Ὅμως ὁ βασιλεὺς Ἀνδρόνικος Β’ ὁ Παλαιολόγος (1282-1328) ὁ τῆς Ὀρθοδοξίας ζηλωτὴς διαπρύσιος, πληροφορηθείς, ὅτι εὑρίσκετο ἐκεῖ ὁ θεῖος Γρηγόριος, ἔστειλε πολλάκις καὶ τὸν προσεκάλεσεν ἵνα ὑπάγῃ εἰς τὰ ἀνάκτορα, ἀλλ’ ἐκεῖνος ἀποφεύγων τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων ἐπροτίμησε νὰ ἀναχωρήσῃ ἐκεῖθεν. Ἀναχωρήσαντες λοιπὸν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολιν, μετέβημεν διὰ θαλάσσης εἰς τὴν Σωζόπολιν [6]· παρεμείναμεν δὲ ἐκεῖ ὀλίγον, ἕως ὅτου ἔμαθε τὰ καθ’ ἡμᾶς Μοναχός τις, Ἀμηραλῆς καλούμενος, ὅστις κατῴκει εἰς τὴν βαθυτάτην ἔρημον τῶν συνόρων, ἥτις, διὰ τοῦτο, ὠνομάζετο Μεσομήλιον. Οὗτος ὁ Μοναχὸς προσεκάλεσε τὸν Ὅσιον νὰ ὑπάγῃ πρὸς αὐτόν. Μεταβὰς δὲ ὁ Ὅσιος καὶ ἰδὼν ὅτι ὁ τόπος εἶναι ἥσυχος καὶ βοηθεῖ εἰς τὸν κατὰ Θεὸν σκοπόν του, ἐνόμισεν ὅτι εἶναι καλὸν νὰ κατοικήσῃ ἐκεῖ. Διὰ τοῦτο κοπιάσαντες μὲ προθυμίαν, τόσον ὁ Ὅσιος ὅσον καὶ οἱ μαθηταί του, ἔκτισαν κελλιὰ μικρὰ πρὸς κατοίκησιν αὐτῶν χωριστήν, μακρὰν ἀπὸ τοῦ τόπου εἰς τὸν ὁποῖον ἐκάθητο ὁ Ἀμηραλῆς περὶ τὸ ἓν μίλιον. Εἶχε δὲ ὁ Ἀμηραλῆς καὶ ἰδικούς του μαθητάς· πλὴν δὲ τούτων εἶχε καὶ Μοναχόν τινα, Λουκᾶν ὀνομαζόμενον, ὅστις ἦτο πρότερον μαθητὴς τοῦ θείου Γρηγορίου εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος· τότε δὲ ἐκυριεύθη ἀπὸ τὸ πάθος τοῦ φθόνου καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ συγκρατηθῇ καθόλου, διότι εἶχε κεκρυμμένην ἐν ἑαυτῷ τὴν κακίαν. Διὰ τοῦτο κινηθεὶς κατὰ τοῦ θείου Πατρὸς μὲ μεγάλην αὐθάδειαν καὶ ἀναισχυντίαν καὶ ὑβρίζων αὐτὸν διὰ πολλῶν ὕβρεων, ὥρμησεν ἐναντίον του μὲ μάχαιραν· ἐὰν δὲ δὲν ἔτρεχον εὐθὺς οἱ μαθηταὶ τοῦ Ἀμηραλῆ νὰ τὸν ἐμποδίσωσι διὰ τῶν ἰδίων των χειρῶν καὶ μὲ βίαν πολλὴν ἀπὸ τὴν παράλογον ὁρμήν του, ἤθελε κάμει καὶ φόνον ὁ ταλαίπωρος.

Ἀλλ’ ὁ Ὅσιος, ὁ τῇ ἀληθείᾳ μαθητὴς τοῦ πρᾴου καὶ εἰρηνικοῦ Ἰησοῦ, γενόμενος καὶ εἰς τοῦτο τύπος Αὐτοῦ καὶ παράδειγμα, ὄχι μόνον δὲν ᾐσθάνθη οὐδὲ τὸ ἐλάχιστον μῖσος κατ’ αὐτοῦ, ὅστις οὕτω ἀνελπίστως ὥρμησεν ἐναντίον του, ἀλλ’ οὐδὲ κἂν ἐταράχθη, οὔτε ἐλογίσθη παντάπασιν νὰ κάμῃ κακὸν ἀντὶ κακοῦ. Ἀντιθέτως, τόσην ἀγάπην ἔδειξεν εἰς ἐκεῖνον, ὥστε τοῦ ὡμολόγησε καὶ χάριν· ἀπόδειξις δὲ τούτου φανερὰ εἶναι, ὅτι πρὸς ὠφέλειαν ἐκείνου συνέγραψε μὲ φιλοπονίαν Νηπτικὰ κεφάλαια ἑκατὸν πεντήκοντα, πλήρη παραδειγμάτων καὶ θεωρίας [7].