Ταῦτα ὡς ἤκουσεν ἡ γυνή, εὐθὺς ἐξύπνησεν ἀπὸ τὴν χαράν της, καὶ πιστεύσασα μετὰ θάρρους εἰς τὰ ὁραθέντα, πολλὰς δοξολογίας ἀνέπεμψε πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τὸν αὐτοῦ Μεγαλομάρτυρα, ὅτι ἐτάχυνεν εἰς τὴν δέησίν της. Ὅθεν τὸ πρωΐ, μετὰ τὴν τελείωσιν τῆς θείας Λειτουργίας, ἐπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκόν της χαίρουσα καὶ δοξάζουσα τὸν Ἅγιον Θεόν.
Μετ’ ὀλίγας ἡμέρας πράγματι συνέλαβε κατὰ τὴν τοῦ Μεγαλομάρτυρος πρόρρησιν, καὶ ἐφυλάσσετο εἰς ὅλον τὸν καιρὸν τῆς κυοφορίας της. Ὅταν δὲ ἦλθεν ὁ καιρός, ἐγέννησε τὸν μέγαν εἰς τὴν ἀρετὴν τοῦτον Ὅσιον (1363), τὸν ὁποῖον, ἀναγεννῶντες διὰ τοῦ θείου βαπτίσματος, τὸν ὠνόμασαν Νικόλαον, ὅστις καὶ ἐξ αὐτῆς τῆς βρεφικῆς ἡλικίας ἐφαίνετο ὅτι θέλει διαλάμψει κατὰ τὴν ἀρετήν. Διότι ἀφοῦ ἔφθασεν εἰς τὴν παιδικὴν ἡλικίαν καὶ ἔγινεν ἕως πέντε χρόνων, τὸν παρέδωσαν οἱ γονεῖς του εἰς χεῖρας ἑνὸς ἐναρέτου διδασκάλου, διὰ νὰ τὸν διδάξῃ τὰ ἱερὰ γράμματα. Ἐπειδὴ δὲ ἔτυχεν ὁ παῖς εὐφυὴς εἰς τὸν νοῦν καὶ ὀξύτατος, εἰς ὀλίγον καιρὸν ἔλαβε δύναμιν ἱκανὴν εἰς τὴν ἀνάγνωσιν τῶν ἱερῶν βιβλίων, ἐπειδὴ καὶ πάντοτε εἰς τὴν μελέτην κατεγίνετο. Δὲν ἠθέλησε δὲ οὐδέποτε νὰ συναναστραφῇ μὲ ἄλλα παιδιὰ εἰς παιγνίδια ἄτακτα, ἀλλ’ ὅπου ἔβλεπε φρονίμους ἀνθρώπους καὶ γέροντας, οἱ ὁποῖοι συνωμίλουν, ἐκεῖ ἐπήγαινε καὶ αὐτός, διὰ νὰ ἀκούσῃ κανένα λόγον ψυχωφελῆ καὶ νὰ συνάξῃ ὡς σοφὴ μέλισσα ἀπὸ τὰ εὐώδη ἄνθη τὸ νέκταρ, μὲ τὸ ὁποῖον ἔμελλε νὰ κατασκευάσῃ τὸ γλυκύτατον μέλι τῶν ἀρετῶν. Βλέποντες λοιπὸν οἱ γονεῖς του τόσην σύνεσιν καὶ εὐταξίαν εἰς αὐτόν, ὅστις περισσότερον ηὔξανεν εἰς τὴν πνευματικὴν ἀρετὴν ἢ εἰς τὴν σωματικὴν ἡλικίαν, ἐξίσταντο χαίροντες καὶ ηὐχαρίστουν τὸν Θεόν, ὅστις τοὺς ἐχάρισε, τοιοῦτον θεοφώτιστον καὶ κεχαριτωμένον τέκνον.
Καιρὸς πολὺς δὲν ἐπέρασε καὶ ὁ πατὴρ τοῦ Ἁγίου ἐπλήρωσε τὸ κοινὸν χρέος τῷ 1383 καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὰς αἰωνίους Μονάς. Ὁ δὲ Ἅγιος ἔμεινε τοῦ λοιποῦ μὲ τὴν μητέρα του καὶ ἠγωνίζετο τὴν ἀρετὴν περισσότερον, σπουδάζων νὰ γίνῃ νικητὴς καὶ κατὰ τὰ ἔργα, καθὼς καὶ κατὰ τὸ ὄνομα ἐλέγετο Νικόλαος. Ὅθεν γενναίως μὲ τὴν νηστείαν καὶ τὴν ἐγκράτειαν ἐνίκα τῆς νεότητος τὰ ἀχαλίνωτα πάθη καὶ ἐχαλιναγώγει τὰς ἀτάκτους ὁρμὰς καὶ κινήσεις τοῦ σώματος, ἀγρυπνῶν πάντοτε εἰς τὴν προσευχὴν καὶ εἰς τὴν ἀνάγνωσιν τῶν θείων Γραφῶν. Περισσότερον δὲ ἀπὸ ὅλα ἐμελέτα καθ’ ἑκάστην τοὺς βίους καὶ τὰς πράξεις τῶν Ὁσίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, τῶν ὁποίων στοχαζόμενος τὴν ἰσάγγελον πολιτείαν κατεφλέγετο ὅλος ὑπὸ τοῦ θείου ἔρωτος, καὶ ἐπεθύμει νὰ γίνῃ μιμητὴς τῆς ἐναρέτου διαγωγῆς των, διὰ νὰ ἀπολαύσῃ ὁμοῦ μὲ αὐτοὺς καὶ τὸν τῆς ἀσκήσεως στέφανον.