Βλέπων ὁ ἔπαρχος ὅτι ὁ Ἅγιος ἵστατο ἀβλαβὴς ἐπὶ ὥραν πολλὴν εἰς τοὺς ἄνθρακας, καὶ φοβούμενος μήπως κάμῃ καὶ ἄλλην τινὰ θαυματουργίαν καὶ σύρῃ πολλοὺς πρὸς τὴν εὐσέβειαν, προστάσσει νὰ τὸν ἀποκεφαλίσουν ἔξω τῆς πόλεως. Τούτου δὲ γενομένου ἀπῆλθεν εἰς τὰς αἰωνίους μονὰς ὁ Τιβούρτιος. Τότε ἔφεραν τὸν Κάστουλον, ὅστις εἶχε τοὺς Ἁγίους εἰς τὴν οἰκίαν του, καὶ μετὰ πολλὰς βασάνους τὸν ἔθαψαν ζῶντα εἰς λάκκον καὶ οὕτως ἐτελειώθη. Ἔπειτα φέροντες τοὺς γενναίους Μαρκελλῖνον καὶ Μάρκον ἐκάρφωσαν ἥλους εἰς τοὺς πόδας των, καὶ τοὺς ἐβίαζον νὰ ἵστανται ὄρθιοι εἰς αὐτούς, διὰ νὰ καρφώνωνται οὗτοι περισσότερον καὶ νὰ τοὺς δίδωσι δριμυτάτους πόνους. Οἱ δὲ ἀείμνηστοι πάσχοντες τοσοῦτον δυσφορωτάτην βάσανον, ἔψαλλον· «Ἰδοὺ δὴ τὶ καλόν, ἢ τὶ τερπνόν;» (Ψαλμ. ρλβ’ 1) καὶ τὰ λοιπὰ τοῦ ψαλμοῦ. Τότε τοὺς ἐκέντησαν εἰς τὰς πλευρὰς μὲ λόγχας ὡς τὸν Δεσπότην, εἰς τὸν ὁποῖον παρέδωκαν τὰς ἁγίας των ψυχάς. Οὕτω λοιπὸν ἐτελειώθησαν ὅλοι οἱ ἄλλοι Ἅγιοι μὲ διάφορα κολαστήρια, καὶ ἐφέρθησαν πρὸς τὸν Χριστὸν ὡς ἀμώμητα θύματα.
Τὸν δὲ γενναιότατον Σεβαστιανὸν ἀφῆκαν οἱ ἀσεβεῖς ἕως ὕστερον, διὰ νὰ τὸν βασανίσωσι διαφόρως, μήπως καὶ τον καταπείσουν νὰ ἀρνηθῇ τὴν εὐσέβειαν. Τοῦτον προσέταξεν ὁ Διοκλητιανὸς νὰ φέρουν εἰς τὸ κριτήριόν του καὶ τούτου γενομένου τοῦ λέγει· «Σεβαστιανέ, ἐγὼ σὲ ἐτίμησα τόσον, καὶ σὲ ἔκαμα πρῶτον ἀπὸ τοὺς ἄρχοντας, σὺ δέ, ἀχάριστε, ἀνέβης εἰς τόσην ὑπερηφάνειαν καὶ ἀγνωσίαν, ὥστε οὔτε τὸ κράτος μου, οὔτε τὴν ζωήν σου ποσῶς συλλογίζεσαι;». Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Τότε μέν, ὦ βασιλεῦ, δὲν ἐγνώριζα τὸν ὄντως ἀληθῆ Θεόν, διὰ τοῦτο ὡς εἰδωλολάτρης ἀνόητος ὑπήκουον εἰς τὰ προστάγματά σου· ἀλλὰ τώρα, ὅπου ἐγνώρισα τὴν ἀλήθειαν, κατεφρόνησα πλοῦτον καὶ δόξαν καὶ τὰ ἐπίλοιπα, ὡς διαρρέοντα καὶ ἀνάξια, ποθήσας τὰ ἄρρευστα καὶ ἀεὶ διαμένοντα, τὰ ὁποῖα κληρονομοῦσιν ὅσοι τὸν Χριστὸν ἀγαπήσωσι, διότι μανία μεγάλη καὶ ἀγνωσία σας εἶναι νὰ προσκυνῆτε λίθους καὶ ξύλα καὶ ἄλλα βδελύγματα». Ταῦτα ἀκούσας ὁ βασιλεὺς ἐθυμώθη καὶ προστάσσει νὰ δέσουν τὸν Ἅγιον εἰς πάσσαλον εἰς τὸ μέσον τοῦ πεδίου ὡς στόχον καὶ σημεῖον καὶ νὰ τὸν τοξεύωσιν ἀπὸ ὅλας τὰς πλευράς, ἕως νὰ γεμίσῃ βέλη ὅλον τὸ σῶμά του. Ἔτρεχον λοιπὸν ποταμηδὸν ἅπαντες νὰ ἴδωσι τὸ φρικτὸν θέαμα καὶ ὅλοι συνεπόνεσαν καὶ ἔκλαιον, βλέποντες τοιοῦτον νέον περιφανῆ τε καὶ ὡραιότατον νὰ τὸν σύρουν καὶ νὰ τὸν βασανίζουν ὡς κακοῦργον οἱ δήμιοι.