ἀπέθανε μὲν καὶ θαῦμα δὲν εἶναι, ὅτι καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ὡς ἄνθρωπος ἀπέθανεν· ἠφθαρτίσθη δέ, ὡς καὶ ὁ Υἱός της, τὸ σῶμα ἐκεῖνο, ὅπερ μέλλουσιν οἱ δίκαιοι νὰ λάβωσιν εἰς τὴν καθολικὴν ἀνάστασιν, αὐτὸ τοῦτο ἔλαβε πρωτύτερα ἡ Παναγία πρὸ τῆς ἡμέρας ἐκείνης.
Εἰς πίστωσιν δὲ, περισσοτέραν, μίαν ἡμέραν ἐφάνη ἡ Παναγία εἰς τὴν τράπεζαν τῶν Ἀποστόλων τοιουτοτρόπως. Οἱ Ἀπόστολοι, μετὰ τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶχον συνήθειαν, ὅταν ἤθελον νὰ φάγωσιν, ἄφηναν τόπον κενὸν εἰς τὴν τράπεζαν διὰ τὸν Χριστόν· ἔκοπτον δὲ τεμάχιον ἄρτου τετράγωνον, καὶ τὸ ἔθετον ἐπάνω τῆς τραπέζης εἰς μοῖραν Χριστοῦ· μετὰ δὲ τὸ φαγητὸν ἠγείρετο εἷς ἐξ αὐτῶν καὶ ἐλάμβανε τὸ τεμάχιον ἐκεῖνο μὲ τὰς δύο του χεῖρας, τὸ ὕψωνε καὶ ἔλεγε· «Μέγα τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος—Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, βοήθει ἡμῖν». Κατόπιν ἐλάμβανον ὀλίγον ἀπὸ τὸ τεμάχιον ἐκεῖνο καὶ ἔτρωγον ὅλοι ὅσοι εὑρίσκοντο εἰς τὴν τράπεζαν.
Κατ’ ἐκείνας λοιπὸν τὰς ἡμέρας τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἐκάθισαν οἱ Ἀπόστολοι ὡς εἰς παρηγορίαν νὰ φάγωσιν, ἔκοψαν δὲ καὶ τὸν ἄρτον ἐκεῖνον κατὰ τὴν συνήθειαν· ὅταν δὲ ἤθελον νὰ εἴπωσι «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, βοήθει ἡμῖν», παρευθὺς ἐφάνη ἡ Παναγία ἐπάνωθέν των λαμπροφοροῦσα καὶ τοὺς εἶπε· «Χαίρετε, ὅτι μεθ’ ἡμῶν εἰμὶ πάσας τὰς ἡμέρας»· ὡς δὲ τὴν εἶδον ἐβόησαν· «Παναγία Θεοτόκε, βοήθει ἡμῖν»· τότε δὲ ἐγνώρισαν ὅτι ζωντανὴ εἶναι καὶ σύσσωμος εἰς τοὺς οὐρανοὺς μετὰ τοῦ Υἱοῦ της.
Αὐτὴν τὴν ἑορτὴν ἑορτάζομεν, εὐλογημένοι Χριστιανοί, αὐτὴν πανηγυρίζομεν. Διὰ τοῦτο ἂς πανηγυρίζωμεν· ἂς ἑορτάζωμεν ὄχι ὡς εἶναι τῶν ἐθνῶν αἱ συνήθειαι, ἀλλ’ ὡς ἀρέσκει εἰς τὸν Χριστὸν καὶ τὴν σήμερον ἑορταζομένην Παναγίαν, ὄχι μὲ θυσίας ἑλληνικάς, ἢ μὲ χορούς, ὄχι μὲ μέθας καὶ ἀργολογίας, ὄχι μὲ παίγνια καὶ ᾄσματα, καὶ μὲ ὅσα χαίρει ὁ δαίμων, ὅταν τὰ κάμνωμεν, ὄχι μὲ κακὰς δαπάνας καὶ πολυφαγίας, ἀλλὰ μὲ εὐχαριστίας, μὲ δοξολογίας, μὲ καθαρὰν καρδίαν, μὲ ὅσα χαίρει καὶ δοξάζεται ἡ Παναγία· μὲ τοιαῦτα ἂς ἑορτάζωμεν διὰ νὰ ἔχωμεν καὶ θάρρος πρὸς τὴν Παναγίαν νὰ λέγωμεν· «Κυρία Θεοτόκε, Βασίλισσα, τιμὴ καὶ δόξα τῶν Χριστιανῶν, ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν καὶ καθαρωτέρα τοῦ ἡλίου, Παρθένε πανύμνητε καὶ ἀκήρατε, ἐλπὶς τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ λιμὴν γαληνὲ τῶν χειμαζομένων ὑπὸ τῶν ἁμαρτιῶν, βλέψον εἰς τὸν λαόν σου,