ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ ὁ ἔνδοξος Μάρτυς τοῦ Κυρίου καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ συναθλήσαντες καὶ ἀνωτέρω ἀναφερόμενοι Ἅγιοι Μάρτυρες ἦσαν κατὰ τὸν καιρὸν τῶν ἀντιχρίστων βασιλέων Διοκλητιανοῦ (284-305) καὶ Μαξιμιανοῦ (286-305), οἵτινες ὑπερτέρησαν εἰς κακίαν καὶ ἀπανθρωπίαν πάντας τοὺς πρὸ αὐτῶν βασιλεῖς, διότι τόσον διωγμὸν ἐκίνησαν κατὰ τῶν Χριστιανῶν οἱ ἄχρηστοι καὶ ἀσύνετοι, ὥστε δὲν ἐχωροῦσαν οἱ Ἅγιοι εἰς τὰ δεσμωτήρια. Οὗτοι οἱ κάκιστοι τύραννοι εἶχον προστάξει πάντας τοὺς ὑπ’ αὐτοὺς ἡγεμόνας καὶ ἄρχοντας, νὰ μὴ ἐξετάζουν ἄλλας ἀναγκαίας ὑποθέσεις τῶν πόλεων οὔτε διὰ φόνους, οὔτε δι’ ἄλλα πταίσματα, ἢ κρίσεις ἑτέρας, εἰμὴ μόνον νὰ ἀναζητοῦν καὶ νὰ καταδικάζουν τοὺς Χριστιανοὺς μὲ διάφορα παιδευτήρια καὶ νὰ τοὺς βιάζουν μὲ κάθε τρόπον νὰ προδίδωσι τὴν εὐσέβειαν. Ὅθεν οἱ τῶν ἀσεβῶν βασιλέων παρανομώτεροι ὑπηρέται καὶ ἀπάνθρωποι ἄρχοντες, διὰ νὰ δείξουν πρὸς ἐκείνους εὐπείθειαν, ἐβασάνιζαν ποικιλοτρόπως τοὺς ἀνευθύνους οἱ ὑπεύθυνοι, καὶ ἄλλους ἔψηναν εἰς τοὺς ἄνθρακας, ἄλλους ἐλιθοβόλουν καὶ ἐτόξευον, ἄλλων διετρύπων μὲ πυρωμένας σούβλας τοὺς ἀστραγάλους καὶ τὰ ὠτία, ἄλλων ἀνέσπων τοὺς ὀδόντας καὶ τοὺς ὄνυχας, ἄλλους ἔρριπτον εἰς ποταμοὺς καὶ θαλάσσας, ἄλλους κατέκοπτον μεληδὸν καὶ ἐξέσχιζον τὰς σάρκας των καὶ μὲ ἕνα λόγον τοὺς ἐβασάνιζαν τόσον, ὥστε μόνον νὰ ἤκουε κανεὶς τὰς βασάνους αὐτῶν συνεπόνει καὶ ἔτρεμεν ἀπὸ τὸν φόβον.
Οἱ μακάριοι, ὅμως, καὶ γενναιότατοι ἐκεῖνοι ἀγωνισταὶ δὲν ἐσκέπτοντο οὐδόλως τὸν πρόσκαιρον θάνατον, διὰ νὰ λυτρωθῶσιν ἀπὸ τὸν αἰώνιον· δὲν ἐλυποῦντο γυναῖκας, τέκνα, γονεῖς καὶ ἀδελφούς, οὔτε τὰ ἴδια σώματα, ἀκούοντες τὸν Δεσπότην Χριστὸν λέγοντα· «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ. ι’ 37-38). Ὅθεν ἐδίδοντο προθύμως καὶ ἐθελουσίως εἰς θάνατον, διὰ νὰ ζήσουν αἰώνια, καθὼς ἔκαμαν καὶ οὗτοι οἱ σήμερον ἑορταζόμενοι Ἅγιοι, ὁ ἀήττητος Σεβαστιανὸς καὶ οἱ τούτου Συμμάρτυρες, τοὺς ὁποίους δὲν ἐχαύνωσε στοργὴ γονέων καὶ συγγενῶν, οὔτε φίλτρον τέκνων καὶ γυναικῶν, οἵτινες ἔκλαιον ἔμπροσθέν των γοερῶς, διὰ νὰ τοὺς ἐμποδίσουν ἀπὸ τὸν θάνατον· ἀλλ’ αὐτοὶ οἱ γενναῖοι καὶ πάνσοφοι ἐπροτίμησαν τὸν ἔνθεον ἔρωτα ἀπὸ τὴν τῆς σαρκὸς ἡδυπάθειαν καὶ τὴν ρέουσαν ἀπόλαυσιν, πόθῳ πόθον ἀντωσάμενοι καὶ προσκαίρους μισήσαντες ἡδονάς, ἵνα τὸν ποθούμενον Χριστὸν ἀπολαύσωσιν εἰς αἰῶνα τὸν ἀτελεύτητον. Ἀκούσατε λοιπὸν μετὰ πάσης προσοχῆς καὶ εὐλαβείας τὴν ἡδυτάτην ταύτην καὶ ψυχωφελεστάτην διήγησιν.