«Ὦ θαῦμα τῶν ποτὲ θαυμάτων, τὰ ὁποῖα εἶδον οἱ ἄνθρωποι! Ἡ Βασίλισσα τοῦ παντὸς πῶς ἄπνους τίθεται; Ἡ Μήτηρ τοῦ Ἰησοῦ πῶς ἀπέθανε; Σὺ εἶσαι, Παρθένε, τὸ κήρυγμα τῶν Προφητῶν· Σὺ εἶσαι τὸ κήρυγμα τὸ ἰδικόν μας· Σὲ προσκυνοῦσιν οἱ ἄνθρωποι· Σὲ δοξάζουσιν οἱ Ἅγιοι. Χαῖρε λοιπὸν Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ Σοῦ, καὶ διὰ Σοῦ μεθ’ ἡμῶν. Μετὰ τοῦ Γαβριὴλ Σὲ ὑμνοῦμεν, μετὰ τῶν Ἀγγέλων Σὲ δοξάζομεν, μετὰ τῶν Προφητῶν Σὲ ἐγκωμιάζομεν, ὅτι Σὲ ἐκήρυττον οἱ Προφῆται, διὰ Σὲ ἐπροφήτευσαν ἅπαντες· ὁ Ἀββακοὺμ Σὲ εἶδεν ὡς ὄρος σύνδεδρον, ὅτι Σὺ εἶσαι ἐσκεπασμένη ἀπὸ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· ὁ Δανιὴλ, Σὲ ἐθεώρησεν ὡς ὄρος καὶ αὐτός, ἀπὸ τὸ ὁποῖον ὄρος χωρὶς σπορὰν ἀνδρὸς ἐγεννήθη ὁ στερεὸς καὶ ἰσχυρὸς Βασιλεύς, ὁ Χριστός· Σὲ εἶδεν ὁ δίκαιος Ἰακὼβ ὡς κλίμακα, ἀπὸ τὴν γέννησίν Σου ὁ μὲν Θεὸς κατέβη καὶ συνέφαγε καὶ συνέπιε μὲ ἡμᾶς, ἡμεῖς δὲ οἱ δοῦλοι Αὐτοῦ μέλλει νὰ ἀναβῶμεν εἰς τοὺς οὐρανούς. Ἀλλὰ καὶ Σὺ ἰδού, ὅτι ἀναβαίνεις πρωτύτερα ἀπὸ ἡμᾶς. Χαῖρε, Παρθένε, ὅτι ὁ Γεδεὼν πόκον Σὲ εἶδεν, ὁ Δαβὶδ Παρθένον καὶ Θυγατέρα καὶ Βασίλισσαν ὁ Ἠσαΐας Μητέρα τοῦ Θεοῦ Σὲ ὀνομάζει· ὁ Ἰεζεκιὴλ Πύλην, καὶ ὅλοι οἱ Προφῆται Σὲ ἐνεκωμίασαν».
«Ἡμεῖς δὲ τί νὰ σὲ ὀνομάσωμεν, Παρθένε; Παράδεισον; Σοὶ πρέπει, ὅτι Σὺ ἐβλάστησας τὸ ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας, τὸν Χριστόν, ὅστις εὐωδίασε τὰς ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων. Παρθένον; Καὶ ἀληθῶς Παρθένος εἶσαι, ὅτι χωρὶς σπορὰν ἀνδρὸς ἐγέννησας τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὅτι καὶ πρὸ τοῦ τόκου Παρθένος ἦσο, καὶ ἐν τόκῳ Παρθένος εὑρέθης, καὶ μετὰ τόκον πάλιν Παρθένος ἔμεινας. Νὰ σὲ ὀνομάσωμεν Μητέρα; Σοὶ πρέπει καὶ αὐτό· ὅτι Μήτηρ ἔγινες τοῦ Βασιλέως τῶν ὅλων Χριστοῦ. Νὰ σὲ εἴπωμεν Οὐρανόν; Σοὶ πρέπει καὶ αὐτό, ὅτι ἀνέτειλας τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης. Χαῖρε λοιπόν, Παρθένε, καὶ ὕπαγε εἰς τὴν κατάπαυσιν τοῦ Υἱοῦ σου· πορεύου εἰς τὰ σκηνώματα τὰ ἠγαπημένα σοι· ὕπαγε εἰς τὸν ἡτοιμασμένον σοι τόπον καὶ ἐνθυμοῦ καὶ ἡμᾶς καὶ τὸ γένος μας ὅλον, Κυρίᾳ Θεοτόκε· ὅτι καὶ ἡμεῖς καὶ Σύ, Παρθένε, ἀπὸ ἓν γένος τοῦ Ἀδὰμ εἴμεθα· διὰ τοῦτο μεσίτευε, διὰ τοῦτο παρακάλει τὸν Υἱόν σου, τὸν ὁποῖον ἐβάστασας καὶ ἐθήλασας, νὰ μᾶς βοηθήσῃ εἰς τὸ κήρυγμα, καὶ μετὰ ταῦτα νὰ μᾶς ἀξιώσῃ νὰ ἀπολαύσωμεν τὰς ἐλπίδας μας. Ὕπαγε, Παρθένε, ἀπὸ τὴν γῆν εἰς τὸν οὐρανόν· ἀπὸ τὴν φθορὰν εἰς τὴν ἀφθαρσίαν· ἀπὸ τὴν λύπην τοῦ κόσμου τούτου εἰς τὴν χαρὰν τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν· ἀπὸ τὴν φθαρτὴν γῆν εἰς τὸν ἄφθαρτον οὐρανόν· ὕπαγε, Παρθένε, εἰς τὸ φῶς τὸ οὐράνιον, εἰς τοὺς ὕμνους τῶν Ἀγγέλων, εἰς τὰς δοξολογίας τῶν ἀπ’ αἰῶνος Ἁγίων.