Βλέποντες οἱ ἄλλοι Πατέρες τὴν περιποίησιν, τὴν ὁποίαν προσέφερεν εἰς αὐτοὺς ὁ Πρῶτος τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ἀκούοντες τοὺς ἐπαίνους τοὺς ὁποίους ἔλεγε δι’ αὐτούς, ἐγνώρισαν τὴν ἀλήθειαν καὶ ἀπὸ τότε πλέον ὅλοι κοινῶς. Ἡσυχάζοντες καὶ Κοινοβιακοί, μὲ μεγάλην χαρὰν τῆς ψυχῆς των, εἶχον κοινὸν διδάσκαλον τὸν θεῖον Γρηγόριον. Ἕνεκεν ὅμως τοῦ πλήθους ἐκείνων, οἵτινες ἤρχοντο πρὸς αὐτόν, χάριν ὠφελείας, δὲν εὕρισκε καιρὸν νὰ ἡσυχάζῃ. Διὰ τοῦτο πολλάκις ἀπεσύρετο, ὡς ἀγαπῶν πολὺ τὴν ἡσυχίαν· καὶ πότε μὲν μετέβαινε πλησίον τῆς σεβασμίας Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σίμωνος, εἰς τὴν ὁποίαν καὶ ἐκάθητο ὀλίγον, ἐπειδὴ ἡ ὁδός, ἡ ὁποία ὡδήγει ἐκεῖ, ἦτο δύσβατος καὶ ὡς ἐκ τούτου ἐδυσκολεύοντο νὰ πηγαίνουν πολλοὶ πρὸς αὐτόν, πότε δὲ εἰς τὴν τοποθεσίαν τὴν καλουμένην τοῦ Χρέντελη ἢ εἰς τὸ βαθύτατον λαγκάδι τὸ ὀνομαζόμενον τοῦ Τζεγρέα. Ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς ἐρημικοὺς αὐτοὺς τόπους ὅπου ἀπεσύρετο, ἔκτιζε καὶ κελλία παράμερα, εἰς τὰ ὁποῖα μετετοπίζετο συχνάκις διὰ νὰ ἀποφεύγῃ τοὺς πρὸς αὐτὸν ἐρχομένους. Διότι ἐπόθει πολὺ τὴν ἀναχώρησιν καὶ δὲν ἤθελεν οὐδ’ ἐπὶ στιγμὴν νὰ ἀποχωρισθῇ ἀπὸ τὴν θεωρίαν.
Τὶ δὲ συνέβη κατόπιν; Ἦλθεν αἴφνης τὸ βάρβαρον ἔθνος τῶν Ἀγαρηνῶν καὶ ἐλεηλάτει τὰ μέρη τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ἁρπάζοντες ὡς ὀρμαθὸν τοὺς ἀσκουμένους ἐκεῖ Μοναχούς, τοὺς ἔκαμνον δούλους. Ταῦτα λοιπὸν βλέπων ὁ Ὅσιος καὶ συλλογιζόμενος, ἀφ’ ἑνὸς τὰ πολλὰ κακά, τὰ ὁποῖα ὑπέστη, ὅτε συνελήφθη ὡς δοῦλος ἀπὸ τοὺς τοιούτους βαρβάρους καὶ ἀφ’ ἑτέρου ἐπειδὴ ἡ ταραχὴ ἐκείνη καὶ ὁ θόρυβος διεσκόρπιζε τὸν νοῦν του καὶ ἐτάραττε τὴν ἡσυχίαν του, ἀπεφάσισε νὰ ὑπάγῃ πάλιν εἰς τὸ Σινᾶ, διὰ νὰ ἡσυχάσῃ ἐπάνω εἰς τὴν Ἁγίαν Κορυφήν. Παραλαβὼν λοιπὸν μετ’ αὐτοῦ τοὺς προειρημένους μαθητάς του καὶ ἐμέ, μετέβημεν ὅλοι ὁμοῦ εἰς τὴν Θεσσαλονίκην. Μετὰ παρέλευσιν δὲ δύο μηνῶν, παραλαβὼν κρυφίως ἀπὸ ὅλους ἐμὲ μόνον μετά τινος ἄλλου Μοναχοῦ, εἰσήλθομεν εἰς πλοιάριον καὶ ἐπλεύσαμεν εἰς τὴν Χίον. Ἐκεῖ εὕρομεν Μοναχόν τινα, ὅστις ἤρχετο ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ, δὲν γνωρίζω δὲ τὶ εἶπεν ἐκεῖνος εἰς τὸν Ὅσιον καὶ ἐσταματήσαμεν τὸν δρόμον πρὸς τὸ Σινᾶ. Ὅθεν ἀναχωρήσαντες ἀπὸ τὴν Χίον μετέβημεν εἰς τὴν Μυτιλήνην, διατρίψαντες δὲ ἐπί τι διάστημα εἰς τὸ ἐν αὐτῇ ὄρος Λίβανον καὶ μὴ δυνηθέντες νὰ εὕρωμεν καὶ ἐκεῖ κατάστασιν ἡσυχίας, ἐφύγαμεν εἰς Κωνσταντινούπολιν, ὅπου λόγῳ τῆς σφοδρότητος τοῦ χειμῶνος ἐμείναμεν ἐπὶ ἓξ μῆνας εἰς γωνίαν τινὰ τῆς πόλεως ταύτης κεκρυμμένοι ὡς ξένοι.