Καταβαίνων ἡμέραν τινὰ ἀπὸ τὸν οἶκον του ὁ μακάριος Τιβούρτιος, εὗρεν εἰς τὴν ἀγορὰν ἄνθρωπόν τινα, ὅστις ἐκρημνίσθη ἀπὸ τόπον ὑψηλόν, καὶ συνετρίβησαν ὅλα του τὰ μέλη καὶ τὰ ὀστᾶ τοιουτοτρόπως, ὥστε δὲν εἶχον ἐλπίδα ζωῆς εἰς αὐτόν, ἀλλὰ ἔσκαπτον τὴν γῆν καὶ ἡτοίμαζον τὰ ἐντάφια. Ὁ δὲ Τιβούρτιος σπλαγχνισθεὶς προσηυχήθη δι’ αὐτὸν καὶ ὑγιᾶ ἀποκατέστησεν· ὅθεν ἐγερθεὶς περιεπάτει, μὴ ἔχων οὐδὲ μικρότατον λείψανον πληγῆς. Τότε λέγει ὁ Τιβούρτιος πρὸς τοὺς παρεστῶτας, οἵτινες ἔμειναν ὡς ἐκστατικοί, βλέποντες τοιοῦτον θαυμάσιον· «Ἐὰν θέλετε καὶ σεῖς νὰ κάμετε σημεῖα καὶ τέρατα, πιστεύσατε εἰς τὸν Χριστόν, ἀπὸ τὸν ὁποῖον καὶ ἐγὼ ἐπῆρα τὴν δύναμιν». Οἱ δὲ ἐπίστευσαν, καὶ τοὺς ἐπῆγε πρὸς τὸν Γάϊον, λέγων· «Δέξου, Πάτερ τίμιε, αὐτούς, τοὺς ὁποίους δι’ ἐμοῦ ὁ Χριστὸς ἐκέρδησε σήμερον». Ὁ δὲ κατηχήσας αὐτοὺς ἐβάπτισεν, εὐχαριστῶν τὸν Θεόν, ὅστις τελεῖ εἰς τοὺς ἐπικαλουμένους αὐτὸν παράδοξα. Ἀλλὰ καιρὸς εἶναι νὰ εἴπωμεν καὶ τὸ τέλος ἑκάστου τῶν ἄνωθεν, διὰ νὰ μὴ μακρύνωμεν πολὺ τὴν διήγησιν.
Πρώτη λοιπὸν πάντων ὑπέστη τὸ Μαρτύριον ἡ μακαρία Ζωή, διότι μεταβαίνουσα εἰς τὸν Ναὸν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου διὰ νὰ προσευχηθῇ, τὴν συνέλαβον οἱ ἐρχόμενοι στρατιῶται καὶ δέσαντες αὐτὴν τὴν προσήγαγον εἰς τὸν ἄρχοντα αὐτῶν, ὅστις ἐδοκίμασε πολὺ νὰ τὴν διαστρέψῃ μὲ διάφορα παιδευτήρια, καὶ μὴ δυνηθείς, ἔδωκε κατ’ αὐτῆς τὴν ἀπόφασιν, νὰ τὴν κρεμάσουν κατωκέφαλα, κάτωθεν δὲ νὰ τὴν καπνίζουν μὲ ὕλην βρωμεράν, ἕως οὗ νὰ ξεψυχήσῃ· ἔπειτα δένοντες λίθον μέγαν εἰς τὸν λαιμόν της, νὰ τὴν ρίψωσιν εἰς τὸν Τίβεριν· καὶ οὕτως ἐτέλεσαν ἐκεῖνοι τὸ προστασσόμενον.
Ταῦτα μαθόντες οἱ Ἅγιοι ἔχαιρον μὲν διὰ τὴν δόξαν αὐτῆς καὶ μακαριότητα, ἑαυτοὺς δὲν ἐταλάνιζον, ὅτι δὲν ἐσπούδασαν καὶ αὐτοὶ νὰ τὴν συνοδεύσουν. Ἔλεγε δὲ ὁ Τραγκυλῖνος πρὸς τὸν Σεβαστιανόν· «Βλέπεις, κύριέ μου, πῶς ἀνδρίζονται αἱ γυναῖκες καὶ τρέχουσαι προθυμότεραι ἀπὸ ἡμᾶς, προαρπάζουν τὸν στέφανον;». Ταῦτα λέγων καὶ θερμανθεὶς ἀπὸ τὸν ἔνθεον ἔρωτα, ἔδραμεν εἰς τὸν Ναὸν τῶν Ἀποστόλων ἵνα προσευχηθῇ καὶ συλλαβόντες αὐτὸν οἱ δήμιοι τὸν ἐλιθοβόλησαν, καὶ τὸν ἔρριψαν εἰς τὸν ποταμὸν προστάξει τοῦ ἄρχοντος. Ὁ δὲ Νικόστρατος, ὁ ἀνὴρ τῆς μακαρίας Ζωῆς, ἐπῆγε μὲ τὸν Κλαύδιον εἰς τὰς ὄχθας τοῦ ποταμοῦ, ζητοῦντες μήπως καὶ εὕρουν κανὲν λείψανον τῶν ἐκτελεσθέντων Ἁγίων.