Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ ἰαματικοῦ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ τοῦ νέου, τοῦ ζήσαντος κατὰ τὸ ἔτος ωξβ’ (862) καὶ ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος.

Διὰ τοῦτο καὶ ἠξιώθη νὰ ἴδῃ καὶ θείαν ὀπτασίαν. Μίαν νύκτα ἐφάνη εἰς αὐτὸν ο θεῖος Πρόδρομος, καὶ ἀσπασάμενος αὐτὸν τὸν παρεθάρρυνεν εἰς τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας, εἰπὼν εἰς αὐτὸν νὰ οἰκοδομήσῃ Ἐκκλησίαν εἰς τὸ ὄνομά του, ὑποσχόμενος, ὅτι θέλει εἶναι βοηθός του καὶ παντοτεινὸς συνοδοιπόρος εἰς ὅλην του τὴν ζωήν. Ὁ δὲ Ὅσιος, αἰσθανόμενος τὸν ἑαυτόν του ὅλον πλήρη ἀπὸ πνευματικὴν ἀγαλλίασιν, ἐδόξασεν ἐξ ὅλης ψυχῆς του τὸν Θεὸν καὶ ηὐχαρίστησε τὸν Τίμιον Πρόδρομον, ἔλαβε δὲ θάρρος μεγάλον εἰς τὸν προκείμενον εἰς αὐτὸν ἀγῶνα τῆς ἀσκήσεως. Ἤρχισε λοιπὸν τὸ ἔργον καὶ θείᾳ βοηθείᾳ ᾠκοδόμησεν ἱερὸν Ναὸν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὁ ὁποῖος σῴζεται ἕως τὴν σήμερον, χάριτι θείᾳ εἰς ἐκεῖνον τὸν τόπον, ἀποπνέων πνευματικὴν εὐωδίαν καὶ γινόμενος αἴτιος κατανύξεως εἰς ἐκείνους, ὅσοι πηγαίνουν εἰς αὐτὸν μετὰ πίστεως.

Συσταίνων δὲ τὸ ἀσκητικὸν γυμνάσιον, ἔκαμνε τὸν πόλεμον, ὄχι πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἤτοι πρὸς ὁμοιοπαθεῖς ἀνθρώπους, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, καθὼς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος, πρὸς τοὺς πονηροὺς δηλαδὴ δαίμονας· ὅθεν ἂν καὶ ἐγὼ δὲν πλατύνω τὸν λόγον διὰ συντομίαν, ὅμως εἶναι εὔκολον εἰς κάθε ἕνα νὰ καταλάβῃ τί εἴδους ἀγῶνας καὶ πολέμους εἶχεν ὁ γενναιόφρων Θεοδόσιος, μὲ τοιούτους φοβεροὺς καὶ κακομηχάνους ἐχθρούς, καὶ μὲ πόσην κακουχίαν καὶ σκληραγωγίαν ἐβασάνιζε τὸν ἑαυτόν του εἰς ὅλην του τὴν ζωήν, διὰ νὰ ὑποτάξῃ τὸ χεῖρον τῷ κρείττονι, ἤτοι τὸ σῶμα εἰς τὴν ψυχήν, καὶ νὰ δουλώσῃ τὴν σάρκα τῷ πνεύματι· κατ’ ἀλήθειαν δέ, δὲν ἀπέτυχε τοῦ σκοποῦ, ἀλλὰ θείᾳ χάριτι καὶ τοὺς δαίμονας ἐνίκησε, καὶ τὸ σῶμα ὑπέταξε· καὶ γενόμενος ὅλως πνευματικός, ὅλως ἔνθεος, ἠξιώθη νὰ λάβῃ πλουσίως ἀπὸ τὸν μεγαλόδωρον Θεὸν καὶ ἀρραβῶνα τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, τὴν χάριν τῶν θαυμάτων καὶ ἰαμάτων, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἔλαβε καὶ τὴν ἐπωνυμίαν, καὶ ὠνομάζετο θαυματουργὸς καὶ ἰαματικός, διότι ἡ ἐνάρετος πολιτεία του ἠκούσθη εἰς ὅλα τὰ μέρη, καὶ ἡ φήμη τῶν θαυμάτων του διεδόθη πανταχοῦ, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἠθέλησε νὰ φανερώσῃ εἰς ὅλους τὸν δοῦλόν του, καὶ νὰ τὸν δοξάσῃ, καθὼς λέγει ὁ ἴδιος· ζῶ ἐγώ, τοὺς ἐμὲ δοξάζοντας δοξάσω.


Ὑποσημειώσεις

[1] Βλέπε ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».