Ταῦτα εἰπὼν ὁ Ἅγιος, καὶ εὐχόμενος καὶ εὐλογῶν τοὺς περιεστῶτας Μοναχοὺς καὶ λαϊκούς, καὶ πλαγιάσας ἐπὶ τῆς κλίνης του, παρέδωκε τὸ πνεῦμα εἰς χεῖρας Θεοῦ κατὰ τὸ ͵αυιθ’ (1419) ἔτος, ἐν μηνὶ Αὐγούστῳ ζ’ (7). Καὶ τὴν μὲν μακαρίαν αὐτοῦ ψυχὴν λαβόντες οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι μετὰ πάντων τῶν Ὁσίων καὶ Δικαίων, τὴν ἔφεραν εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ μὲ ὕμνους καὶ δοξολογίας. Τὸ δὲ πανίερον αὐτοῦ καὶ σεβάσμιον λείψανον ἐνεταφίασαν εὐλαβῶς, μὲ ὑμνῳδίας καὶ δάκρυα, εἰς τὸ παρεκκλήσιον τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Τὸ ὁποῖον καθ’ ἑκάστην κάμνει θαύματα εἰς δόξαν Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, καὶ διαμένει παντοδαπῶν νοσημάτων ἀλεξιτήριον, καὶ πηγὰς ἰαμάτων βρύει εἰς τοὺς μετὰ πίστεως προστρέχοντας. Διότι τοιουτοτρόπως γνωρίζει νὰ δοξάζῃ ὁ Θεὸς τοὺς αὐτὸν ἀντιδοξάζοντας· τὰς μὲν ἁγίας αὐτῶν ψυχὰς νὰ συναριθμῇ μὲ τὰς ἀΰλους οὐσίας τῶν Ἀγγέλων, τὰ δὲ σεβάσμια αὐτῶν λείψανα νὰ τὰ ἀποδεικνύῃ πηγὰς ἰαμάτων καὶ νόσων πολυτρόπων φυγαδευτήρια. Πολλὰ δὲ καὶ ἄπειρα θαύματα ἐτέλεσε καὶ τελεῖ καθ’ ἑκάστην τὸ ἁγιώτατον λείψανον τοῦ θαυματουργοῦ Νικάνορος, ἀπὸ τὰ ὁποῖα, ἀφήνων τὰ πολλὰ διὰ συντομίαν, θέλω διηγηθῆ μερικά, ὅσα ἔκαμεν εἰς τοὺς καθ’ ἡμᾶς χρόνους, διὰ νὰ γνωρίσετε τὴν μεγάλην ἀρετὴν τοῦ Ἁγίου, καὶ τὴν παρρησίαν τὴν ὁποίαν ἔχει πρὸς τὸν Παντοκράτορα Θεόν.

Εὑρίσκοντό ποτε εἰς ἀπορίαν χρημάτων οἱ τοῦ Μοναστηρίου πατέρες, διὰ νὰ πληρώσωσι τὰ βαρύτατα χρέη, τὰ ὁποῖα ἐπεβλήθησαν εἰς αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς μισοθέους Ἀγαρηνούς, καὶ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα βοηθείας ἀπὸ ἄλλο μέρος, ἔκριναν ἅπαντες, κοινῇ γνώμῃ, νὰ λάβωσι τὸν μέγαν ὄντως καὶ πολύτιμον θησαυρόν, τὴν πάνσεπτον, λέγω, κάραν τοῦ Ὁσίου Νικάνορος, νὰ ἀπέλθωσιν εἰς τὰ Σέρβια, ἐπειδὴ τότε διὰ τὰς τῶν ἀνθρώπων ἁμαρτίας εἶχεν ἀκολουθήσει φθοροποιὸς πανώλης εἰς ἐκείνην τὴν πολιτείαν, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἵνα ἐλευθερώσῃ ὁ Θεὸς τοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ τὴν πανώλεθρον ἐκείνην νόσον, διὰ πρεσβειῶν τοῦ δούλου αὐτοῦ Νικάνορος, ἀφ’ ἑτέρου δὲ διὰ νὰ ἐνισχυθῇ καὶ τὸ Μοναστήριον διὰ τῆς τῶν Χριστιανῶν ἐλεημοσύνης. Λαβόντες λοιπὸν τὴν ἁγίαν κάραν δύο εὐλαβεῖς Ἱερομόναχοι, ὁ Πανοσιώτατος Ἡγούμενος κὺρ Δαβίδ, καὶ ὁ Πνευματικὸς Νεόφυτος, ἀνεχώρησαν ἀπὸ τὸ Μοναστήριον μετὰ τῆς συνοδείας αὐτῶν. Τὸ ἑσπέρας ἔφθασαν, Θεοῦ βοηθοῦντος, εἰς ἓν χωρίον ὀνομαζόμενον Καισάρειαν, τοὺς ὁποίους ἀπαντήσας εἷς Χριστιανὸς εὐλαβής, ὀνόματι Νικόλαος, τοὺς ὑπεδέχθη χαροποιῶς εἰς τὴν οἰκίαν του καὶ τοὺς ἐφιλοξένησεν ἀβραμιαίως.