Φαίνεται δηλαδὴ φύσις κυρίως νοερά, καθὼς ἦτο πρὸ τῆς παραβάσεως ὁ γενάρχης ἡμῶν Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος, πρότερον μὲν ἦτο κεκαλυμμένος ἀπὸ τὴν Χάριν τοῦ ἀπείρου ἐκείνου φωτός, κατόπιν δέ, διὰ τὴν πικράν, ἀλλοίμονον, παράβασιν, ἐγυμνώθη ἀπὸ τὴν φωτεινὴν ἐκείνην δόξαν καὶ λάμψιν καὶ οὕτω ὁ πολύτιμος ἄνθρωπος ἐφάνη γυμνός».

Μοῦ εἶπεν ἀκόμη καὶ τοῦτο ὁ Ὅσιος· «Ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ὅστις ἔφθασεν εἰς τοῦτο τὸ ὕψος διὰ μέσου τῆς κοπιώδους μελέτης καὶ τῆς νοερᾶς προσευχῆς καὶ εἶδε καθαρὰ καὶ ἐγνώρισε τὴν ἰδικήν του κατάστασιν, εἰς τὴν ὁποίαν ἦλθε μὲ τὴν Χάριν τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖνος εἶδε τὴν ἀνάστασιν. Ἄρα καὶ αὐτὴ ἡ ψυχή, ἥτις ἤθελε καθαρισθῆ μὲ τοιοῦτον τρόπον, ἠμπορεῖ νὰ λέγῃ ὁμοῦ μετὰ τοῦ θείου Παύλου· «Εἴτε ἐντὸς τοῦ σώματος, εἴτε ἐκτός, οὐκ οἶδα». Ὄχι δὲ μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ ἰδία ἀπορεῖ καὶ ἐκπλήσσεται καὶ διὰ τοῦτο φωνάζει μὲ θαυμασμόν· «Ὤ βάθος πλούτου καὶ σοφίας καὶ γνώσεως Θεοῦ! ὡς ἀνεξερεύνητα τὰ κρίματα Αὐτοῦ καὶ ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοὶ Αὐτοῦ!» (Ρωμ. ια’ 33).

Ταῦτα εἶπεν εἰς ἐμὲ ὁ θειότατος ἐκεῖνος Πατήρ. Περὶ δὲ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, οἵτινες ἀνῆλθον εἰς τὸ ὕψος τῆς ἀρετῆς μὲ τὴν ὁδηγίαν τοῦ Ὁσίου, δὲν γνωρίζω πῶς νὰ διηγηθῶ, κατὰ τὴν ἀξίαν των καὶ καθὼς πρέπει, τοὺς ἀγῶνας των καὶ τὰς ἀρετάς των, διότι ὁ πρῶτος του μαθητὴς ἦτο ὁ μακάριος Γεράσιμος, ὅστις κατήγετο, ὡς προεῖπον, ἀπὸ τὴν Εὔριπον, ὅστις καὶ μετέπειτα ἔγινε μαθητὴς χρησιμώτατος καὶ λίαν ἀξιέπαινος τοῦ Ἁγιωτάτου Πατριάρχου Ἰσιδώρου, ἐπειδὴ ἐξ ἀρχῆς ἐδιδάχθη καλῶς παρὰ τοῦ θείου Γρηγορίου τὴν ἀρετὴν καὶ τὴν πολιτείαν, ἥτις ἁρμόζει εἰς τοὺς Μοναχούς. Οὗτος λοιπὸν ὁ θαυμάσιος ἐμιμήθη τὸν παλαιὸν ἐκεῖνον Ὅσιον Γεράσιμον τὸν Ἰορδανίτην. Καθὼς δὲ ἐκεῖνος, ἀκολουθήσας τὸν δρόμον τῶν Ἀποστόλων, ἡμέρωσε καλῶς τὴν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου καὶ ἀνήγειρε τὰς σεβασμίας ἐκείνας μονάς, καθ’ ὅμοιον τρόπον καὶ ὁ νέος οὗτος Γεράσιμος ἐπολιτεύθη. Ἀφ’ οὗ δηλαδὴ ἐπληρώθη ὑπὸ τῆς θείας Χάριτος, φωτισθεὶς ἀπὸ τὸν Θεόν, μετέβη εἰς τὴν Ἑλλάδα, ὅπου ἐπισκεπτόμενος ἀποστολικῶς ὅλους τοὺς ἐκεῖ πεινῶντας καὶ διψῶντας ἀπὸ λόγον Θεοῦ, τοὺς ἐχόρτασεν ἀπὸ τὴν γλυκυτάτην διδασκαλίαν τῆς ἀρετῆς καὶ τοὺς ἐπλούτισεν, ὅσον ἦτο δυνατόν, μὲ τὸν αἰώνιον πλοῦτον τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ τῆς εὐσεβείας.