Λαβόντες λοιπὸν οἱ στρατιῶται τοὺς Ἁγίους ἐπῆγαν εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης καὶ ὁ μὲν Καλλίνικος ἐποίησε προσευχὴν πρὸς Κύριον καὶ οὕτως ἀποκεφαλισθεὶς ἀπῆλθε πρὸς τὸν ποθούμενον Χριστόν· τὸν δὲ μακάριον Θύρσον ἔβαλον εἰς ξύλινον κιβώτιον καὶ ἐβασανίζοντο ἐπὶ ὥραν πολλὴν οἱ δήμιοι Σαββῖνος καὶ Βιτάλιος νὰ τὸν πριονίσουν, ἀλλὰ δὲν ἠδύναντο, διότι τὸ πριόνιον ἀπώλεσε τὴν κοπτικήν του δύναμιν καὶ ποσῶς δὲν ἔκοπτεν, ἐβάρυνε δὲ τόσον, ὥστε ἐχύνετο ὑπ’ αὐτόν ἄφθονος ἱδρώς, ἀλλὰ νὰ τὸ σαλεύσουν δὲν ἠδύναντο· μάλιστα καὶ αὐτὴ ἡ ξυλίνη θήκη ἤνοιξε μόνη της καὶ ἐξῆλθεν ὁ Ἅγιος, ὅστις γνωρίζων, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα νὰ ὑπάγῃ καὶ αὐτὸς πρὸς τὸν ποθούμενον Χριστόν, διότι ἤκουσε φωνὴν ἄνωθεν, ἥτις τὸν ἐκάλει εἰς τὴν αἰώνιον ἀνάπαυσιν, ἐποίησε προσευχὴν πρὸς Κύριον λέγων· «Εὐχαριστῶ σοι, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὅστις μὲ συνηρίθμησας μετὰ τῶν δούλων σου τὸν ἀνάξιον· δέξαι λοιπὸν ἐν εἰρήνῃ τὴν ψυχήν μου καὶ ἀξίωσον αὐτὴν τῆς ἀφράστου σου εὐφροσύνης καὶ αἰωνίου ἀπολαύσεως». Ταῦτα εἰπὼν καὶ ποιήσας τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ εἰς ὅλον τὸ σῶμά του, παρέδωσε τὴν μακαρίαν του ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ ἐν εἰρήνῃ ἀταράχως, ἀφοῦ ἤκουσε καὶ φωνὴν οὐρανόθεν, ἡ ὁποία ἐφανέρωνεν εἰς αὐτὸν τὰ ἡτοιμασμένα διὰ τοὺς Δικαίους ἀνεκλάλητα ἀγαθά, τοῦτο δὲ τὸ τέλος τοῦ Ἁγίου ᾠκονόμησεν ἡ ἄρρητος τοῦ Θεοῦ σοφία, διὰ νὰ μὴ φανῇ ὅτι τὸν ἐνίκησεν ὁ τύραννος καὶ τὸν ἐθανάτωσε. Τοιοῦτον ὑπῆρξε τὸ τέλος τῶν Ἁγίων τούτων ἐνδόξων Μαρτύρων Θύρσου, Λευκίου καὶ Καλλινίκου, οἵτινες «ὀλίγα (ἐνταῦθα) παιδευθέντες μεγάλα (ἐν οὐρανοῖς) εὐηργετήθησαν, ὅτι ὁ Θεὸς ἐπείρασεν αὐτοὺς καὶ εὗρεν αὐτοὺς ἀξίους ἑαυτοῦ· ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτούς, καὶ ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αὐτοὺς» (Σοφ. Σολ. γ’ 5-6). Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.