Καθὼς λοιπὸν ἔκαμαν ἀρχὴν οἱ Πατέρες νὰ ψάλλουν ἁγιασμοὺς εἰς τὰ Σέρβια, ἤρχισε νὰ τρίζῃ τὸ κιβώτιον τὸ ἔχον τὴν κάραν τοῦ Ἁγίου, τοῦτο δὲ ἔγινε πολλάκις· καὶ ἠπόρουν οἱ ἄνθρωποι εἰς τὸ τοιοῦτον τεράστιον. Μετὰ δὲ ὀλίγας ἡμέρας ἐγνώρισαν τὴν τοῦ Ἁγίου θαυματουργίαν. Διότι ὅσον ἔτριζε τὸ κιβώτιον, τόσον ἡ λοιμώδης καὶ φθοροποιὸς νόσος ἐξωστρακίζετο ἀπὸ τὴν πολιτείαν. Εἰς διάστημα δὲ ὀλίγων ἡμερῶν ἠλευθερώθησαν ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ ἀπὸ τὸν φοβερὸν θάνατον τοῦ λοιμοῦ καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ἅγιον.
Τοῦτο τὸ παράδοξον θαῦμα βλέποντες οἱ Ἀγαρηνοὶ ὠργίζοντο, καὶ τὴν τοῦ Ἁγίου θαυματουργίαν ὠνόμαζον μαγείαν οἱ ἄφρονες. Ὅθεν δύο πάντολμοι γενίτσαροι, ὑπὸ τοῦ πατρὸς αὐτῶν διαβόλου παρακινούμενοι, ἀπεφάσισαν νὰ συλλάβουν τοὺς πατέρας ὅταν περιέρχωνται τὰς ὁδούς, νὰ τοὺς ἁρπάσουν τὴν ἁγίαν κάραν, καὶ νὰ τὴν συντρίψουν ἐπάνω εἰς τὰς πέτρας. Οἱ μὲν λοιπὸν ἀσεβεῖς ταῦτα κατὰ τοῦ Ἁγίου κακῶς ἐμελέτησαν. Ὀ δὲ καρδιογνώστης Θεός, ὅστις δοξάζει τοὺς δούλους του καὶ φυλάττει τὰ ἅγια αὐτῶν λείψανα ἀβλαβῆ, τί ἐποίησεν; Ἐξαπέστειλεν εἰς ἐκείνους τοὺς ἄφρονας ὀργὴν θυμοῦ αὐτοῦ, καὶ ἀπέθανεν αἰφνιδίως ἀπὸ πανώλη ἐκείνην τὴν νύκτα ὁ εἷς ἀπὸ ἐκείνους ὁμοῦ μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τοῦ κατηραμένου οἴκου του. Εἰς δὲ τὸν ἄλλον ἐφάνη ὁ Ἅγιος, ἐν ὁράματι, καὶ λέγει εἰς αὐτὸν μετ’ ὀργῆς· «Τί ἦτο τὸ πονηρόν, ὅπερ κατ’ ἐμοῦ ἐμελέτησας νὰ πράξῃς ὁμοῦ μὲ τὸν σύντροφόν σου, πάντολμε; Ἐγὼ ἔλαβον παρὰ Θεοῦ θέλημα νὰ σὲ θανατώσω τὴν νύκτα ταύτην, ὡς καὶ τὸν παράφρονα φίλον σου, ἀλλὰ πάλιν σὲ ἠλέησα, διὰ νὰ γίνῃς κήρυξ τῆς ἰδικῆς σου σωτηρίας καὶ τῆς συμφορᾶς τοῦ συντρόφου σου». Ταῦτα ὡς εἶδε καὶ ἤκουσεν ὁ ἀσεβής, εὐθὺς ἔντρομος ἐσηκώθη ἀπὸ τὴν κλίνην του καὶ ἐδέετο τοῦ Ἁγίου νὰ τὸν συγχωρήσῃ διὰ τὸ σφάλμα του. Τὸ δὲ πρωῒ ἐξῆλθε καὶ ἔλεγε παρρησίᾳ εἰς πάντας ὅσα τοῦ εἶπε κατ’ ὄναρ ὁ Ἅγιος καὶ ὅσα αὐτὸς μὲ τὸν σύντροφόν του ἐμελέτα νὰ πράξῃ κατὰ τῆς σεβασμίας τοῦ Ἁγίου κάρας.
Αὕτη εἶναι, ὦ φιλακροάμονες Χριστιανοί, ἡ ἀγγελομίμητος καὶ θαυμαστὴ πολιτεία τοῦ Οσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Νικάνορος, καθὼς μὲ συντομίαν ἠκούσατε. Οὕτω θεοφιλῶς ἠγωνίσατο καὶ κατεπάλαισε τὸν νοητὸν δράκοντα· οὕτω καὶ ἐδοξάσθη παρὰ Θεοῦ, καὶ ἔλαβε τὸν τῆς νίκης στέφανον. Τοιαύτην παρρησίαν εὗρε πρὸς τὸν Δεσπότην Χριστόν, διὰ τοὺς πολλοὺς καὶ ἀσκητικούς του ἀγῶνας, ὥστε πάντοτε βρύει πηγὰς ἰαμάτων εἰς τοὺς μετὰ πίστεως προστρέχοντας εἰς αὐτόν.