Ὁ δὲ Ἁπόστολος Πέτρος καὶ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος ἦσαν ἐκεῖ πλησίον κηρύττοντες, διότι ἀκόμη δὲν εἶχον μεταβῆ μακράν. Ἐπειδὴ ὁ μὲν Πέτρος εἶχε πολλὴν πίστιν εἰς τὴν Κυρίαν Θεοτόκον, ὁ δὲ Ἰωάννης ἦτο ὡς υἱὸς αὐτῆς υἱοθετημένος καὶ δὲν ἐπήγαιναν μακράν, διὰ νὰ ὑπηρετοῦν τὴν Παναγίαν. Τὴν τρίτην ἡμέραν, ἐκεῖ ὅπου ἐδίδασκον, παρευθὺς σύννεφον τοὺς ἥρπασε καὶ τοὺς ἔφερεν εἰς Γεθσημανῆ, εἰς τὸν οἶκον τῆς Παναγίας· ὁμοίως καὶ τοὺς ἄλλους Ἀποστόλους ὅλους. Τότε ἦτο καὶ ὁ Ἀρεοπαγίτης Διονύσιος, καὶ ὁ διδάσκαλός του Ἱερόθεος, καὶ ὁ Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος καὶ αὐτοὺς νεφέλη τοὺς ἥρπασε καὶ τοὺς ἐσύναξεν ὅλους εἰς τὴν Γεθσημανῆ. Ἡ δὲ Παναγία, ὡς τοὺς εἶδε, παρευθὺς ἐχάρη, καὶ τοὺς λέγει· «Καθίσατε, τέκνα μου, νὰ σᾶς ἀποχαιρετήσω, ὅτι σήμερον ὑπάγω εἰς τὸν Υἱόν μου τὸν ἠγαπημένον· διότι ὁ Ἄγγελος Γαβριήλ, ὅστις μοὶ εὐηγγελίσατο τὴν σύλληψιν τοῦ Υἱοῦ μου, πάλιν ἦλθε καὶ μοὶ ἔδωκε τὸν κλάδον τοῦτον τοῦ φοίνικος, καὶ μοὶ εἶπε· «Χαῖρε, Θεοτόκε, γίνωσκε ὅτι μετὰ τρεῖς ἡμέρας μετατίθεσαι ἀπὸ τὴν γῆν εἰς τὰ οὐράνια». Διὰ τοῦτο εὐχαριστῶ τὸν Υἱόν μου καὶ Θεόν, ὅτι σᾶς ἐσύναξεν ὅλους εἰς τὸ τέλος νὰ σᾶς ἴδω».

Καθὼς ἤκουσαν ταῦτα οἱ Ἀπόστολοι ὅλοι ἔκλαυσαν μεγάλως. Ἀπεκρίθη δὲ δακρυρροῶν ὁ Ἰωάννης καὶ τῆς λέγει· «Κυρία Θεοτόκε καὶ μήτηρ μου, ὁ Υἱός σου ὁ ἠγαπημένος ἦτο μὲ ἡμᾶς, μᾶς ἄφησε δὲ νὰ ἔχωμεν Σέ, τώρας μᾶς ἀφήνεις καὶ Σύ; ἀλλὰ τίνα θὰ ἔχωμεν ἡμεῖς οἱ ὠνειδισμένοι Ἀπόστολοι ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη διὰ παρηγοοίαν; Τίς θὰ μᾶς διδάσκῃ, καὶ θὰ μᾶς καθοδηγῇ; Τίνα θὰ βλέπωμεν ἡμεῖς εἰς τὴν γῆν νὰ παρηγορούμεθα, ἐὰν Σὺ μᾶς ἀφήσῃς;».

Τότε λέγει ἡ Παναγία πρὸς αὐτοὺς καὶ αὐτὴ κλαίουσα· «Μὴ λυπεῖσθε, τέκνα μου, διότι κάμνετε καὶ ἐμὲ νὰ λυποῦμαι, ἐπειδὴ σᾶς βλέπω ὅπου κλαίετε· μὴ ἔχετε λύπην διὰ τὸν θάνατόν μου· ἐὰν καὶ ἀπὸ τὴν γῆν μετατίθεμαι, ὦ φίλοι τοῦ Υἱοῦ μου, ἀλλὰ δὲν θὰ χωρισθῶ ἀπὸ σᾶς, μηδὲ ἀπὸ ὅλους ὅσοι μὲ ἐπικαλοῦνται, ἀλλ’ ἐγὼ θὰ εἶμαι πρέσβυς καὶ μεσίτρια εἰς τὸν ἠγαπημένον μου Υἱὸν δι’ ὅλον τὸ Χριστιανικὸν γένος· μόνον σεῖς μὴ κλαίετε, ἀλλὰ ἐνταφιάσατέ με καθὼς μὲ εὑρίσκετε καὶ μὲ βλέπετε». Ἀπεκρίθη ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δακρυρροῶν, καὶ λέγει πρὸς τὴν Παναγίαν· «Κυρία Θεοτόκε, ἐγὼ τὸν ἠγαπημένον σου Υἱὸν τὸν Χριστὸν δὲν τὸν εἶδον σωματικῶς εἰς τὴν γῆν, ἀλλὰ βλέπων Σὲ ἦτο ὡς νὰ ἔβλεπον καὶ τὸν Υἱόν σου· τώρα μὲ, ἀφήνεις καὶ Σύ; ἀλλὰ τίς θὰ μὲ παρηγορῇ εἰς τοὺς πειρασμοὺς τοὺς ὁποίους ὑφίσταμαι; Τίς θὰ μὲ λυπηθῇ εἰς τοὺς ὀνειδισμούς; Ποῖον θὰ ἔχω ἐγὼ ὁ ταπεινὸς διὰ παρηγορίαν τῶν θλίψεών μου καὶ τῶν πειρασμῶν;». Τοῦ λέγει ἡ Παναγία· «Παῦλε, φίλε τοῦ ἠγαπημένου μου Υἱοῦ καὶ ἐμοῦ, ὁ Υἱός μου καὶ ἡ χάρις μου θὰ παρηγορῇ καὶ σὲ καὶ τοὺς ἄλλους μαθητάς».