Τῇ ΙΔ’ (14ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ΘΥΡΣΟΥ, ΛΕΥΚΙΟΥ καὶ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ.

Θαυμάζων δὲ ὁ ἡγεμὼν διὰ τὴν αἰφνιδίαν μεταβολὴν τοῦ Μάρτυρος ἔλεγε πρὸς αὐτόν· «Τί ἔπαθες, Καλλίνικε, τὸ κάλλος τῶν ἱερέων; Τοσοῦτον αἱ μαντεῖαι τοῦ Θύρσου ἠδυνήθησαν νὰ νικήσουν καὶ σὲ τὸν γενναιότατον δοῦλον τῶν θεῶν, τὸν προφήτην καὶ φίλον αὐτῶν τὸν γνησιώτατον;». Λέγει ὁ Καλλίνικος· «Ἀπὸ τὰ πολλὰ θαυμάσια τὰ ὁποῖα εἶδον ἐβεβαιώθην, ὅτι ὅσα λέγετε διὰ τοὺς θεούς σας εἶναι ὅλα μῦθοι καὶ φλυαρήματα, καθὼς καὶ σήμερον ὅλοι σας ὀφθαλμοφανῶς ἐγνωρίσατε εἰς τὸν δυνατὸν Ἡρακλέα, τὸν ὁποῖον λέγετε ὅτι ἔπραξε τόσας ἀνδραγαθίας καὶ τώρα κατεκρημνίσθη (φεῦ!) ὡς ἀνίσχυρος μὲ ἕνα λόγον τοῦ Μάρτυρος». Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ ἄρχων· «Διὰ νὰ δυνηθῇς καὶ σὺ νὰ κάμῃς τὰς μαντείας τοῦ Θύρσου ἀπηρνήθης τὴν πατρικήν σου εὐσέβειαν· ἀλλ’ ἐγὼ θέλω σᾶς θανατώσει καὶ τοὺς δύο, ἐὰν δὲν ἐπιστρέψῃς ταχέως εἰς τὰ πρότερα καὶ γίνῃς εἰς τοὺς θεοὺς εὐσεβέστατος». Ἀπεκρίθη ὁ Καλλίνικος· «Ἐπειδὴ εἶσαι ἐξησθενημένος, ὡς εἶπες, ἂς ὑπάγωμεν ἀμφότεροι εἰς τὸν ναόν, νὰ παρακαλέσωμεν τὸν μέγαν Ἀσκληπιόν, νὰ σοῦ δώσῃ τὴν ὑγείαν σου καὶ νὰ θεραπεύσῃ καὶ ἐμέ, ἐὰν ἀπὸ τὰς μαντείας, καθὼς λέγεις, ἐβλάβην».

Ἀκούσας ταῦτα ὁ ἡγεμὼν καὶ νομίσας, ὅτι μετενόησεν ὁ Καλλίνικος, τὸν ἐπῆρεν εὐθὺς καὶ ἐπῆγαν εἰς τὸν ναόν, εἰσελθόντων δὲ εἰς τὸν βωμόν, εἶπε ταῦτα ὁ Ἅγιος· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ ἀψευδὴς Θεός, ὅστις δὲν μὲ ἐβδελύχθης διὰ τὰς ἀναριθμήτους ἀνομίας, τὰς ὁποίας ἐτέλεσα πρότερον, ἀλλὰ διὰ μέσου τοῦ δούλου σου Θύρσου μὲ προσεκάλεσες, αὐτὸς καὶ τώρα ἐλθὲ εἰς τὴν βοήθειάν μου καὶ δεῖξον καὶ εἰς ἐμὲ τὴν δύναμίν σου». Ταῦτα εἰπών, ἤκουσε φωνὴν ἄνωθεν, ἥτις ἐνεθάρρυνε τὴν ψυχὴν αὐτοῦ καὶ τὸν παρεκίνει εἰς τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως· ὅθεν ἔλαβε θάρρος καὶ ἐπικαλεσθεὶς τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, προσέταξε τὸ εἴδωλον τοῦ Ἀσκληπιοῦ, τὸ ὁποῖον ἦτο μέγα ὡς γίγας καὶ παρευθὺς ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Καλλινίκου. Λέγει δὲ τότε πρὸς τὸν ἄρχοντα· «Βλέπεις πῶς ἐκρημνίσθη ὁ παντοδύναμος θεός σου καὶ δὲν δύναται νὰ ἐγερθῇ, ἐὰν δὲν τὸν βοηθήσετε; Γνώρισον λοιπὸν τὴν δυστυχίαν τῶν ψευδωνύμων θεῶν καὶ πρόσελθε εἰς τὸν ἀληθῆ ναὶ παντοδύναμον Θεὸν καὶ ἐὰν πιστεύσῃς εἰς αὐτόν, θέλεις πράξει καὶ σὺ τοιαῦτα θαυμάσια». Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἄρχων ἐλυπήθη πολύ, διότι εἶδεν ὅτι ἔχασε καὶ τὸν Καλλίνικον· ὅθεν ἔδωκε κατ’ αὐτῶν τὴν τελευταίαν ἀπόφασιν, καθότι ἐγνώριζεν, ὅτι πλέον δὲν ἐπιστρέφουσιν εἰς τὰ εἴδωλα, ἤτοι προσέταξε τὸν μὲν Καλλίνικον νὰ ἀποκεφαλίσουν, τὸν δὲ Θύρσον νὰ βάλουν εἰς κιβώτιον στενὸν τόσον, ὥστε μόλις νὰ χωρῇ καὶ νὰ τὸν πριονίσουν εἰς μικρὰ τεμάχια.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Καισάρεια αὕτη, περὶ ἧς ἐνταῦθα γίνεται λόγος, οὐδεμίαν ἔχει σχέσιν μὲ τὴν Καισάρειαν τῆς Καππαδοκίας ἢ τὴν Καισάρειαν τῆς Παλαιστίνης, ἀλλ’ οὔτε καὶ μὲ τὴν Καισάρειαν Φιλίππου. Ἡ παροῦσα Καισάρεια ἦτο πόλις τῆς ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ Βιθυνίας καλουμένη καὶ Σμυράλεια καὶ Σμυρδιανή, ἦτο ἕδρα Ἐπισκοπῆς ὑπαγομένης ὑπὸ τὴν Μητρόπολιν Νικομηδείας. Ἔκειτο περὶ τὰ 30 χ.λ.μ. βορειοδυτικῶς τῆς Προύσης.

[2] Ἡ Ἀπάμεια αὕτη ἦτο καὶ αὐτὴ πόλις τῆς Βιθυνίας παράλιος ἐπὶ τῆς Προποντίδος. Ἔκειτο παρὰ τὴν θέσιν τῆς ἀρχαίας Μυρλείας, τῶν σημερινῶν δηλαδὴ Μουδανιῶν, ἐπινείου τῆς Προύσης, ἀπὸ τῆς ὁποίας ἀπέχουν περὶ τὰ 32 χ.λ.μ.

[3] Ἀπολλωνία τῆς Βιθυνίας· πόλις μικρά, ἥτις ἔκειτο τότε παρὰ τὴν ὁμώνυμον λίμνην. Τὸ ὄνομα Ἀπολλωνία ἔφερον κατὰ τὴν ἀρχαιότητα πλεῖσται Ἑλληνικαὶ πόλεις ὀνομασθεῖσαι οὕτως ἐκ τοῦ εἰς αὐτὰς ἰδιαιτέρως λατρευομένου Ἀπόλλωνος.