ΘΥΡΣΟΣ, ΛΕΥΚΙΟΣ καὶ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἤθλησαν κατὰ τὸν καιρὸν τοῦ βασιλέως Δεκίου τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη σμθ’-σνα’ (249-251), κατήγοντο δὲ ἀπὸ τὴν χώραν τῶν Βιθυνῶν, ἀπὸ γένος λαμπρὸν καὶ περίφημον, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν εὐσέβειαν ἐφάνησαν ἔτι λαμπρότεροι, ἐπειδὴ ὑπέμειναν ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς διάφορα παιδευτήρια καὶ δὲν ἐνικήθησαν οἱ ἀήττητοι. Κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἦσαν εἰς ὅλας τὰς πόλεις ὠμοὶ καὶ ἀνήμεροι ἄρχοντες τιμωροῦντες τοὺς πιστοὺς ἀνηλεῶς· ἦλθε δὲ καὶ εἰς τὴν Καισάρειαν [1], εἰς τὴν ὁποίαν κατῴκουν οἱ Ἅγιοι, ἄρχων τις, Κουμβρίκιος ὀνόματι, ὅστις ἐπεμελεῖτο πολὺ τὰ εἴδωλα, ἔκτιζε βωμούς, ἔκαμνε θυσίας καὶ εἴ τι ἄλλο ἠδύνατο. Ὄχι δὲ μόνον αὐτὸς ἦτο εἰς τὴν πλάνην αὐτὴν βεβυθισμένος, ἀλλ᾽ ἠγωνίζετο, ὁ ἀσύνετος, νὰ ρίψῃ καὶ ἄλλους εἰς τὴν ἀπώλειαν, ἄλλους μὲ κολακείας καὶ ἄλλους μὲ ἀπειλάς.
Κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην ἦτο καὶ ὁ Ἅγιος Μάρτυς Λεύκιος, εἷς ἀπὸ τοὺς πρώτους τῆς πόλεως, βλέπων δὲ τὰς θλίψεις τῶν δικαίων ἐθλίβετο καὶ τοὺς ἐλυπεῖτο ὡς συμπαθέστατος. Ὅθεν ἀπὸ τὸν θεῖον ζῆλον ἀνεφλέγετο ἡ καρδία του νὰ παρρησιασθῇ διὰ τὴν εὐσέβειαν, μὴ ὑποφέρων νὰ βλέπῃ τὸν ἀληθῆ Θεὸν ὑβριζόμενον. Ἀπῆλθε λοιπὸν αὐτόκλητος ἡμέραν τινά, ὅταν εὗρε καιρὸν ἁρμόδιον, καὶ λέγει ταῦτα πρὸς τὸν Κουμβρίκιον· «Διατί φονεύεις τὴν ψυχήν σου, ταλαίπωρε, προσκυνῶν κωφὰ καὶ ἀναίσθητα εἴδωλα; Δὲν σὲ ἀρκεῖ δὲ τὸ νὰ ὑπάγῃς μόνος εἰς τὴν ἀπώλειαν, ἀλλὰ βιάζεις καὶ ἄλλους ἀνθρώπους νὰ γίνωνται καὶ αὐτοὶ ἀναισθητότεροι τῶν λίθων καὶ τῶν ξύλων. Διατί δὲν θέλεις νὰ γνωρίσῃς τὸν ἀληθῆ Θεὸν καὶ Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ νὰ ἔλθῃς εἰς τὸ φῶς τῆς ἀληθείας, ἀφήνων τὸ σκότος τῆς ματαιότητος;». Ταῦτα ἀκούσας ἐξαίφνης ὁ ἡγεμὼν ἀπὸ τὸν Λεύκιον, ἐθυμώθη καὶ προστάσσει, χωρὶς νὰ τὸν ἐξετάσῃ τελείως νὰ τὸν τανύσουν καὶ νὰ τὸν δείρουν εἰς τὴν ράχιν ἀσπλάγχνως. Ὁ δὲ Μάρτυς ἐδέχετο τὰς πληγὰς γλυκύτατα, εὐλογῶν καὶ εὐχαριστῶν τὸν Κύριον· ὅθεν ὁ τύραννος βλέπων, ὅτι δὲν ἐλάμβανε κἂν ὑπ’ ὄψιν τοὺς ραβδισμούς, προσέταξε νὰ τὸν δείρουν περισσότερον καὶ τόσον τὸν ἐμαστίγωσαν, ὥστε ὅλον τὸ σῶμά του ἔγινεν ἁπαλόν, τὰ κόκκαλα συνετρίβησαν, οἱ δήμιοι ἐκουράσθησαν, ὁ δὲ Ἅγιος πάντα μετὰ καρτερίας ὑπέμενε.