Τότε σκεπτόμενος ἐνεθυμήθη τὸν σεβάσμιον Ἀρσένιον καὶ ὅσα τοῦ εἶπε περὶ φυλακῆς νοός, περὶ νήψεως καὶ περὶ νοερᾶς προσευχῆς καὶ συνάγων εἰς ἑαυτὸν ὅλας τὰς αἰσθήσεις του καὶ ἑνώνων τὸν νοῦν του μὲ τὸ πνεῦμα, ἵνα δὲ καλλίτερον εἴπω, καθηλώνων αὐτὸν εἰς τὸν Σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ, ἔλεγε πολὺ συχνὰ τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν», προσευχόμενος μὲ κατάνυξιν καὶ συντριβὴν καρδίας καὶ μὲ ἀναστεναγμοὺς ἐκ βάθους ψυχῆς, βρέχων ἅμα τὸ ἔδαφος τῆς γῆς μὲ θερμὰ δάκρυα, τὰ ὁποῖα ἔτρεχον ὡς ποταμὸς ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν του. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Κύριος δὲν παρέβλεψε τὴν δέησίν του ἐπὶ πολύ, διότι «καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουθενώσει» (Ψαλμ. ν’ 19), ἀλλὰ πολὺ ταχέως εἰσήκουσε τὴν δέησίν του· «Ἐκέκραξαν οἱ δίκαιοι καὶ ὁ Κύριος εἰσήκουσεν αὐτῶν» (Ψαλμ. λγ’ 18). Ὅθεν καὶ πυρωθεὶς κατὰ τὴν ψυχὴν καὶ τὴν καρδίαν διὰ τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἀλλοιωθεὶς τὴν καλὴν καὶ παράδοξον ἀλλοίωσιν, εἶδε μὲ τὴν λάμψιν τῆς θείας Χάριτος, ὅτι ὁ οἶκος οὗτος ἦτο πλήρης φωτός. Πληρωθεὶς τότε ὁ Ὅσιος ὑπὸ χαρᾶς ἀπεράντου καὶ ἀνεκδιηγήτου εὐφροσύνης καὶ χύνων πάλιν πηγὰς δακρύων, ἐτρώθη ὑπὸ τοῦ ἔρωτος τῆς θείας ἀγάπης. Διότι, πράγματι, εἰς ἐκεῖνον ἐπληρώθη μὲ τὸ ἔργον τὸ πατερικὸν ρητόν· «Πρᾶξις θεωρίας ἐπίβασις». Ὅθεν ἐπειδὴ ὁ Ὅσιος ἔγινεν ἔξω τῆς σαρκὸς καὶ τοῦ κόσμου τούτου, ἐπληρώθη ὅλος ἀπὸ τὴν θείαν ἀγάπην καὶ ἀπὸ τότε πλέον τὸ φῶς ἐκεῖνο δὲν ἔλειπεν ἀπὸ τοῦ νὰ φωτίζῃ τὸν Δίκαιον, κατὰ τὸ «Φῶς δικαίοις διὰ παντὸς» (Παρ. ιγ’ 9).

Διότι ὁ ἀοίδιμος ἐκεῖνος Πατήρ, ἐρωτώμενος ἀπὸ ἐμὲ καὶ τοὺς συμμαθητάς μου [4], ἔλεγεν· «Ἐκεῖνος ὅστις ὑψοῦται εἰς τὸν Θεόν, μὲ τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, βλέπει ὡς εἰς καθρέπτην ὅλην τὴν κτίσιν φωτεινήν, «Εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος, οὐκ οἶδα», καθὼς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος (Β’ Κορ. ιβ’ 3), ἕως ὅτου γίνῃ τις ἐμπόδιον εἰς αὐτόν, κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον τῆς θεωρίας, κάμνων τοῦτον νὰ ἔλθῃ εἰς τὸν ἑαυτόν του. Ἐγὼ ὅμως τὸν ἠρώτων ἁπλῶς καὶ τελείως ἀπεριέργως, ὅταν τὸν ἔβλεπον ἐξερχόμενον ἀπὸ τὸ κελλίον του μὲ χαροποιὸν πρόσωπον καὶ μὲ ἐκοίταζε μὲ βλέμμα ἱλαρόν· διότι ὅσοι εἶσθε Πνευματικοὶ Πατέρες γνωρίζετε πόσον περισσοτέραν ἀγάπην ἔχετε εἰς τὰ πρῶτα ἀπὸ τὰ πνευματικὰ τέκνα σας, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ τελευταῖα ὡς ποθεινότατα· οὕτω ὁμοίως καὶ ὁ ἀείμνηστος ἐκεῖνος Πνευματικός μου Πατὴρ ἐδείκνυε περισσοτέραν ἀγάπην εἰς ἐμέ, διότι ἤμην τὸ τελευταῖον ἐξ ὅλων τῶν πνευματικῶν τέκνων του.