Διὰ τοῦτο λοιπὸν εἰς ἐμὲ ὅστις ἐψέλλιζα τότε εἰς ἐκεῖνον, ὡς πρὸς πατέρα φιλόστοργον, δηλαδὴ τὸν ἠρώτων μὲ ἁπλότητα, ὅταν τὸν ἔβλεπον, ὅτι ἤρχετο ἀπὸ τὸ κελλίον του χαροποιός, ἀπεκρίθη τοιουτοτρόπως· «Ἡ ψυχὴ ἐκείνου, ὅστις θέλει προσκολληθῆ εἰς τὸν Θεόν, ὅταν τρωθῇ ἀπὸ τὸν ἔρωτά Του καὶ ἀναβῇ ὑπεράνω ὅλης τῆς κτίσεως, ζῇ δὲ ὑπεράνω τῶν ὁρατῶν πραγμάτων καὶ δεθῇ ὅλος μὲ τὸν πόθον τοῦ Θεοῦ, δὲν δύναται οὐδόλως νὰ κρυβῇ καθὼς καὶ ὁ Κύριος ὑπεσχέθη, λέγων· «Ὁ πατήρ σου, ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ» (Ματθ. ϛ’ 4,6). Καὶ ἀλλαχοῦ· «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ἡμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. ε’ 16). Διότι ἡ καρδία σκιρτᾷ καὶ εὐφραίνεται καὶ ὁ νοῦς ἀναβρύει καὶ τὸ πρόσωπον γίνεται ἱλαρὸν καὶ χαροποιόν, κατὰ τὸν σοφόν, ὅστις εἶπε· «Καρδίας εὐφραινομένης πρόσωπον θάλλει» (Παρ. ιε’ 13).

Ἐγὼ πάλιν τοῦ εἶπον· «Ὦ θειότατε Πάτερ, δίδαξόν με, δι’ ἀγάπην τῆς ἀληθείας, τὶ εἶναι ἡ ψυχὴ καὶ πῶς ἐθεωρήθη ἀπὸ τοὺς Ἁγίους;». Δεχθεὶς δὲ ἐκεῖνος τὸν λόγον μου μὲ πολλὴν ἡμερότητα, καθὼς συνήθιζεν, ἀπεκρίθη εἰς ἐμὲ εἰπών· «Τέκνον μου πνευματικὸν φίλτατον, «Χαλεπώτερά σου μὴ ζήτει, καὶ ἰσχυρότερά σου μὴ ἐξέταζε» (Σειρ. γ’ 21). Διότι διὰ τὸν τόσον ὑψηλὸν λόγον, διὰ τὸν ὁποῖον μὲ ἠρώτησες, σὺ εἶσαι νήπιον ἀκόμη, δηλαδὴ ἀτελὴς καὶ δὲν ἠμπορεῖς νὰ χωνεύσῃς στερεωτέραν τροφήν, ἤτοι νὰ ἐννοήσῃς ὑψηλότερα νοήματα ἀπὸ τὴν δύναμίν σου· ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἡ τροφὴ τῶν τελείων ἀνδρῶν δὲν εἶναι ὠφέλιμος εἰς τὰ τρυφερὰ νήπια, τὰ ὁποῖα ἔχουν ἀνάγκην νὰ τρώγουν ἀκόμη γάλα». Ἐγὼ δὲ προσπίπτων εἰς τοὺς ὡραίους πόδας του καὶ κρατῶν τούτους σφιγκτά, τὸν παρεκάλουν θερμότερον νὰ μοῦ ἐξηγήσῃ. Ἐκεῖνος τότε ὑποχωρήσας εἰς τὰς πολλάς μου παρακλήσεις μοῦ εἶπεν ἐν συντομίᾳ ὅτι ἐὰν δὲν ἴδῃ τις τὴν ἀνάστασιν τῆς ψυχῆς του, δὲν ἠμπορεῖ νὰ μάθῃ ἀκριβῶς τὶ εἶναι ἡ νοερὰ ψυχή. Ἀλλ’ ἐγὼ καὶ πάλιν παρακαλῶν, μὲ τὴν ὀφειλομένην εὐλάβειαν, τοῦ εἶπον· «Φανέρωσόν μοι, ὦ Πάτερ, ἂν ἴσως ἔφθασες εἰς τὸ μέτρον ταύτης τῆς ἀναβάσεως· ἐὰν δηλαδὴ ἔμαθες τὶ εἶναι ἡ νοερὰ ψυχή». Μὲ μεγάλην τότε ταπείνωσιν μοὶ ἀπεκρίθη· «Ναί». Εἶπον δὲ ἐγώ· «Λοιπόν, δι’ ἀγάπην τοῦ Κυρίου, δίδαξόν με ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον δύναται νὰ προξενήσῃ εἰς τὴν ψυχήν μου μεγάλην ὠφέλειαν».