Κατὰ δὲ τὴν νύκτα, φανεὶς ὁ Ἅγιος εἰς τὸ ὅραμα ἐναρέτου καὶ ἐπιφανοῦς τινος γυναικός, Λουκίνης ὀνόματι, τῆς λέγει· «Ὕπαγε εἰς τὸν δεῖνα τόπον νὰ εὕρης τὸ Λείψανόν μου καὶ λάβε αὐτὸ νὰ τὸ ἐνταφιάσῃς εἰς τὴν καλουμένην Κρυπτήν, ἥτις εἶναι εἰς τοὺς πόδας τῶν Ἀποστόλων». Ἡ δὲ εὐλαβὴς γυνή, εὐθὺς ἐγερθεῖσα, ἀπῆλθεν εἰς τὸν ρηθέντα τόπον καὶ εὑροῦσα τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρος ἔλαβεν αὐτὸ εὐλαβῶς, δὲν μετεῖχε δὲ ποσῶς τὸ μακάριον τοῦ Ἁγίου Λείψανον ἀπὸ τὴν ἀκαθαρσίαν ἐκείνην, ἀλλὰ μάλιστα εὐωδίαζεν ἄμετρα καὶ στολίζουσα αὐτὸ ἐπιμελῶς τὸ ἐνεταφίασε, προσμείνασα εἰς τὸ μνῆμα ἡμέρας τριάκοντα.
Μετὰ ταῦτα ἐβασίλευσεν εἰς ὀλίγον καιρὸν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἦτο δὲ τότε εἰρήνη εἰς τὸν κόσμον· ὅθεν ἡ εὐλαβὴς Λουκίνα ἔκτισεν Ἐκκλησίαν εἰς το ὄνομα τοῦ Ἁγίου καὶ ἔζησε βίον θεάρεστον δίδουσα ἐλεημοσύνας πολλὰς εἰς τοὺς πένητας, κατὰ δὲ τὸ τέλος της μέρος μὲν τοῦ πλούτου της ἀφῆκεν εἰς τοὺς πτωχοὺς Χριστιανούς, ὅλον δὲ τὸ ἐπίλοιπον ἀφιέρωσεν εἰς τὸν ρηθέντα Ναόν, τὸν ὁποῖον ἔκτισεν εἰς δόξαν Θεοῦ καὶ μνημόσυνον τοῦ Ἁγίου, ὅστις ἔκαμε καὶ μετὰ τὸ τέλος θαυμάσια, ὄχι μόνον ἐκεῖ εἰς τὴν Ρώμην, ἀλλὰ καὶ εἰς πολλοὺς ἄλλους τόπους τῆς Ἰταλίας· ὅθεν ὅλοι των τὸν ἔχουν εἰς μεγάλην εὐλάβειαν· ἔκτισαν Ἐκκλησίας εἰς ὅλας τὰς πόλεις καὶ χώρας καὶ χαρμονικῶς τὸν πανηγυρίζουσι διὰ τὰς θαυματουργίας, τὰς ὁποίας ἐτέλεσε καὶ μάλιστα εἰς τὴν Παβίαν, εἰς τὴν ὁποίαν ἦτο καιρόν τινα μέγα θανατικὸν καὶ τὸν ἐπεκαλέσθησαν οἱ πολῖται νὰ τοὺς βοηθήσῃ εἰς τοιαύτην ἀνάγκην καὶ τόσον ἐθαυματούργησεν ὁ Κύριος εἰς αὐτοὺς διὰ νὰ δοξάσῃ τὸν Ἅγιον, τὸν ὁποῖον μετὰ δακρύων ἐπεκαλοῦντο λιτανεύοντες εὐλαβῶς, ὥστε ἔπαυσεν εὐθὺς ὁ λοιμὸς καὶ ἐγνωρίσθη σαφέστατα, ὅτι ἡ πρεσβεία τοῦ Ἁγίου τοὺς ἐβοήθησεν. Ὅθεν ὄχι μόνον ἐκεῖ τὸν πανηγυρίζουσιν, ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλας τὰς πόλεις καὶ χώρας τῆς Ἰταλίας, εἰς δόξαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ πρέπει τιμή, μεγαλοπρέπεια καὶ προσκύνησις, σὺν τῷ ἀνάρχῳ αὐτοῦ Πατρὶ καὶ τῷ Παναγίῳ καὶ ζωοποιῷ αὐτοῦ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.