Ἦτο δὲ εἰς τὴν πόλιν ἱερεύς τις τῶν εἰδώλων εὐγενὴς καὶ φρόνιμος ἄνθρωπος, ὀνόματι Καλλίνικος, τὸν ὁποῖον ἐτίμων ὡς θεὸν οἱ Ἕλληνες· οὗτος βλέπων ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὑπὸ τῆς θείας Προνοίας διαδραματισθέντα μυστήρια, ἤτοι τὸ κακὸν τὸ ὁποῖον ἐπέπεσεν εἰς τὸν ἄρχοντα, τὴν παραλυσίαν τῶν δημίων καὶ τὴν ἐξολόθρευσιν τῶν εἰδώλων, ἠννόησεν, ὡς γνωστικός, τὴν ἀσθένειαν τῶν θεῶν του καὶ πιστεύσας εἰς τὸν Χριστόν, ἔλεγε ταῦτα κατὰ διάνοιαν· «Σὺ παντοδύναμε Θεέ, τὸν ὁποῖον κηρύττει ὁ Θύρσος καὶ ὅστις τελεῖς τοσαῦτα θαυμάσια, δέξου καὶ ἐμὲ τὸν νεόλεκτον στρατιώτην σου καὶ δός μοι δύναμιν κατὰ τῶν ἐχθρῶν τῆς ἀληθείας». Ταῦτα κατὰ νοῦν προσευξάμενος ὁ Καλλίνικος ἐπλησίασε μὲ τέχνην πρὸς τὸν ἡγεμόνα διὰ νὰ περιγελάσῃ αὐτὸν καὶ τοὺς θεούς του καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· «Ὦ ἐκλαμπρότατε ἡγεμών, ὁ ἄνθρωπος οὗτος, τοῦ ὁποίου αἱ σάρκες εἶναι καταξεσχισμέναι ἀπὸ τὰς μάστιγας, ἐκρήμνισε τὸν ἀρχηγὸν τῶν ἄλλων θεῶν Δία καὶ τὸν λαμπρότατον Ἀπόλλωνα, ἔτι δὲ καὶ τὸν δυνατὸν Ἡρακλέα τὸν ἐν πολέμοις ἀήττητον καὶ τοὺς ἔρριψε καὶ τοὺς τρεῖς κατὰ γῆς χωρὶς νὰ τοὺς ἐγγίσῃ μὲ ὅπλα, ἀλλὰ μόνον μὲ ἕνα λόγον τὸν Χριστὸν ἐπικαλούμενος· ἐὰν ὁρίζῃς λοιπόν, ἂς ὑπάγωμεν νὰ σηκώσωμεν κἂν τὸν ἰαματικὸν Ἡρακλέα καὶ νὰ τὸν παρακαλέσωμεν ὅπως δεηθῇ εἰς τὸν πατέρα του τὸν Δία καὶ εἰς τὸν Ἀπόλλωνα, οἵτινες κοιμῶνται ὕπνον βαθύτατον, νὰ μᾶς βοηθήσωσιν».

Ὁ δὲ ἡγεμὼν ἀκούων ταῦτα δὲν ἠννόησε τὴν χλεύην, ἀλλὰ νομίζων ὅτι τοῦ ὡμίλει σπουδαίως, ἀπεκρίνατο λέγων· «Ὕπαγε σὺ μόνος, διότι ἐγὼ εἶμαι ἀσθενής, ἱλάρυνε τοὺς θεοὺς καὶ ἐξέγειρε αὐτοὺς εἰς ἐκδίκησιν, νὰ ἀπολέσουν τὸν Θύρσον, ὅστις τοὺς ἐκρήμνισε μὲ τὰς μαντείας του ὁ ἀναίσχυντος». Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Καλλίνικος· «Καὶ πῶς νὰ κάμουν ἐκδίκησιν, ἀφοῦ ἦτο δυνατώτερος ὁ Θεὸς ἐκεῖνος ὅστις τοὺς κατέρριψε;». Τότε ἠννόησε τὴν εἰρωνείαν ὁ ἡγεμὼν καὶ ἐβόησεν· «Ἀλλοίμονον εἰς ἐμὲ τὸν δυστυχῆ! καὶ σύ, Καλλίνικε, ἐπλανήθης μὲ τὰς μαντείας τοῦ μιαροῦ τούτου γόητος;». Τότε ὁ νέος Ἀθλητὴς δὲν ἐστάθη νὰ ἀκούσῃ δεύτερον λόγον ἀπὸ τὸν τύραννον, ἀλλὰ τρέχει παρευθὺς εἴς τινα οἰκίαν, ξυρίζει τὰς τρίχας τοῦ πώγωνος, ἐκδύεται τὰ ἐνδύματά του καὶ ἐλθὼν ἐνώπιον τοῦ τυράννου ρίπτει ὅλα αὐτὰ εἰς τοὺς πόδας του, λέγων· «Δέξου, ὦ ἡγεμών, τὰς τρίχας καὶ τὰ ἐνδύματα ταῦτα, τὰ ὁποῖα εἶναι μεμολυσμένα ἀπὸ τὰς θυσίας τῶν δαιμόνων, διότι καθὼς ἐξεδύθην ταῦτα, οὕτω καὶ τὴν προτέραν πλάνην ἀπέρριψα καὶ ἔγινα Χριστιανός, διὰ νὰ ζήσω πολιτείαν καινὴν καὶ θεάρεστον».