Μετὰ παρέλευσιν ὅμως ὀλίγου χρόνου καὶ ὁ ἀνωτέρω Ἀμηραλῆς, παρακινούμενος ἀπὸ τὸν ἀρχέκακον ἐχθρόν, ἐφθόνησε καὶ αὐτὸς τὸν Ἅγιον καὶ ἀνάπτων ἀπὸ θυμὸν ἐφώναζεν ἀτάκτως καὶ ἀπειλῶν ἔλεγεν, ὅτι ἐὰν δὲν φύγῃ ἐκεῖθεν τὸ ταχύτερον, θέλει προσκαλέσει πλῆθος κλεπτῶν καὶ ἄλλων κακοποιῶν, ἵνα τοὺς ἀποστείλῃ ἐπὶ πληρωμῇ διὰ νὰ μᾶς ἀφανίσουν αἰφνιδιαστικῶς ὅλους· πρᾶγμα τὸ ὁποῖον ὅπως ἐσκέφθη καὶ ἔκαμε κατόπιν. Τοιαύτας λοιπὸν ἀνταμοιβὰς ἀπέδιδεν ὁ φαινόμενος Μοναχὸς εἰς τὸν θεῖον Γρηγόριον. Ἀλλὰ ματαίως ἐκοπίαζεν ὁ ἀνόητος· διότι ὁ Θεός, διὰ τῶν εὐχῶν τοῦ Ὁσίου, διεφύλαξεν ὅλους ἡμᾶς ἀβλαβεῖς.
Ἀναχωρήσας λοιπὸν καὶ ἐκεῖθεν ὁ θεῖος Πατὴρ μεθ’ ὅλων τῶν Μοναχῶν, οἵτινες εἶχον συναθροισθῆ ἐκεῖ πρὸς χάριν του, μετέβη εἴς τι ὄρος ὀνομαζόμενον Κατακεκρυωμένον. Μετ’ ὀλίγας ὅμως ἡμέρας ἐστάλησαν καὶ ἐκεῖ ἀπὸ τὸν φθονερὸν ἐκεῖνον καὶ ἐλαφρόνουν Γέροντα κλέπται τινές, οἱ ὁποῖοι, ἐπιτεθέντες ἐναντίον μας ὡς λέοντες, μᾶς συνέλαβον ὅλους καὶ δέσαντες, φεῦ! τὸν Ὅσιον μὲ ἓν μανδήλιον, ἐζήτουν χρήματα ἀπὸ ἐκεῖναν ὅστις ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας δὲν ἠθέλησε ποτὲ νὰ ἀποκτήσῃ οὐδὲ ὀβολόν· ἀλλὰ μὴ εὑρίσκοντες τίποτε νὰ πάρουν, εὐλαβηθέντες μᾶς ἀπέλυσαν. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ φθόνος ἐκυρίευσε τόσον πολὺ τὴν ψυχὴν τοῦ Ἀμηραλῆ καὶ ἐπειδὴ τὸ πάθος τοῦτο δὲν ἐξαλείφεται εὐκόλως, ἔκρινε καλὸν ὁ Ὅσιος νὰ ἀπομακρυνθῇ ἐντελῶς ἀπὸ τὰ μέρη ἐκεῖνα. Ὅθεν ἀναχωρήσαντες καὶ ἐκεῖθεν, ἤλθομεν πάλιν εἰς τὴν Σωζόπολιν καὶ ἐπιστρέψαντες εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν τὸν Δεκέμβριον μῆνα, παρεμείναμεν ἐκεῖ ἕως τὴν ἄνοιξιν καὶ τότε ἐφύγαμεν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος μετὰ τοῦ Ἁγίου, τὸν ὁποῖον ὑπεδέχθησαν μὲ μεγάλην χαρὰν οἱ Λαυριῶται, αἰσθανθέντες τὸν ἐρχομόν του ὡς πνευματικὴν πανήγυριν. Ἔκτισε δὲ ὁ Ἅγιος κελλία τινὰ εἰς διαφόρους τόπους, πλησίον τῆς Μεγίστης Λαύρας, προσέτι δὲ παρέλαβε καὶ μερικὰ ἀκόμη ἀπὸ τὰ καθίσματα τῆς αὐτῆς Λαύρας, ὅσα ἦσαν κατάλληλα πρὸς ἡσυχίαν καὶ ἡσυχάζων ἐκεῖ συνωμίλει μόνος μὲ μόνον τὸν Θεόν.
Κατὰ παραχώρησιν ὅμως Θεοῦ, οἱ Ἀγαρηνοὶ ἐπέδραμον καὶ πάλιν κατὰ τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ μὴ δυνάμενος ὁ θεῖος Πατὴρ νὰ ἡσυχάζῃ εἰς ἀπομεμακρυσμένα κελλία, εἰσῆλθεν ἐντὸς τῆς Ἱερᾶς Λαύρας. Ἡ συνομιλία ὅμως τῶν Μοναστηριακῶν τοῦ διέκοπτε τὴν ἡσυχίαν· διὸ καὶ ἐλυπεῖτο πολύ· καὶ ὡς ποθῶν τὴν μόνωσιν καὶ τὴν ἀνάβασιν καὶ θεωρίαν δὲν εἶχε καθόλου ἄνεσιν.