Ἀφοῦ δὲ ἔγινεν ἡ συνηθισμένη ἀγρυπνία καὶ ἡ θεία λειτουργία, ἡτοιμάσθησαν οἱ συγγενεῖς του νὰ τὸν φορτώσουν πάλιν ἐπάνω εἰς τὸ ζῷον διὰ νὰ τὸν ἐπαναφέρουν εἰς τὸν οἶκόν του· ἀλλ’ ὁ ἀσθενὴς αἰσθανόμενος κάποιαν δύναμιν καὶ θαρρῶν εἰς τὴν χάριν τοῦ Ὁσίου δὲν ἠθέλησεν, ἀλλὰ ἤρχισε κατ’ ὀλίγον νὰ περιπατῇ, ἐνδυναμωθεὶς δὲ μὲ τὴν πρὸς τὸν Ὅσιον πίστιν, ἐπῆγε μὲ τοὺς πόδας του ἕως κοντὰ εἰς τὸ Ναύπλιον, ὅσον δὲ ἐπεριπάτει, τόσον ἐδυνάμωνε περισσότερον, ἕως ὅτου ἠσθάνθη τελείαν τὴν ὑγείαν του καὶ τὴν δύναμιν· ὅθεν ὁ πρὸ μικροῦ ἀκίνητος ἐπεριπάτησεν ἀνεμποδίστως τὸ διάστημα τῶν ἓξ μιλίων καὶ πλέον, ὅση εἶναι ἡ ἀπόστασις ἀπὸ τὸν Ναὸν τοῦ Ὁσίου ἕως τὸ Ναύπλιον καὶ μετέβη μὲ τοὺς πόδας του, δοξάζων καὶ εὐλογῶν τὸν Θεόν.

Καὶ ἄλλος τις ἀπὸ τὸ Ναύπλιον, εὐσεβὴς καὶ φιλόθεος, Μιχαὴλ καλούμενος, ἐν μιᾷ τῶν ἡμερῶν, καθήμενος εἰς τὴν τράπεζαν ὁμοῦ μὲ τὴν γυναῖκά του καὶ τὰ παιδιά του, ἐκεῖ ὅπου ἔτρωγον, βλέπει τὸν ὀφθαλμὸν τῆς γυναικός του ὅλον κατακόκκινον ἀπὸ μέσα, τὸ δὲ ἄνωθεν βλέφαρον πρησμένον, καὶ τῆς λέγει· «Τί ἔπαθες;». Ἐκείνη τοῦ ἀπεκρίθη· «Δὲν ἠξεύρω τί μοῦ συνέβη ἔξαφνα καὶ πάσχω κακῶς». Ὀλίγον δὲ κατ’ ὀλίγον ἐπρήσθη ὁ ὀφθαλμὸς καὶ προέβαλεν ἔξω ἀπὸ τὴν κόγχην, ὡς μία μεγάλη ρώγα σταφυλῆς ἐρυθρὰ καὶ ἠμπόδιζε τὴν ὅρασιν. Ὅθεν προσκαλέσας τοὺς πλέον ἐμπείρους ἰατρούς, ἀπελπισθεὶς δὲ ἀπὸ αὐτούς, προσέτρεξεν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ ἰαματικοῦ Θεοδοσίου, αὐτὸς ὁμοῦ μὲ τὴν γυναῖκά του καὶ ἄλλους πολλοὺς Ἱερεῖς καὶ λαϊκούς, τελέσαντες δὲ ὁλονύκτιον δέησιν καὶ τὴν θείαν ἱερουργίαν, ὑπέστρεψαν εἰς τὴν οἰκίαν των. Τὴν δὲ νύκτα ἐκείνην, πίπτοντες εἰς τὴν κλίνην των διὰ νὰ κοιμηθοῦν, ὁ μὲν ἀνὴρ αὐτῆς ἀπὸ τὴν λύπην του καὶ ἀπὸ τὸν κόπον τῆς ὁδοιπορίας ἀπεκοιμήθη εὐθύς· ἡ δὲ γυνὴ στραφεῖσα ἐκύτταξε τὴν εἰκόνα τοῦ Ὁσίου, ἡ ὁποία ἦτο ἀντίκρυ αὐτῆς, καὶ τὸν ἐπεκαλέσθη ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς νὰ τὴν θεραπεύσῃ.

Εὐθὺς τότε ὁ ταχὺς εἰς βοήθειαν καὶ θαυματουργὸς Θεοδόσιος ἐφάνη εἰς αὐτήν, ὡς νὰ ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν εἰκόνα κρατῶν ράβδον εἰς τὴν χεῖρά του, ἐπλησίασε δὲ πρὸς αὐτὴν καὶ σπογγίζων μὲ τὴν ἄκραν τοῦ κουκουλίου του τὴν πληγὴν τοῦ ὀφθαλμοῦ της, εἶπε· «Γύναι, σὺ μὲν ὁμοῦ μὲ τὸν ἄνδρα σου ἤλθετε εἰς τὸν Ναόν μου, παρακαλοῦντες μετὰ πίστεως νὰ τύχητε βοηθεία. Ἰδοὺ λοιπὸν ὅτι ἦλθον καὶ ἐγὼ εἰς τὸν οἶκόν σας, διὰ νὰ σοῦ δώσω τὴν ὑγείαν». Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔγινεν ἄφαντος.