Ὁ δὲ Ὅσιος προεγνώρισε τὸν ἐρχομὸν τοῦ Ἀρχιερέως (διότι ἠξιώθη νὰ λάβῃ ἐκ Θεοῦ πρὸς τοῖς ἄλλοις καὶ προορατικὸν χάρισμα) καὶ θέτων ἀνημμένους ἄνθρακας εἰς τὸ κουκούλιόν του, καὶ λαμβάνων θυμίαμα εἰς τὴν χεῖρά του, ἐξῆλθεν εἰς προϋπάντησιν τοῦ Ἀρχιερέως, πλησιάσας δὲ αὐτόν, ἔθεσε τὸ θυμίαμα ἐπάνω εἰς τοὺς ἄνθρακας, καὶ ἐξῆλθεν εὐωδία ἄρρητος, τὸ δὲ κουκούλιον, ὦ τοῦ θαύματος! δὲν ἐκάη παντελῶς, ἀλλὰ μὲ αὐτὸ ἐθυμίαζε τὸν Ἀρχιερέα, ὁ ὁποῖος βλέπων τὸ παράδοξον τοῦ θαύματος, καὶ θαυμάσας, ἠννόησεν ὅτι εἶναι ὁ Ὅσιος, καταβαίνων δὲ εὐθὺς ἀπὸ τὸν ἵππον ἔδραμεν εἰς ἀσπασμὸν τοῦ Ὁσίου, ὅστις ἀφίνων τὸ κουκούλιον ἀπὸ τὴν χεῖρά του, ἐπρόσπεσεν εἰς τὸν Ἀρχιερέα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ὑπεδέχθη εὐλαβῶς. Τότε ὁ θεῖος Πέτρος, δοξάζων τὸν Θεόν, ἐζήτει συγχώρησιν ἀπὸ τὸν Ὅσιον διὰ τὰ προλαβόντα, καὶ προσφέρων καὶ ἀπὸ μέρους τοῦ Πατριάρχου μετάνοιαν εἰς αὐτὸν τοῦ ἀνήγγειλεν ὅσα τοῦ παρήγγειλεν ὁ Πατριάρχης. Ὁ δὲ Ὅσιος, ἀνταποκρινόμενος εἰς αὐτὸν μὲ μεγάλην ταπεινοφροσύνην καὶ διὰ λόγου καί διὰ σχήματος καὶ διὰ πράγματος, ἤναψε περισσότερον τὴν κατὰ Θεὸν πρὸς αὐτὸν ἀγάπην τοῦ Ἀρχιερέως. Ὅθεν καὶ χωρὶς ἀναβολὴν καιροῦ τὸν ἐχειροτόνησε κατὰ τάξιν Διάκονον, καὶ ἔπειτα Ἱερέα, μολονότι ὁ Ὅσιος, διὰ τὴν ἄκραν του ταπεινοφροσύνην, παρῃτεῖτο εὐλαβῶς ἀπὸ τὴν χειροτονίαν. Ἀπὸ τότε καὶ εἰς τὸ ἑξῆς ὁ σοφὸς ἐκεῖνος Ἀρχιερεὺς εἶχε τὸν Ὅσιον κανόνα καὶ τύπον ἀρετῆς καὶ εἰς τὸν ἑαυτόν του καὶ εἰς τοὺς ἀκολούθους του, διότι ἐγνώρισε πραγματικῶς πόσον εἶναι πιστότεροι οἱ ὀφθαλμοὶ ἀπὸ τὰ ὦτα.
Ἐπειδὴ δὲ καὶ ἡ φήμη τοῦ Ὁσίου διεδόθη περισσότερον εἰς τὸν κόσμον, καὶ διότι ἐκεῖνοι ὅπου ἐθεραπεύοντο ἀπὸ διαφόρους ἀσθενείας ἐκήρυττον πανταχοῦ τὰς ἰατρείας, καὶ διότι ὁ θεῖος Πέτρος, καὶ αὐτὸς ἀκόμη ὁ οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, εὐφήμιζον λαμπρῶς τὴν ἁγιότητα τοῦ Ὁσίου καὶ τὴν πρὸς Θεὸν παρρησίαν του, διὰ τοῦτο δὲν ἦτο κανεὶς ἀσθενής, ὅστις νὰ μὴ ἐπεκαλεῖτο μετὰ πίστεως τὸν Ὅσιον εἰς βοήθειαν, καὶ νὰ μὴ ἐλάμβανε ταχέως τὴν θεραπείαν, εἰς τρόπον ὥστε ἔγινεν ὁ Ὅσιος φανερὸς τοῖς πᾶσι καὶ ποθητός. Ὅθεν ἀναφρανεὶς εἰς ὅλους ἑτοιμότατος βοηθὸς εἰς τὰς ἀσθενείας καὶ ἀνάγκας των, ἐπροξενοῦσεν εἰς αὐτοὺς καὶ ψυχικὴν σωτηρίαν. Ἀλλ’ ἔφθασεν ὁ Ὅσιος εἰς γῆρας βαθὺ καὶ ἔπρεπε καὶ αὐτὸς ὡς ἄνθρωπος νὰ πληρώσῃ τὸ κοινὸν χρέος, καὶ νὰ ἀπολαύσῃ τὴν ἀντιμισθίαν τῶν πολλῶν ἱδρώτων καὶ ἀγώνων του.