Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ ἰαματικοῦ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ τοῦ νέου, τοῦ ζήσαντος κατὰ τὸ ἔτος ωξβ’ (862) καὶ ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.

Ἐκείνη δὲ παρευθὺς ἠσθάνθη τὸν ὀφθαλμόν της ἐλεύθερον ἀπὸ τὸ πάθος, βάλλουσα δὲ τὴν χεῖρά της εἰς αὐτὸν καὶ εὑρίσκουσα αὐτὸν τελείως ὑγιᾶ, ἐφώναξε τὸν ἄνδρα της· καὶ ἐκεῖνος ἔξαφνα ἠρώτα αὐτὴν τί ἔπαθε. Τοῦ εἶπεν ἐκείνη, ὅτι ὁ μέγας Θεοδόσιος ἐφάνη τώρα εἰς ἐμὲ καὶ μὲ ἰάτρευσε· πηδήσας δὲ ἐκεῖνος εὐθὺς ἀπὸ τὴν κλίνην καὶ ἀνάψας φῶς, καὶ ἰδὼν τὸ θαῦμα ὅπου ἔκαμεν ὁ Ἅγιος εἰς τὴν γυναῖκά του, ἔσπευσεν εἰς τὸν ἐφημέριον τῆς ἐκκλησίας των. Διηγούμενος δὲ εἰς αὐτὸν τὸ θαῦμα τοῦ Ὁσίου, τοῦ εἶπε νὰ ἀνοίξῃ τὴν ἐκκλησίαν, προσκαλέσας δὲ τὸν πρωθιερέα ὁμοῦ μὲ ἄλλους Ἱερεῖς καὶ λαϊκούς, καὶ κομίσας κηρία, ἔλαιον καὶ θυμιάματα, ἀπέδωκαν εἰς τὸν Ὅσιον ὁλονύκτιον τὴν εὐχαριστίαν. Τὸ πρωΐ, ἀφ’ οὗ ἐτελείωσεν ἡ θεία λειτουργία, ἐπῆρε τοὺς συναχθέντας εἰς τὴν οἰκίαν του καὶ τοὺς ἐφίλευσε πλουσιοπάροχα, ἔδωκε δὲ καὶ ἱκανὴν ἐλεημοσύνην εἰς τοὺς πτωχούς, κηρύττων εἰς ὅλους τὴν θαυματουργίαν τοῦ Ὁσίου καὶ δοξάζων τὸν Θεόν.

Ἄλλος τις, Ἀλβανὸς τὸ γένος, πάσχων κακῶς ἀπὸ τὸ πάθος τῆς δυσουρίας, ἐπρήσθη καὶ εἶχε πόνους δεινοὺς εἰς τὴν κύστιν. Μεταχειριζόμενος δὲ διάφορα ἰατρικά, δὲν ἔλαβε καμμίαν ὠφέλειαν, ἀλλ’ ὅσον παρήρχετο ὁ καιρός, τόσον σφοδροτέρους πόνους ἠσθάνετο. Ὅθεν προσέτρεξε καὶ αὐτὸς εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου, παραμείνας δὲ ἐκεῖ τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας ἐδέετο τοῦ Ὁσίου μετὰ θερμῶν δακρύων, διὰ νὰ τὸν θεραπεύσῃ. Κατὰ δὲ τὴν τρίτην νύκτα ἐφάνη εἰς τὸ ὅραμά του ὁ θαυματουργὸς Θεοδόσιος, καὶ ἐγγίζων εἰς τὸ πάθος μὲ τὴν ράβδον του, εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἔξελθε ταχέως ἀπὸ τὸν Ναόν μου, διὰ νὰ οὐρήσῃς». Ἐξυπνήσας ἔντρομος ὁ ἀσθενὴς ἐξῆλθε τρέχων ἀπὸ τὸν Ναόν, καὶ ἐστάθη ὥραν πολλὴν οὐρῶν, οὕτω δὲ ἐξεπρήσθη καὶ οἱ πόνοι ἔπαυσαν, ἐπῆγε δὲ εἰς τὴν κατοικίαν του ὑγιής, εὐχαριστῶν τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ἅγιον.

Καὶ ἕτερος, καταγόμενος ἀπὸ τὰ μέρη τῆς Δύσεως, ἠσθένησεν εἰς τοὺς πόδας του ἀπὸ πάθος ἀνίατον, μένων δε ἀκίνητος πολὺν καιρὸν ἦλθεν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου καὶ ἐπικαλεσάμενος αὐτὸν μετὰ πίστεως ἔλαβε ταχέως τὴν θεραπείαν, ἐπιστρέψας δὲ μὲ τοὺς πόδας του εἰς τὴν κατοικίαν του, κατεσκεύασεν ἀπὸ ἄργυρον δύο πόδας ἴσους εἰς τὸ μάκρος μὲ τοὺς ἰδικούς του καὶ τοὺς ἀφιέρωσεν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ὁσίου πρὸς εὐχαριστίαν καὶ ἐνθύμησιν παντοτεινὴν τοῦ θαύματος.


Ὑποσημειώσεις

[1] Βλέπε ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».