Καὶ ἄλλος εὐγενὴς ἀπὸ τὴν Βενετίαν, ἐρχόμενος εἰς τὸ Ναύπλιον ἐξουσιαστὴς πρὸς καιρόν, κατὰ τὴν συνήθειαν, ἔχων γυναῖκα στεῖραν καὶ λυπούμενος πολλὰ διὰ τὴν ἀτεκνίαν, ὡς ἤκουσε τὰ πολλὰ καὶ διάφορα θαύματα τοῦ Ἁγίου, ἐπῆγε καὶ αὐτὸς ὁμοῦ μὲ τὴν γυναῖκά του εἰς τὸν Ναόν του καὶ παρεκάλεσαν τὸν Ἅγιον καὶ οἱ δύο μετὰ πίστεως, διὰ νὰ τοὺς δώσῃ τέκνον, ὑποσχόμενοι νὰ τὸ ὀνομάσουν Θεοδόσιον· εἰσακούσας δὲ τὴν δέησίν των ὁ Ὅσιος, τοὺς ἔδωκε τέκνον καὶ τὸ ὠνόμασαν Θεοδόσιον, τὸ ὁποῖον πολιτευόμενον ἐν μέσῳ τῶν λοιπῶν εὐγενῶν τῆς Βενετίας, αὐτὸ μόνον ἐκαλεῖτο Θεοδόσιος, εἰς δόξαν Θεοῦ τοῦ ἐνδοξαζομένου ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ.
Ἀλλὰ καὶ εἰς τὰς ἡμέρας ἡμῶν (λέγει ὁ συγγραφεὺς) ἕνας εὐγενὴς ἀπὸ τὸ Ναύπλιον, Γεώργιος τὸ ὄνομα, ἀπὸ τὸ οἶκον τῶν Ποζικίων, ἀνδρεῖος πολλὰ καὶ ἐπιδέξιος εἰς τοὺς πολέμους, διὰ τοῦτο δὲ φοβερὸς μὲν εἰς τοὺς ἐχθρούς, ἠγαπημένος δὲ ἀπὸ τὴν ἀριστοκρατίαν τῆς Βενετίας καὶ διὰ τὰς πολλάς του ἀνδραγαθίας τιμηθεὶς μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ στρατηγοῦ, εἰς τὸν καιρὸν ὅπου εἶχον πόλεμον οἱ Βενετοὶ μὲ τοὺς λοιποὺς βασιλεῖς τῆς Δύσεως, ἔλαβε μεγάλην φήμην καὶ δόξαν διὰ τὰς θαυμαστὰς καὶ μεγάλας νίκας ὅπου ἔκαμεν. Ἡμέραν δέ τινα, τὴν ὥραν τοῦ γεύματος, ὅταν ἔπαυσαν ἀπὸ τὸν πόλεμον καὶ τὰ δύο στρατεύματα καὶ ἡσύχαζον μέσα εἰς τὰς σκηνάς των, ἕνας στρατηγὸς καὶ αὐτὸς ἀπὸ τὸ μέρος τῶν ἐχθρῶν, Γερμανὸς κατὰ τὸ γένος, μεγαλόσωμος καὶ ἀνδρεῖος πολλά, γεμᾶτος ἀπὸ φθόνον καὶ κακίαν ἐναντίον τοῦ Ποζίκη, ὁπλισθεὶς καὶ ἱππεύων ἕνα καλὸν ἵππον, ἐπῆγεν εἰς τὰς σκηνὰς τοῦ στρατεύματος τῶν Βενετῶν καὶ ἐφώναζε· «Ποῦ εἶναι ὁ Γεώργιος Ποζίκης; Ἂς ἐξέλθῃ νὰ πολεμήσωμεν οἱ δύο».
Ὡς ἤκουσε ταῦτα ὁ Γεώργιος, ἔχων μεγάλην πίστιν εἰς τὸν Ὅσιον Θεοδόσιον, ἐσηκώθη παρευθὺς ὄρθιος καὶ ἀφαιρῶν τὴν περικεφαλαίαν ἐσφράγισε τὸν ἑαυτόν του μὲ τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τρεῖς φοράς, εἰπὼν ἐξ ὅλης του τῆς ψυχῆς· «Μεγάλε μου Θεοδόσιε, ἔλα τὴν ὥραν ταύτην ἀπὸ τὸ Ναύπλιον καὶ βοήθησόν με τὸν δοῦλόν σου». Ἔπειτα ὁπλισθεὶς καὶ αὐτός, καὶ ἱππεύων τὸν ἵππον του, ἐξῆλθεν εἰς τὸν πόλεμον. Ὅμως ὁ Γερμανὸς ἠσφάλισε τὴν περικεφαλαίαν του καὶ ἀπὸ τὸ μέρος τοῦ προσώπου του, ὁ δὲ Ποζίκης δὲν κατεδέχθη νὰ τὴν κλείσῃ, ἀλλὰ τὴν ἄφησεν ἀνοικτήν·