Τὸ πρωῒ παρεκάλεσεν ὁ Νικόλαος τοὺς Ἱερεῖς νὰ ψάλωσιν ἁγιασμὸν εἰς τὸν οἶκόν του, αὐτὸς δὲ πηγαίνων ἔδωσεν εἴδησιν εἰς τοὺς γείτονάς του, διὰ νὰ ἔλθουν νὰ ἁγιασθοῦν καὶ νὰ ἀσπασθοῦν τὴν σεβασμίαν τοῦ Ἁγίου κάραν. Ὅθεν οἱ μὲν Ἱερομόναχοι, βλέποντες τὴν εὐλάβειαν τοῦ Νικολάου, ἤρχισαν νὰ ψάλλωσι τὸν ἁγιασμόν. Ὁ δὲ λαὸς ὡς ἤκουσεν, ἔδραμον μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἄνδρες τε καὶ γυναῖκες, καὶ ἠσπάζοντο πανευλαβῶς τὴν πάνσεπτον κάραν. Μεταξὺ ἐκείνων ἐπλησίασε καὶ μία κόρη ἄσεμνος καὶ ἀκάθαρτος διὰ νὰ ἀσπασθῇ τὴν ἁγίαν κάραν, παρευθὺς δὲ ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν ὡς νεκρά. Τοῦτο βλέποντες οἱ ἄνθρωποι ἔλαβον μέγαν φόβον καὶ τρόμον καὶ ἐρράντιζαν μὲ νερὸν τὴν κόρην νὰ σηκωθῇ. Ὅθεν μετὰ πολλὴν ὥραν ἠγέρθη ὀλίγον καὶ ἐκάθισε, τὴν ἠρώτα δὲ ἡ μήτηρ της νὰ τῆς εἴπῃ τὴν αἰτίαν. Ἡ δὲ κόρη μὲ φόβον πολὺν ἀπεκρίθη, λέγουσα· «Ἐγώ, ὡς ἐπλησίασα νὰ ἀσπασθῶ τὴν κάραν τοῦ Ἁγίου, μοὶ ἐφάνη ἐκεῖ ἕνας Μοναχὸς κοκκινογένης καὶ μὲ ἐκτύπησε μὲ ἕνα ράπισμα εἰς τὸ πρόσωπον, λέγων εἰς ἐμὲ μετὰ πολλοῦ θυμοῦ· «Ἐγὼ τὴν ὥραν ταύτην ἤθελα, πάντολμε, νὰ σὲ θανατώσω, ἐπειδὴ οὕτως ἐρρυπωμένη καὶ ἀκάθαρτος ἐτόλμησας νὰ μὲ ἐγγίσῃς. Ἀλλὰ πάλιν διὰ τὴν πολλὴν εὐλάβειαν τοῦ πιστοῦ μου τούτου Νικολάου σοῦ χαρίζω τὴν ζωήν· πρόσεχε δὲ εἰς τὸ ἑξῆς νὰ μὴ πλησιάζῃς ἀναξίως εἰς τὰ ἱερά, διὰ νὰ μὴ πάθῃς κάτι χειρότερον». Ταῦτα ἀκούσαντες οἱ περιεστῶτες ἐθαύμασαν καὶ ἔδωσαν δόξαν εἰς τὸν παντοδύναμον Θεὸν καὶ τὸν θαυματουργὸν Νικάνορα.
Ἀναχωρήσαντες οἱ πατέρες ἐκεῖθεν, ἐπήγαιναν κατὰ τὸν σκοπόν των εἰς τὰ Σέρβια· κατὰ δὲ τὸ μέσον τῆς ὁδοιπορίας τοὺς συνήντησεν ἕνας ὑπηρέτης τοῦ τότε Ἀρχιερέως τῆς τῶν Σερβίων Ἐκκλησίας, Ζαχαρίου τοῦ θεοφιλοῦς ἀνδρός, ὅστις μαθὼν παρὰ τῶν Πατέρων τὰ περὶ τοῦ Ἁγίου, ἐπιστρέψας ἀνήγγειλε τὴν ὑπόθεσιν εἰς τὸν Ἀρχιερέα. Ἀκούσας τοῦτο ὁ Ἀρχιερεὺς ἐθυμώθη ἀρχικῶς κατὰ τῶν Ἱερομονάχων, καὶ ἤθελε νὰ τοὺς ἀποδιώξῃ, μὴ πιστεύων τὰ ὅσα ἔλεγον περὶ τοῦ Ἁγίου, ἐπειδὴ δὲν ἦσαν ἀκόμη γνωστὰ εἰς ὅλους. Μετὰ δὲ ταῦτα ἐρευνήσας ἀκριβῶς τὴν ὑπόθεσιν καὶ βεβαιωθεὶς παρὰ τῶν ἀξιοπίστων Χριστιανῶν τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου, μάλιστα δὲ πιστωθεὶς διὰ τοῦ σιγγιλλιώδους γράμματος τοῦ Μοναστηρίου, μετέτρεψε τὸν θυμὸν εἰς ἡμερότητα καὶ ἔδωσεν ἄδειαν εἰς τοὺς πατέρας νὰ ψάλλουν ἀκωλύτως ἁγιασμοὺς εἰς ὅλην τὴν ἐπαρχίαν του.