Τῇ ΙΔ’ (14ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ΘΥΡΣΟΥ, ΛΕΥΚΙΟΥ καὶ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ.

Ὁ δὲ Μάρτυς προσέπιπτε τῷ Δεσπότῃ θερμότατα καὶ ἐδέετο νὰ τὸν ἀξιώσῃ τοῦ θείου Βαπτίσματος διὰ νὰ γίνῃ χρησιμώτερος δοῦλός του, διότι ἀκόμη δὲν ἦτο βαπτισμένος· ὁ δὲ Θεὸς ἐπακούσας τῆς αἰτήσεώς του τὸν ἠξίωσε νὰ λάβῃ δύο βαπτίσματα, ἤτοι τὸ δι’ ὕδατος καὶ Πνεύματος ἅγιον Βάπτισμα καὶ τὸ τοῦ Μαρτυρίου.

Τὸ μεσονύκτιον ἦλθεν ὁ Δεσπότης Χριστὸς εἰς τὴν φυλακήν, νὰ ἐπισκεφθῇ τὸν δοῦλόν του καὶ εὐθὺς αἱ θύραι ἠνεῴχθησαν μόναι των, αἱ ἁλύσεις ἐλύθησαν καὶ φῶς μέγα ἔλαμψεν εἰς τὸ δεσμωτήριον· ὁ δὲ Ἅγιος ὡδηγήθη ἔξω αὐτοῦ καὶ ἐπῆγε, καθοδηγούμενος ἀπὸ θεῖον φῶς, εἰς τὸν Ἐπίσκοπον τῆς πόλεως, ὅστις ἦτο κεκρυμμένος διὰ τὸν φόβον τῶν διωκτῶν. Ἰδὼν δὲ ἐκεῖνος τὸν Ἅγιον ἐθαύμασε, πῶς εὑρέθη ἐκεῖ, δεδομένου ὅτι εἶχεν ἀκούσει τὰ ἆθλά του· ὅθεν πεσὼν κατὰ γῆς προσεκύνησεν αὐτόν, ἐκεῖνος δὲ προσεκύνησεν ὁμοίως τὸν Ἀρχιερέα λέγων· «Ἐγώ, Πάτερ τίμιε, ἦλθον νὰ μὲ εὐλογήσῃς καὶ ὄχι νὰ ζητῇς εὐλογίαν παρ’ ἐμοῦ, διότι εἶμαι ἀκόμη ἀβάπτιστος καὶ μὴ ἀμελήσῃς νὰ μὲ τελειώσῃς μὲ τὸ λουτρὸν τῆς ἀναγεννήσεως». Ἀφοῦ δὲ ἐβαπτίσθη ὁ Ἅγιος ἐποίησε τὴν ἑξῆς προσευχήν, λέγων· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός μου, ὅστις μὲ ἠξίωσας νὰ βαπτισθῶ εἰς τὸ Ὄνομά σου, αὐτὸς ἀξίωσόν με νὰ λάβω καὶ θάνατον δι’ ἀγάπην σου. Τότε ηὐλόγησεν ὁ εἷς τὸν ἄλλον καὶ ἀποχαιρετήσας ὁ Ἅγιος τὸν Ἐπίσκοπον ἐπέστρεψε πάλιν εἰς τὴν φυλακὴν ὁδηγούμενος ἀπὸ φῶς θεϊκόν, ἠκολούθουν δὲ αὐτὸν καὶ Ἅγιοι Ἄγγελοι, τοὺς ὁποίους εἶδον ὅσοι ἦσαν ἄξιοι. Ἔμεινε δὲ ἐκεῖ ἀγρυπνῶν καὶ προσευχόμενος.

Κατ’ ἐκείνας τὰς ἡμέρας ἦλθεν ἐκεῖ κόμης τις, Σιλβανὸς καλούμενος, σκληρὸς πολὺ καὶ ἀπάνθρωπος, ὅστις ἐζήτησε καὶ ἔλαβεν ἀπὸ τὸν βασιλέα ἐξουσίαν νὰ ἐξετάζῃ τοὺς ἄλλους ἡγεμόνας καὶ ἄρχοντας, οἵτινες ἐτιμώρουν τοὺς Χριστιανούς, ἐὰν δίδωσιν εἰς αὐτοὺς δεινὰ κολαστήρια. Ἀκούσας λοιπὸν οὗτος περὶ τοῦ Θύρσου, ὅτι ὁ Κουμβρίκιος τοῦ ἔδωσε τόσας βασάνους καὶ ἐν τούτοις δὲν ἠδύνατο νὰ τὸν νικήσῃ, ἦλθεν ἐπιταυτοῦ ἐκεῖ εἰς τὴν Καισάρειαν, διὰ νὰ τὸν νικήσῃ αὐτός.

Καθίσαντες λοιπὸν εἰς τὸν θρόνον ὁ Σιλβανὸς μὲ τὸν Κουμβρίκιον, ἔφεραν τὸν Ἅγιον καὶ λέγει πρὸς αὐτὸν ο Σιλβανός· «Μὴ νομίσῃς, Θύρσε, ὅτι τὰ κολαστήρια, τὰ ὁποῖα ἔλαβες ἕως τὴν σήμερον, εἶναι ὅμοια μὲ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα, διὰ τὴν μωροδοξίαν σου, θέλω σοῦ δώσει ἐγώ».


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Καισάρεια αὕτη, περὶ ἧς ἐνταῦθα γίνεται λόγος, οὐδεμίαν ἔχει σχέσιν μὲ τὴν Καισάρειαν τῆς Καππαδοκίας ἢ τὴν Καισάρειαν τῆς Παλαιστίνης, ἀλλ’ οὔτε καὶ μὲ τὴν Καισάρειαν Φιλίππου. Ἡ παροῦσα Καισάρεια ἦτο πόλις τῆς ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ Βιθυνίας καλουμένη καὶ Σμυράλεια καὶ Σμυρδιανή, ἦτο ἕδρα Ἐπισκοπῆς ὑπαγομένης ὑπὸ τὴν Μητρόπολιν Νικομηδείας. Ἔκειτο περὶ τὰ 30 χ.λ.μ. βορειοδυτικῶς τῆς Προύσης.

[2] Ἡ Ἀπάμεια αὕτη ἦτο καὶ αὐτὴ πόλις τῆς Βιθυνίας παράλιος ἐπὶ τῆς Προποντίδος. Ἔκειτο παρὰ τὴν θέσιν τῆς ἀρχαίας Μυρλείας, τῶν σημερινῶν δηλαδὴ Μουδανιῶν, ἐπινείου τῆς Προύσης, ἀπὸ τῆς ὁποίας ἀπέχουν περὶ τὰ 32 χ.λ.μ.

[3] Ἀπολλωνία τῆς Βιθυνίας· πόλις μικρά, ἥτις ἔκειτο τότε παρὰ τὴν ὁμώνυμον λίμνην. Τὸ ὄνομα Ἀπολλωνία ἔφερον κατὰ τὴν ἀρχαιότητα πλεῖσται Ἑλληνικαὶ πόλεις ὀνομασθεῖσαι οὕτως ἐκ τοῦ εἰς αὐτὰς ἰδιαιτέρως λατρευομένου Ἀπόλλωνος.