Μετ’ αὐτῶν δὲ ἦλθον εἰς τὴν αὐτὴν γνώμην καὶ ἄλλοι, ἐξ ἀγνοίας, οἵτινες ἑνωθέντες μὲ τὴν φιλονικίαν, τὴν ὑπερηφάνειαν καὶ τὴν οἴησιν, ἔλεγον πρὸς αὐτόν· «Μὴ διδάσκῃς εἰς ἡμᾶς ὁδόν, τὴν ὁποίαν ἡμεῖς δὲν γνωρίζομεν», ἐννοοῦντες μὲ τοῦτο τὴν νοερὰν προσευχὴν καὶ τὴν φυλακὴν τοῦ νοός. Βλέπων λοιπὸν ὁ Ὅσιος, ὅτι ὁ φθόνος ἤναπτε τὰς καρδίας τῶν Μοναχῶν ἐκείνων, ἐσκέπτετο κατὰ ποῖον τρόπον νὰ τοὺς εἰρηνεύσῃ. Ἦτο δὲ τότε ἐκεῖ πλησίον του Ἀσκητής τις, Ἡσαΐας ὀνομαζόμενος, ὅστις ἦτο ὁ πρῶτος ὁ ὁποῖος ἔκτισε τὸ κελλίον του ἐκεῖ εἰς τὴν Σκήτην τοῦ Μαγουλᾶ. Οὗτος δὲ ὁ μακάριος εἶχε πάθει πολλὰ κακὰ ἀπὸ τὸν βασιλέα Μιχαὴλ τὸν Παλαιολόγον τὸν λατινόφρονα, διότι δὲν ἐδέχετο νὰ συγκοινωνήσῃ μετὰ τοῦ τότε Πατριάρχου Ἰωάννου τοῦ Βέκκου, ἕνεκεν τῆς ὑπ’ ἐκείνου καινοτομίας τοῦ Ὀρθοδόξου δόγματος. Ὄχι δὲ μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ θείῳ ζήλῳ κινούμενος, ἠγωνίσθη κραταιῶς ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ μὲ τὴν ἀκούραστον διδασκαλίαν του καὶ τὴν ἀκατάπαυστον σπουδὴν καὶ προθυμίαν του, εἶχε συνενώσει ὅλους ἔτι στερεώτερον μὲ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.
Τοῦτον λοιπὸν τὸν θαυμάσιον Ἡσαΐαν παραλαβὼν μεθ’ ἑαυτοῦ ὁ Ὅσιος καὶ ἕτερόν τινα μαθητήν του, μετέβη εἰς τὸ Πρωτᾶτον· ἀλλ’ ἐκεῖνος ὅστις ἦτο τότε Πρῶτος, ἡδέως μὲν καὶ περιχαρῶς ἐδέχθη αὐτούς, μὲ τρόπον δὲ φιλικὸν καὶ πλάγιον ἤρχισε δῆθεν νὰ κεντᾷ τὸν θεῖον Γρηγόριον, ὄχι διότι ἐδίδασκε περὶ νήψεως καὶ νοερᾶς προοευχῆς, ἐπειδὴ πῶς ἦτο δυνατὸν νὰ φέρεται ἐναντίον τῆς ἀληθείας καὶ τοῦ Ὁσίου ἄνθρωπος, ὅστις ἦτο πνευματοφόρος καὶ ἐκήρυττεν ἐμφανῶς τὰ θεῖα εἰς κοινὴν ὠφέλειαν; Ὄχι λοιπὸν διὰ ταῦτα ὡμίλησε πρὸς τὸν Ὅσιον, ἀλλὰ διότι ἐδίδασκε δῆθεν χωρὶς τὴν ἄδειάν του. Ὅμως γνωρίζων ἐπακριβῶς τὴν ὑπερβολικὴν ἀρετὴν τοῦ ἀνδρὸς καὶ τὸ ὕψος τῆς ἐνθέου διδασκαλίας του, ἐλησμόνησεν ὅλας τὰς κατὰ τοῦ Ὁσίου αἰτιάσεις καὶ συμφιλιωθεὶς εὐθὺς μετ’ αὐτοῦ, ἐνόμισε κέρδος μέγιστον τὸ νὰ περιποιηθῇ τὸν Ὅσιον. Ὅθεν τοὺς ἐφιλοξένησε μὲ πᾶσαν ἐπιμέλειαν καὶ φιλοφροσύνην καὶ συνομιλῶν μετὰ τούτων, τοῦ Γρηγορίου δηλαδὴ καὶ τοῦ Ἡσαΐα, ἔλεγε· «Σήμερον συνομιλῶ μὲ τοὺς κορυφαίους τῶν Ἀποστόλων, τὸν Πέτρον καὶ τὸν Παῦλον».