Ὅθεν, τοῦτο γνωρίζοντες, σταθῆτε ἀνδρεῖοι καὶ μὴ λυπηθῆτε τὴν σάρκα, ἥτις κἄν αὔριον, κἄν μεθαύριον, μέλλει νὰ γίνῃ σκωλήκων βρῶμα. Ὁ πόνος εἶναι μίαν ἡμέραν, ἡ δὲ ἀνταπόδοσις αἰώνιος· εἰ δὲ καὶ στραφῆτε εἰς τὰ ὀπίσω καὶ προτιμήσητε τὴν πρόσκαιρον ἀπόλαυσιν, αὐτὴ μὲν ὡς σκιὰ ἀφανίζεται, ἡ δὲ παίδευσίς σας θέλει εἶναι ἁκατάπαυστος εἰς ἐκείνην τὴν αἰώνιον καὶ ἀτελεύτητον κόλασιν».
Ταῦτα καὶ πλείονα ἕτερα λέγοντος τοῦ Ἁγίου μὲ μεγάλην καὶ ρητορικὴν φωνήν, ἦλθε φῶς λαμπρότατον οὐρανόθεν και τὸν ἐκύκλωσεν, ἐφάνη δὲ καὶ νέος τις θαυμάσιος, ὅστις ἵστατο πλησίον αὐτοῦ, τοῦ ὁποίου ἔλαμπε τὸ πρόσωπον καὶ τὰ ἱμάτια τόσον, ὥστε ἐξεπλάγησαν ὅσοι τὸν ἔβλεπον, γνωρίσαντες ὅτι τοῦτο ἦτο ἔργον τῆς ἄνωθεν Χάριτος, καὶ ἐμαρτύρει ὅτι ἔλεγεν ὀ Σεβαστιανὸς τὴν ἀλήθειαν. Ἐπηκολούθησε δὲ καὶ τεράστιόν τι μνήμης ἄξιον, τὸ ὁποῖον ἔκαμε μάλιστα τοὺς παρόντας καὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστὸν ἅπαντες, ἤτοι γυνή τις Ζωὴ καλουμένη, σύζυγος Νικοστράτου, ὅστις εἶχεν εἰς τὴν οἰκίαν του τοὺς Ἁγίους νὰ τοὺς φυλάττῃ, ἔχουσα δεινὴν ἀσθένειαν, δὲν ἤκουεν, οὔτε νὰ ὁμιλήσῃ ποσῶς ἠδύνατο, καὶ τότε ἐκ θείας δυνάμεως ἤκουσε τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου καὶ τῆς ἐφαίνοντο ἀληθέστατα καὶ μὴ δυναμένη νὰ τὸν εὐφημήσῃ μὲ τὴν γλῶσσαν, ἔκαμε νεύματα μὲ τὰς χεῖρας καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς πρὸς τοὺς παρεστῶτας, ὅτι ὁ Ἅγιος ἔλεγε τὴν ἀλήθειαν· ἔπειτα προσεκύνησεν αὐτὸν μὲ πολλὴν εὐλάβειαν καὶ ταπείνωσιν.
Ὁ δὲ Ἅγιος, γνωρίσας ὅτι ἦτο θέλημα Θεοῦ νὰ θεραπευθῇ ἡ γυνὴ ἐκείνη, διὰ νὰ πιστεύσουν ὅσοι ἴδωσι τοιοῦτον θαυμάσιον, προσέταξεν αὐτὴν νὰ σταθῇ εἰς τὸ μέσον καὶ τῆς λέγει εἰς ἐπήκοον πάντων· «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὁμίλησον». Καὶ παρευθύς, ὤ τοῦ θαύματος! μείνασα ὑγιὴς ἀπὸ πᾶσαν ἀσθένειαν, ὡμίλησεν ἀνεμποδίστως καὶ ἐξέστησαν ἅπαντες, ἐξόχως δὲ ὁ Νικόστρατος, ὅστις δοξάζων τὸν Θεὸν προσεκύνησε τοὺς Ἁγίους, ζητῶν τῶν προτέρων ἀγνοημάτων τὴν συγχώρησιν καὶ ἀνοίξας τὰς θύρας τῆς φυλακῆς τοὺς παρεκάλει νὰ φύγωσι, προτιμῶν νὰ θανατώσῃ αὐτὸν ἡ κρίσις, διὰ νὰ συγχωρήσῃ ὁ Δεσπότης τὰς ἁμαρτίας του. Οἱ δὲ Ἅγιοι ἀπεκρίθησαν· «Μὴ γένοιτο, ἀδελφέ, νὰ ζημιωθῶμεν τὸν τῆς Ἀθλήσεως στέφανον. Ἡμεῖς θεληματικῶς διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρός μας λαμβάνομεν ὡς πολυτίμητον δῶρον τὸν θάνατον. Λοιπὸν ὕπαγε, φέρε ὅλους τοὺς φυλακισμένους ἐδῶ διὰ νὰ ἴδουν καὶ αὐτοὶ καὶ νὰ στερεωθοῦν καλλίτερα, ἔπειτα παρρησιάσου εἰς τοὺς διώκτας, διὰ νὰ λάβῃς ἐνδοξότερον στέφανον».