Ὅθεν κλίνας τὴν κεφαλὴν ὁ Ἅγιος καὶ ποιήσας τὴν συνηθισμένην μετάνοιαν, ἤρχισε νὰ λαλῇ τὰ πάνσοφά του λόγια, ὥστε ὅλοι ἐθαύμαζον τὴν σύνεσιν τῶν λόγωον του, ὅτι τόσον γλυκὺς ἦτο εἰς τὸ λέγειν, ὥστε δὲν ἠδύνατό τις νὰ τὸν χωρισθῇ, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν γλυκύτητα τῶν λόγων του ἐλησμόνει καὶ τὴν σωματικὴν τροφήν. Περιερχόμενος δὲ τὴν σκήτην τῶν Καρυῶν εὕρισκε πολλοὺς ἐναρέτους ἄνδρας καὶ ἐχαίρετο ἡ ψυχή του· ἔπειτα ἐπῆγε καὶ εἰς τὸ σπήλαιον, ὅπερ ὀνομάζεται Κρήτη, εἰς τὸ ὁποῖον κατῴκουν ἀσκηταὶ θαυμάσιοι, ἐπορεύοντο δὲ μὲ σκληραγωγίαν, τοὺς ὁποίους θαυμάζων διὰ τὴν ὑπερβολικήν των ὑπομονήν, ἔμεινε μετ’ αὐτῶν διδάσκων καὶ διδασκόμενος, ζῶν μὲ τὴν καλλιγραφίαν.
Μετὰ ταῦτα προσκληθεὶς ἀπὸ τοὺς προεστῶτας τῆς μεγάλης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου νὰ ὑπάγῃ καὶ ἐκεῖ, διὰ νὰ λάβουν ὠφέλειαν ἀπὸ τοὺς μελιρρύτους λόγους του, διὰ νὰ μὴ φανῇ παρήκοος ἐπῆγε μετὰ χαρᾶς, ὡς πρόθυμος μιμητὴς τοῦ Δεσπότου. Διδάξας δὲ αὐτοὺς ἱκανὸν καιρὸν ἤκουσε διὰ τὴν Μονὴν τοῦ Τιμίου Προδρόμου τὴν καλουμένην τοῦ Διονυσίου· ὅτι δηλαδὴ ἦσαν εἰς αὐτὴν πολλοὶ ἐνάρετοι καὶ ἐφύλαττον ὅλας τὰς τάξεις τῆς μοναδικῆς πολιτείας, ἔχοντες κοινόβιον καὶ ὅλα τὰ πάντα κοινά, κατὰ τὸν μέγαν Βασίλειον, διάγοντες πολιτείαν ἰσάγγελον. Ποθῶν ὅθεν νὰ γνωρίσῃ καὶ τοὺς Πατέρας ἐκείνους, ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὴν Λαύραν καὶ ἐπῆγεν εἰς αὐτήν, βλέπων δὲ τὸ δύσβατον καὶ σκληρὸν τοῦ τόπου τόσον ἐχάρη ὁ μακάριος, ὥστε τοῦ ἐφαίνετο ὅτι ἔβλεπε τὸν θεῖον Πρόδρομον ἐνδιαιτώμενον ἐν ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ἐσθίοντα ἀκρίδας καὶ μέλι ἄγριον, ὅλην δὲ τὴν νύκτα ἐκείνην ἔμεινεν ἄγρυπνος, παρακαλῶν τὸν Τίμιον Πρόδρομον νὰ τὸν ἀξιώσῃ νὰ μείνῃ εἰς ἐκεῖνον τὸν σεβάσμιον τόπον. Ποιήσας τότε μετάνοιαν εἰς τὸν Ἡγούμενον ἐνεδύθη εὐθὺς τὸ θεῖον καὶ ἀγγελικὸν σχῆμα, γενόμενος σταυροφόρος, παρακληθεὶς δὲ ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς, διὰ νὰ λάβῃ τὸ ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης, ἔλεγεν, ὡς ταπεινόφρων, ὅτι δὲν ἦτο ἄξιος· ἔπειτα πάλιν παρακληθεὶς πολλὰ εἰσήκουσε καὶ ἐχειροτονήθη κατὰ βαθμὸν ἀναγνώστης, ὑποδιάκονος, Διάκονος καὶ Ἱερεύς.
Ἠγωνίζετο ὅθεν ἀπὸ τότε ὁ Ἅγιος περισσότερον εἰς τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας, εἰς ἀγρυπνίας, εἰς νηστείας, εἰς προσευχάς, καὶ εἰς ἀγάπην πρὸς πάντας ἀνόθευτον· καὶ διὰ νὰ εἴπω μὲ συντομίαν, μέγας φωστὴρ ἦτο ὁ τρισόλβιος, περιλάμπων ὄχι μόνον τὴν Μονὴν τοῦ Διονυσίου, ἀλλὰ καὶ ὅλον τὸ Ἅγιον Ὄρος, καθὼς ἐμαρτύρησεν ἕνας ἐνάρετος γέρων, Πετρώνιος ὀνόματι,