Τότε ἡ θεία ἐκείνη καὶ κατὰ πάντα σεβασμία μοι ψυχή, ἀφοῦ, ἐπῄνεσε τὴν προθυμίαν μου, ἔκαμεν εἰς ἐμὲ τὴν ἑξῆς διδασκαλίαν· «Ἡ ψυχή, ὅταν ἀποδείξῃ ὅλην τὴν προθυμίαν της καὶ ἀγωνισθῇ διὰ μέσου τῶν πρακτικῶν ἀρετῶν μετὰ λόγου καὶ διακρίσεως, τότε, συστέλλουσα ὅλα τὰ πάθη, τὰ ὑποτάσσει· καὶ ὅταν ὑποτάξῃ τὰ πάθη, τότε τὴν περιτριγυρίζουν αἱ φυσικαὶ ἀρεταὶ καὶ τὴν ἀκολουθοῦν, καθὼς ἀκολουθοῦν αἱ σκιαὶ τὰ σώματα. Ὄχι δὲ μόνον τὴν ἀκολουθοῦν, ἀλλὰ καὶ τὴν διδάσκουν καὶ τὴν καθοδηγοῦν εἰς τὰ ὑπὲρ φύσιν, ὡς εἰς ἀνάβασιν πνευματικῆς κλίμακος. Καὶ ὅταν ὁ νοῦς, μὲ τὴν χάριν τοῦ Χριστοῦ, ἀναβῇ εἰς τὰ ὑπὲρ φύσιν, τότε φωτιζόμενος ἀπὸ τὴν λάμψιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐξαπλοῦται λαμπρῶς εἰς τὴν θεωρίαν καὶ γενόμενος ὑψηλότερος ἀπὸ τὸν ἑαυτόν του, κατὰ τὸ μέτρον τῆς Χάριτος, τὸ ὁποῖον ἤθελε δοθῆ εἰς αὐτὸν ἀπὸ τὸν Θεόν, βλέπει φανερώτερα καὶ καθαρώτερα τὰς φύσεις τῶν ὄντων κατὰ τὴν σχέσιν καὶ τάξιν τὴν ὁποίαν ἔχουν καὶ ὄχι καθὼς φλυαροῦν οἱ ἔξω σοφοί, μὲ τὸ νὰ προστρέχουν εἰς μόνην τὴν σκιὰν τῶν πραγμάτων, μὴ φροντίζοντες νὰ ἀκολουθοῦν, καθὼς πρέπει, τὴν οὐσιώδη ἐνέργειαν τῆς φύσεως. Διότι λέγει ἡ θεία Γραφή· «Ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία· φάσκοντες εἶναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν» (Ρωμ. α’ 21-22).
«Ἔπειτα, συνέχισε λέγων ὁ Ὅσιος, ἡ ψυχὴ ἐκείνη, ἥτις ἤθελε δεχθῆ τὸν ἀρραβῶνα καὶ τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὀλίγον κατ’ ὀλίγον, διὰ τὸ πλῆθος τῶν ὁραμάτων, τὰ ὁποῖα βλέπει, ἐγκαταλείπει τὰ προηγούμενα καὶ ἀναβαίνει εἰς τὰ ἀνώτερα καὶ θειότερα· καθὼς καὶ ὁ θεῖος Παῦλος λέγει· «Τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος, τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος» (Φιλιπ. γ’ 14). Τότε ἡ ψυχὴ ἐκείνη, ἥτις ἤθελε καθαρισθῆ τοιουτοτρόπως, πράγματι ἀποβάλλει κάθε δειλίαν καὶ φόβον καὶ προσκολληθεῖσα μὲ τὸν ἔρωτα τοῦ Νυμφίου της Χριστοῦ βλέπει, ὅτι οἱ φυσικοί της λογισμοὶ παύουν τελείως καὶ πίπτουν ὄπισθεν αὐτῆς, κατὰ τὴν διάταξιν τῶν Ἁγίων Πατέρων, αὕτη δὲ ἀνερχομένη εἰς τὸ ἀνίδεον καὶ ἀπόρρητον κάλλος, διαλέγεται μόνη μὲ μόνον τὸν Θεόν, φωτιζομένη λαμπρῶς ἀπὸ τὴν λάμψιν καὶ τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀφ’ οὗ λοιπὸν τοιουτοτρόπως φωτισθῇ ἀπὸ τὸ ἄπειρον ἐκεῖνο φῶς, κινεῖται πρὸς Αὐτὸν μόνον τὸν Θεὸν καὶ διὰ μέσου τῆς θαυμασίας ταύτης καὶ νέας ἀλλαγῆς δὲν αἰσθάνεται πλέον ὅλως διόλου τοῦτο τὸ ταπεινὸν καὶ γήϊνον ὑλικὸν σῶμα. Διότι τότε ἡ ψυχὴ φαίνεται διαφανὴς καὶ λαμπρά, χωρὶς καμμίαν πρόσθετον ὑλικὴν προσπάθειαν.