Τρεῖς ἡμέρας πρὸ τῆς ὁσίας τελειώσεώς του, τοῦ ἀποκαλύπτει ὁ Θεὸς τὴν μετάστασίν του· ὅθεν προσκαλέσας τοὺς μαθητάς του, τοὺς ἔκαμε πολλὰς νουθεσίας περὶ τῆς κατὰ Θεὸν πολιτείας, φανερώσας δὲ εἰς αὐτοὺς τὸν θάνατόν του, τοὺς παρηγόρησε διὰ τὸν χωρισμόν του, ὑποσχόμενος ὅτι θὰ εἷναι πάντοτε ἡνωμένος πνευματικῶς μὲ αὐτούς· ἐκεῖνοι δὲ ἔκλαιον καὶ ὠδύροντο πολλὰ διὰ τὴν στέρησιν τῆς ἀγγελικῆς του συνομιλίας· ἀλλ’ ἐπειδὴ ἔφθασεν ἡ τρίτη ἡμέρα, ἀσπασάμενος αὐτούς, καὶ εὐχαριστῶν καὶ δοξάζων τὸν Θεόν, ὕψωσε τὰς χεῖράς του εἰς Θεὸν καὶ λέγων τὸ «Κύριε, εἰς χεῖράς σου παρατίθημι τὸ πνεῦμά μου» παρέδωκε τὴν μακαρίαν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ, τῇ ἑβδόμῃ τοῦ Αὐγούστου μηνός.
Μαθὼν ὁ θεῖος Πέτρος τὸν θάνατόν του, συνέδραμεν ὁμοῦ μὲ ὅλους τοὺς κληρικοὺς καὶ πλῆθος πολὺ τοῦ λαοῦ, ἑτοιμάσαντες δὲ ὅλα τὰ πρὸς ταφὴν ἁρμόδια, ἔθαψαν εὐλαβῶς τὸ τρισόσιον αὐτοῦ λείψανον, ὀλίγον ἐμπρὸς ἀπὸ τὸν Ναὸν τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Ὅσοι δὲ ἀσθενεῖς προσέτρεχον μετ’ εὐλαβίας εἰς τὸν τάφον τοῦ Ὁσίου καὶ τὸν ἐπεκαλοῦντο μετὰ πίστεως εἰς βοήθειαν, κατακλινόμενοι ἐπάνω εἰς τὸν τάφον του ἠγείροντο ἐκεῖθεν ὑγιεῖς, δοξάζοντες τὸν Θεὸν καὶ εὐχαριστοῦντες τὸν Ὅσιον· ὅθεν ᾠκοδόμησαν ἐκεῖ θεῖον Ναὸν εἰς τὸ ὄνομά του· ἀπὸ τότε δὲ ἕως τὴν σήμερον, ἐκεῖνος ὁ θεῖος Ναὸς εἶναι παντοτεινὸς ποταμὸς θαυμάτων καὶ ἰαμάτων, ἀπὸ τὰ ὁποῖα θέλω διηγηθῇ ὀλίγα τινὰ πρὸς πνευματικὴν εὐφροσύνην τῶν φιλαρέτων.
Ἀφοῦ παρῆλθεν ἱκανὸς καιρός, οἱ δὲ Μοναχοὶ οἱ ὁποῖοι ἡσύχαζον ἐκεῖ ὀλίγον κατ’ ὀλίγον ὠλιγόστευον, ἐπειδὴ οἱ μαθηταὶ τοῦ Ὁσίου ἀπῆλθον πρὸς Κύριον καὶ ἄλλοι δὲν ἐπήγαιναν νὰ κατοικήσουν ἐκεῖ, διότι δὲν εὑρίσκετο εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον κανὲν ἀπὸ τὰ χρειώδη τοῦ σώματος, ἔμεινεν ὁ ἀσκητικὸς ἐκεῖνος τόπος ἔρημος ἀπὸ Μοναχούς. Ὅμως οἱ Χριστιανοί, ὅσοι ἐκατοικοῦσαν ἐκεῖ πλησίον, καὶ μάλιστα οἱ Ναυπλιεῖς, ἔχοντες πόθον πνευματικὸν πολὺν πρὸς τὸν Ὅσιον, δὲν ἀπέλειπον ἀπὸ τοῦ νὰ προστρέχουν ἐκεῖ κάθε ἡμέραν, διὰ νὰ δοξάζουν τὸν Κύριον καὶ τὸν Ὅσιον αὐτοῦ μὲ ὕμνους καὶ ψαλμοὺς καὶ ᾠδὰς πνευματικάς, καὶ νὰ ἐπιτελοῦν τὴν θείαν ἱερουργίαν.