Ἀλλὰ τί νὰ περιγράψω καταλεπτῶς τοὺς πειρασμούς, τοὺς ὁποίους ἐλάμβανε καθ’ ἑκάστην ὁ Ὅσιος ἐξ ἐπιβουλῆς τοῦ ἀνθρωποκτόνου διαβόλου; Τοῦτο λέγω μόνον, διὰ νὰ καταλάβετε τὴν πολλήν του καρτερίαν καὶ ὑπομονήν, ὅτι ἠγωνίζετο νὰ μιμηθῇ τοὺς παλαιοὺς ἐκείνους προπάτορας· κατὰ μὲν τὰ πάθη τὸν Ἰώβ, κατὰ δὲ τοὺς πειρασμοὺς τὸν Ἰωσήφ, καὶ τοὺς ἄλλους κατ’ ἄλλον τρόπον τὸ κατὰ δύναμιν. Πρὸ πάντων δὲ εἶχεν ἀποκτήσει ὁ μακάριος τὴν μακαρίαν ταπείνωσιν καὶ ποτὲ δὲν ἠθέλησε τὰ φορέσῃ λαμπρὰ φορέματα, μολονότι κατήγετο ἀπὸ γένος λαμπρὸν καὶ πλούσιον, ἀλλὰ πάντοτε ἐφόρει ἓν εὐτελὲς καὶ τρίχινον ἱμάτιον μὲ μεγάλην ταπείνωσιν. Ὅθεν πολλάκις οἱ μαθηταὶ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ ὄρει ἀσκήσαντος ἐθαύμαζον, βλέποντες τὴν μεγάλην ταπείνωσιν τὴν ὁποίαν εἶχεν ὁ Ὅσιος Νικάνωρ εἰς τὰ ἐνδύματα. Περὶ τούτου εἶπεν εἰς αὐτοὺς ὁ Ὅσιος Διονύσιος· «Βλέπετε, ἀδελφοί, μέγαν θησαυρὸν κρύπτει ὑποκάτω ἐκεῖνο τὸ εὐτελὲς τριβώνιον». Ταῦτα ὡς ἤκουσαν περὶ τοῦ Ὁσίου Νικάνορος δύο πλούσιοι Χριστιανοί, καὶ μαθόντες ἀκριβῶς τὰ περὶ τούτου, ἦλθον δρομαῖοι εἰς τὴν σκήτην του, θέλοντες νὰ ὑποταχθοῦν εἰς αὐτόν. Ὁ δὲ Ὅσιος Νικάνωρ, προγνωρίζων ἐκ θείας χάριτος τὸν ἐρχομόν των, ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸ κελλίον του καὶ τοὺς ὑπεδέχθη φιλοφρόνως, καὶ λέγει πρὸς αὐτούς· «Τί πρὸς ἐμὲ τὸν εὐτελῆ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ δοῦλον ἤλθετε, τέκνα, ἀφέντες τὸν πολὺν ἐν ἀρετῇ Διονύσιον; Δὲν ἔχει τοῦτο τὸ εὐτελές μου ἱμάτιον καμμίαν ἀρετὴν κεκρυμμένην, ὡς παρ’ ἐκείνου ἠκούσατε· μόνον ὑπάγετε πρὸς ἐκεῖνον τὸν ὄντως Ὅσιον καὶ ἐνάρετον».

Ταῦτα εἰπὼν πρὸς αὐτοὺς ὁ Ὅσιος καὶ εἰσελθὼν εἰς τὸ κελλίον του, ἔκλεισε τὴν θύραν. Οἱ δὲ ἵσταντο ἔξω καὶ τὸν παρεκάλουν μετὰ δακρύων νὰ τοὺς δεχθῇ καὶ νὰ τοὺς κουρεύσῃ τὸ συντομώτερον. Βλέπων λοιπὸν ὁ Ὅσιος τὴν πολλὴν ὑπομονὴν καὶ τὸν ἔνθεον πόθον των, ἤνοιξε τὴν θύραν καὶ τοὺς ὑπεδέχθη καὶ τοὺς ἐδίδαξεν ἱκανῶς ὅλα τὰ τῆς μοναδικῆς πολιτείας, μετὰ δὲ τρεῖς ἡμέρας τοὺς ἐνέδυσε τὸ ἅγιον σχῆμα καὶ τοὺς εἶχε πάντοτε μεθ’ ἑαυτοῦ ἀγωνιζομένους τὸν καλὸν δρόμον τῆς ἀσκήσεως. Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἦτο ἀδύνατον νὰ κρύπτεται ἡ ἀρετὴ τοιούτου φωστῆρος, ἠθέλησεν ὁ Θεὸς νὰ σώσῃ δι’ αὐτοῦ καὶ ἄλλους πολλοὺς καὶ διὰ τοῦτο μίαν νύκτα, καθὼς προσηύχετο ὁ Ὅσιος μετὰ πολλῶν δακρύων ἔμπροσθεν τῆς εἰκόνος τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ, ἤκουσε φωνὴν γλυκυτάτην ἐκ τῆς εἰκόνος λέγουσαν· «Νικάνορ, ἀνάβηθι ταχέως εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ ὄρους καὶ ἐκεῖ θέλεις εὕρει τὴν εἰκόνα μου ἐν τῇ γῇ κεκρυμμένην, κτίσον δὲ ἐκεῖ Ἐκκλησίαν εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα καὶ κελλία, ὅτι λαὸν θέλεις ποιμάνει περιούσιον».