Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ ἰαματικοῦ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ τοῦ νέου, τοῦ ζήσαντος κατὰ τὸ ἔτος ωξβ’ (862) καὶ ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.

Καὶ ἐκεῖνο κλαυθμηρίζον ἀπεκρίθη· «Ἦλθεν εἰς ἐμὲ ἕνας ἱεροπρεπὴς Μοναχὸς καὶ μὲ ἐκτύπησε μὲ τὸ ραβδί του εἰς τὸν λαιμόν, καὶ ἔσχισε τὸ πάθος καὶ μὲ ἐγέμισεν ἀπὸ πύον». Παρευθὺς τότε ἀνάψαντες φῶτα, ὦ τοῦ θαύματος! εὑρέθη τὸ πάθος σχισμένον, ὡς μὲ ξυράφιον, καὶ τὰ ἐνδύματα τοῦ παιδίου πλήρη ἀπὸ πύον ἀνακατωμένον μὲ αἶμα, τὸ δὲ παιδίον, τὸ ὁποῖον ἦτο πρωτύτερα ἄφωνον, ἐλάλει ἀνεμποδίστως καὶ ὑγιῶς καὶ οὕτω μὲ τὴν χάριν τοῦ Ὁσίου ἠλευθερώθη ἀπὸ τὴν θανατηφόρον ἐκείνην ἀσθένειαν.

Μίαν φοράν, χρείας τυχούσης, ἐμβῆκα εἰς ἕνα πλοῖον (λέγει ὁ αὐτὸς συγγραφεὺς) διὰ νὰ ὑπάγω εἰς την Βενετίαν, ἐνῷ δὲ ἐταξίδευον εἰς τὴν θάλασσαν, ἔγινε μία μεγάλη τρικυμία, ὅσον δὲ παρήρχετο ἡ ὥρα, τόσον ἐπερίσσευεν, ὥστε ἀπηλπίσθημεν ὅλοι ἀπὸ κάθε ἀνθρωπίνην βοήθειαν. Ὅθεν κλαίοντες καὶ ὀδυρόμενοι ἐπεκαλούμεθα εἰς βοήθειαν τὸν Θεόν, τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον καὶ ὅλους τοὺς Ἁγίους. Ἐγὼ δὲ πηγαίνων εἰς τὸν τόπον ὅπου ἐκοιμώμην, ἀνέγνωσα κατὰ μόνας τὸν Παρακλητικὸν κανόνα τῆς Παναγίας. Ἐπικαλούμενος δὲ τοὺς Ἁγίους ἕνα πρὸς ἕνα, ἐνεθυμήθην τὰ ἄπειρα θαύματα τοῦ Ὁσίου Θεοδοσίου καὶ τὸν παρεκάλουν μετὰ θερμῆς πίστεως καὶ συντετριμμένης καρδίας νὰ προφθάσῃ εἰς βοήθειάν μας, καὶ νὰ δείξῃ καὶ εἰς ἡμᾶς τὸ θαῦμά του· οὕτω δὲ παρακαλῶν ἀπεκοιμήθην, καὶ εἶδον εἰς τὸ ὅραμά μου ὅτι εὑρέθην μέσα εἰς ἕνα Ναὸν ὡραιότατον ὁμοῦ μὲ ἄλλους πολλοὺς Ἱερεῖς, καὶ ἐκάμναμεν δέησιν εἰς τὸν Θεὸν μετ’ εὐλαβείας καὶ κατανύξεως. Ἐκεῖ εἶδον ἕνα παιδίον ὁμοῦ μὲ τὴν μητέρα του, καὶ ἐπωλοῦσαν ἔλαιον διὰ τὰ κανδήλια τοῦ Ναοῦ. Ἐλθὸν δὲ τὸ παιδίον εἰς ἐμέ, μοῦ ἔδωκεν ἕνα ἀγγεῖον μὲ ἔλαιον, καὶ μοῦ εἶπε· «Βάλε, τὸ λάδι τοῦτο εἰς τὸ κανδήλι τοῦ Ὁσίου Θεοδοσίου, καὶ ἡ πρεσβεία του θέλει βοηθήσει καὶ σὲ καὶ τοὺς συντρόφους σου, διὰ μέσου δὲ αὐτῆς θέλει παύσει ἡ τρικυμία τῆς θαλάσσης». Ἐγὼ δὲ ἐξυπνήσας αἴφνης εἶδον, ὦ τοῦ θαύματος! ὅτι ἡ μεγάλη ἐκείνη τρικυμία τῆς θαλάσσης μετετράπη παρευθὺς εἰς ἄκραν γαλήνην καὶ δοξάζων τὸν Θεὸν ηὐχαρίστουν τὸν Ὅσιον, ὅστις μᾶς ἐλύτρωσε παραδόξως ἀπὸ τὸν θανατηφόρον ἐκεῖνον κίνδυνον. Καὶ ἄλλοτε πάλιν ἡ ὀξυτάτη ἀντίληψις τοῦ Ἁγίου ἐλύτρωσεν ἀνελπίστως τὸν πρωτότοκον υἱόν μου Σταυράκιον ἀπὸ ἄδικον θάνατον.


Ὑποσημειώσεις

[1] Βλέπε ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».