Τρέχοντες οἱ ὑπηρέται προσεκάλεσαν αὐτόν καὶ πηγαίνων πρὸς αὐτὸν ὁ Γαβρᾶς, τὸν ἠρώτησε τί ἔπαθε. Τότε ἐκεῖνος, μόλις ἐλθὼν εἰς τὸν ἑαυτόν του, ἀπεκρίθη· «Τὸ κανδήλι τοῦ καλόγερου ἐπῆρα, καὶ ἦλθε μὲ τὴν ράβδον του νὰ μὲ θανατώσῃ, ἀλλὰ πάρε ἕνα ἀγγεῖον γεμᾶτον ἔλαιον, καὶ κηρία καὶ τὸ γυαλί, καὶ ὕπαγε τὸ ταχύτερον πρὸς αὐτόν, καὶ παρακάλεσέ τον νὰ μὴ ἔλθῃ πλέον ἐδῶ, μηδὲ νὰ ὀργίζεται ἐναντίον μου καὶ εἰς τὸ ἑξῆς θέλω βοηθεῖ πάντοτε τὸν Ναόν του». Ὁ δὲ Γαβρᾶς τοῦ εἶπε· «Δὲν σοῦ εἶπα νὰ μὴ τὸ πάρῃς διὰ νὰ μὴ μᾶς εὕρῃ κανὲν κακόν; πῶς ὅμως τὸ ἐπῆρες; Ἰδοὺ τώρα ὅτι κινδυνεύεις». Ἐκεῖνος εἶπεν· «Ὅτι μὲν κακῶς ἐποίησα, τὸ ἔμαθον ἀπὸ ἐκεῖνα ὅπου ἔπαθον· τώρα δὲ σὲ παρακαλῶ, πάρε ἐκεῖνα ὅπου σοῦ εἶπα καὶ συνοδοιπόρους καὶ πήγαινε ταχέως». Λέγει ὁ Γαβρᾶς· «Πῶς νὰ ὑπάγω τώρα ὅπου εἶναι νύκτα; μόνον τὴν αὐγὴν πηγαίνω». Ὁ δὲ Ἀγαρηνὸς ἐταράχθη ὅλος καὶ ἐφώναζεν· «Ἀλλοίμονον εἰς ἐμέ! Ταύτην τὴν νύκτα θὰ ἔλθῃ νὰ μὲ θανατώσῃ, μόνον χωρὶς ἄλλο νὰ ὑπάγῃς· διότι ἐγὼ ἠξεύρω τί ἔπαθα». Ὅθεν ἐκεῖνος, βλέπων τὸν ὑπέρμετρον φόβον, ὅστις κατέλαβε τὸν βάρβαρον, ἔλαβε τὸ ἔλαιον, τὰ κηρία καὶ τὸ κανδήλι, καὶ πηγαίνων τὴν ὥραν ἐκείνην τὰ ἔβαλεν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ὁσίου· οὕτω δὲ ἐλυτρώθη ὁ ἀσεβὴς καὶ ἀπὸ τὸν φόβον καὶ ἀπὸ τὸν κίνδυνον, ἀπὸ τότε δὲ ἔβλεπεν ἀπὸ μακρὰν τὸν σεβάσμιον ἐκεῖνον Ναὸν καὶ κάμνων εἰς αὐτὸν σχῆμα προσκυνήσεως ἔφευγεν.

Ἤθελον νὰ τελειώσω τὸν λόγον μου ἕως ἐδῶ διὰ τὸ μῆκος, ἀλλὰ τὸ χρέος ὅπου ἔχω πρὸς τὸν Ἅγιον (λέγει ὁ ἱερὸς Μαλαξὸς ὁ συγγραφεὺς τῆς παρούσης Βιογραφίας) μὲ ἀναγκάζει νὰ διηγηθῶ πρὸς τούτοις καὶ τὰ θαύματα ὅπου ἔκαμεν ὁ θαυματουργὸς Θεοδόσιος εἰς ἐμὲ καὶ εἰς τοὺς σὺν ἐμοί.

Τέκνον εἶχα ἀρσενικόν, Ἀνδρόνικον ὀνόματι, τὸ ὁποῖον ἠσθένησε βαρέως ἀπὸ πάθος τοῦ λαιμοῦ, τόσον δὲ πολλὰ ἐπρήσθη ὁ λάρυγξ αὐτοῦ, ὥστε ὀλίγον ἔλειψε νὰ τοῦ ἐμποδίσῃ τὴν ἀναπνοήν· ἐπειδὴ δὲ καμμία θεραπεία δὲν εὑρέθη δι’ αὐτό, ἡ μήτηρ αὐτοῦ προσέτρεξε μετὰ θερμῆς πίστεως εἰς τὴν βοήθειαν τοῦ Ὁσίου, λαβοῦσα δὲ μὲ εὐλάβειαν τὴν εἰκόνα του, τὴν ὁποίαν εἴχομεν εἰς τὴν κατοικίαν μας, τὴν ἔβαλεν εἰς τὸ προσκεφάλαιον τοῦ παιδίου, παρακαλοῦσα δὲ αὐτὸν μετὰ δακρύων, ἀφιέρωσε τὸ τέκνον της εἰς τὴν ἐπίσκεψίν του, καὶ μετ’ ὀλίγην ὥραν ἐξύπνησε τὸ παιδίον καὶ ἐκάλει τὴν μητέρα του, ἀκούσασα δὲ ἐκείνη τὴν φωνήν του, τὸ ἠρώτησε τί ἔχει.