Φθάσας δὲ εἰς ἓν χωρίον, Σαρακίνα ὀνομαζόμενον, καὶ διατρίψας ἐκεῖ καιρὸν ἱκανόν, πολλὰ θαύματα ἐτέλεσε διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ, τὰ ὁποῖα οὔτε ὅλα μὲ συγχωρεῖ ὁ καιρὸς νὰ διηγηθῶ, οὔτε πάλιν ὅλα ἠμπορῶ νὰ τὰ σιωπήσω καὶ διὰ τοῦτο περιγράψω ὀλίγα ἀπὸ τὰ πολλά, διὰ νὰ ἀντιληφθῆτε τὴν μεγάλην ἀρετὴν τοῦ Ἁγίου καὶ τὴν παρρησίαν τὴν ὁποίαν εἶχεν εἰς τὸν Θεόν.

Ἄνθρωπός τις ἀπὸ τὸ αὐτὸ χωρίον ἐκυριεύετο ἀπὸ χαλεπὸν δαιμόνιον, τὸ ὁποῖον, ὡς εἶδε τὸν Ὅσιον ἐρχόμενον εἰς το χωρίον, ἐφώναζε μεγαλοφώνως καὶ ἔλεγε· «Διώξατε τὸν Νικάνορα ἀπ’ ἐδῶ, ὅτι δεινῶς μὲ βασανίζει ὁ ἐρχομός του». Ταῦτα ἀκούσαντες οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἐφύλαττον σιδηροδέσμιον τὸν δαιμονιζόμενον, ἔδραμον μετὰ δακρύων καὶ ἔπεσον εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου, παρακαλοῦντες αὐτὸν νὰ ἔλθῃ πρὸς τὸν ἀσθενῆ, ἵνα τὸν ἰατρεύσῃ. Ὁ δὲ Ὅσιος, ὡς συμπαθής, τοὺς ηὐσπλαγχνίσθη, καὶ ἦλθεν εἰς τὸν πάσχοντα. Τὸ δὲ δαιμόνιον, ὡς εἶδε τὸν Ἅγιον, ἤρχισε νὰ σπαράσσῃ τὸν δαιμονιζόμενον, νὰ τὸν κτυπᾷ κατὰ γῆς, νὰ τρίζῃ τοὺς ὀδόντας του κατὰ τοῦ Ἁγίου, καὶ νὰ φωνάζῃ ἐλεεινῶς· «Ἀδικεῖς με, Νικάνορ, ἀδικεῖς με». Ὁ δὲ Ἅγιος, ποιήσας πρὸς Κύριον δέησιν καὶ ἐγγίσας τὸ στόμα τοῦ πάσχοντος μὲ τὴν ράβδον, τὴν ὁποίαν ἐκράτει, παρευθὺς ἐξῆλθε τὸ δαιμόνιον, καὶ ἔμεινεν ὁ ἄνθρωπος ὑγιὴς καὶ σωφρονῶν, δοξάξων τὸν Πανάγαθον Θεὸν καὶ τὸν Ἅγιον.

Γυνὴ δέ τις πάλιν ἀπὸ τὸ αὐτὸ, χωρίον εἶχε πάθος χαλεπὸν αἱμορροίας, τὸ ὁποῖον δὲν ἠμπόρεσε νὰ τὸ θεραπεύσῃ μὲ διαφόρους ἰατρούς. Ὅθεν μιμουμένη καὶ αὐτὴ τὴν πίστιν τῆς αἱμορροούσης, διὰ τὴν ὁποίαν μᾶς διηγεῖται ὁ ἱερὸς Λουκᾶς, ἐπῆγεν ὄπισθεν τοῦ Ἁγίου, καὶ ἐγγίσασα μετὰ πίστεως εἰς τὸ ἄκρον τοῦ ἱματίου αὐτοῦ παρευθὺς ἰατρεύθη ἀπὸ τὸ πολυχρόνιον ἐκεῖνο καὶ ἀνίατον πάθος της.

Ἄλλος ἄνθρωπος πάλιν ἔκειτο παράλυτος εἰς ὅλον τὸ σῶμα, μὴ δυνάμενος παντελῶς νὰ κινηθῇ, βασταζόμενος δὲ ὑπὸ τῶν συγγενῶν του ἐπὶ κραββάτου ἐφέρθη εἰς τὸ κατάλυμα τοῦ Ἁγίου, παρακαλῶν αὐτὸν νὰ κάμῃ ἔλεος. Ὁ δὲ Ἅγιος, βλέπων αὐτὸν ἕνα ἐλεεινὸν θέαμα, τὸν ἐσυμπόνεσε, καὶ ποιήσας εἰς αὐτὸν τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, εἶτα κρατήσας τῆς δεξιᾶς χειρός, εἶπεν· «Ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔγειραι καὶ περιπάτει». Εὐθὺς δὲ μὲ τὸν λόγον ἠγέρθη ὁ πρῴην παράλυτος καὶ περιεπάτει, δοξάζων τὸν Θεὸν καὶ εὐχαριστῶν τὸν Ἅγιον. Ὅθεν θέλων ὁ Ὅσιος νὰ ἀποφύγῃ τὴν τιμὴν τῶν ἀνθρώπων, διὰ τὰ θαύματα ὅπου ἔκαμνεν, ἔφυγεν ἐκεῖθεν, καὶ διαβὰς ἀπὸ τὴν Κλεισούραν, ἦλθεν εἰς τὸ ὄρος τοῦ Καλλιστράτου, τὸ ὁποῖον ὁ Κύριος εἰς κατοικίαν αὐτοῦ προητοίμασε.