, ὥρισε καὶ ἔβαλαν λίθον μέγαν ἐπάνω εἰς τὸ στόμιον τοῦ λάκκου, ἐσφράγισαν δὲ τὸν λίθον μὲ τὴν σφραγῖδα τῆς βασιλείας του καὶ τῶν ἀρχόντων ἐκείνων καὶ οὕτω ἐπῆγεν εἰς τὸ παλάτιόν του λυπούμενος διὰ τὸν Δανιήλ, τόσον ὥστε κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην ἔμεινεν ἄϋπνος. Τὴν δὲ πρωΐαν ἠγέρθη ὁ βασιλεύς, καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸν λάκκον νὰ ἴδῃ τὸ ἀποτέλεσμα. Καὶ ὅταν ἐπλησίασεν εἰς τὸν λάκκον, λέγει πρὸς τὸν Προφήτην Δανιήλ· «Δοῦλε τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου, ἆραγε ἠδυνήθη ὁ Θεός σου νὰ σὲ λυτρώσῃ ἀπὸ τοὺς λέοντας;». Ἀπεκρίθη ὁ Προφήτης ἔσωθεν· «Βασιλεῦ, νὰ ζῇς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὁ Θεός μου ἀπέστειλε τὸν Ἄγγελον αὐτοῦ καὶ ἔφραξε τὰ στόματα τῶν λεόντων καὶ δὲν ἐβλάβην». Ταῦτα ἀκούοντες οἱ παρεστῶτες ἔφριξαν καὶ ἐθαύμαζον διὰ τὴν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ τοῦ Δανιὴλ δύναμιν.

Τότε διέταξεν ὁ βασιλεὺς καὶ τὸν μὲν Δανιὴλ ἐξέβαλον ἀπὸ τὸν λάκκον, τοὺς δὲ λογιστὰς ἐκείνους, οἵτινες τὸν διέβαλον, τοὺς ἔρριψεν ἐντὸς τοῦ λάκκου, αὐτούς τὰς γυναῖκάς των καὶ τὰ τέκνα των καὶ παρευθύς, πρὶν ἀκόμη φθάσουν εἰς τὸ βάθος τοῦ λάκκου, τοὺς ἥρπασαν οἱ λέοντες καὶ τοὺς κατέφαγον. Τότε ἐπληρώθη ἡ ἀδικία αὐτῶν εἰς τὰς κεφαλὰς αὐτῶν, μᾶλλον δὲ καὶ περισσότερον αὐτοὶ ἐβλάβησαν, διότι ἐκεῖνοι μὲν ἔπασχον νὰ θανατώσουν τὸν Προφήτην μόνον, αὐτοὶ ὅμως ἐθανατώθησαν σὺν γυναιξὶ καὶ τέκνοις. Ἔγραψε δὲ καὶ ὁρισμὸν ὁ βασιλεὺς εἰς ὅλην τὴν βασιλείαν, ὅτι πάντες ἕνα Θεὸν νὰ προσκυνῶσι, τὸν Θεὸν τοῦ Δανιήλ. Ἀπὸ τότε λοιπὸν ἐγένετο ἐπίσημος ὁ Δανιὴλ εἰς τὴν Μηδίαν καὶ εἰς ὅλην τὴν βασιλείαν τοῦ Δαρείου, ὁμοίως καὶ οἱ Τρεῖς Παῖδες, οἱ συγγενεῖς τοῦ Προφήτου. Ἀλλὰ ταῦτα μὲν περὶ τούτου· πρέπον δὲ εἶναι νὰ εἴπωμεν, ὡς ἐν συντόμῳ καὶ διὰ τὰς ὁράσεις τὰς ὁποίας εἶδεν ὁ αὐτὸς Προφήτης, ἵνα μὴ γίνῃ ἐλλιπὴς ὁ λόγος μας.

Γράφει ὁ Προφήτης οὗτος Δανιήλ εἰς τὸ ζ’ κεφάλαιον τοῦ Βιβλίου αὐτοῦ, ὅτι είς τὸ πρῶπον ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ βασιλέως Βαλτάσαρ εἶδε τὴν ἑξῆς ὀπτασίαν· ἔπνεον εἰς τὴν θάλασσαν οἱ τέσσαρες ἄνεμοι τοῦ οὐρανοῦ ὁ Σάνηρος ἀπὸ ἀνατολῶν, ὁ Ζέφυρος ἐκ δυσμῶν, ὁ Βορρᾶς ἀπ’ ἄρκτου καὶ ὁ Νότος ἀπὸ τῆς μεσημβρίας καὶ ἰδοὺ ἐξῆλθον ἀπὸ τὴν θάλασσαν τέσσαρα θηρία μεγάλα, τὰ ὁποῖα ἦσαν διαφορετικὰ τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο· καὶ τὸ μὲν ἕνα θηρίον ἦτο ὡς λέων θηλυκὸς καὶ εἶχε πτερὰ ὡς ἀετοῦ, ἐντὸς ὀλίγης δὲ ὥρας ἔπεσαν τὰ πτερά του καὶ αὐτὸ ἔλειψεν ἐκ τοῦ μέσου.