2Διότι ἡ ἁπλῆ ψυχή, ἥτις προσέρχεται γνησίως εἰς τὸν Θεὸν καὶ ἀφιεροῦται ὅλως διόλου εἰς Αὐτὸν καὶ Αὐτὸν μόνον ὑπηρετεῖ προθύμως καὶ ἀδιστάκτως, γίνεται θεοειδὴς καὶ ἑπομένως σχολάζει καὶ καταγίνεται εἰς τὰ ὑπὲρ φύσιν. Ἔλεγε δὲ καὶ τοῦτο ὁ μακάριος Κλήμης, ὅτι ὅσας φορὰς ἀποστελλόμενος ἀπὸ τὸν θεῖον Γρηγόριον μετέβη εἰς τὴν Ἱερὰν Λαύραν καὶ ἤκουε τοὺς ἐκεῖ ἐνασκουμένους Πατέρας ψάλλοντας μὲ εὐλάβειαν τὴν Τιμιωτέραν, ἔβλεπε νεφέλην φωτεινὴν κατερχομένην ἀπὸ τὸν οὐρανὸν ἐπάνω εἰς τὴν Λαύραν, τὴν ὁποίαν καὶ ἐσκέπαζε θαυμασίως, ἕως ὅτου ἐτελείωνεν ἡ ᾠδὴ τῆς Τιμιωτέρας. Κατόπιν δὲ πάλιν τὴν ἔβλεπε νὰ ἀνέρχεται φωτεινὴ εἰς τὸν οὐρανόν. Τόσον μεγάλην ψυχικὴν ὠφέλειαν ἔλαβεν ὁ Κλήμης ἀπὸ τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ὁσίου, καὶ ὄχι μόνον αὐτός, ἀλλὰ καὶ ὅσοι ἄλλοι ἤκουον τοὺς θείους λόγους του καὶ ἐδέχοντο τούτους μετὰ πόθου καὶ εὐλαβείας.
Ὅλον λοιπὸν σχεδὸν τὸ πλῆθος τῶν Μοναχῶν συνέτρεχον εἰς αὐτόν, μὴ ἀνεχόμενοι κατ’ οὐδένα τρόπον νὰ μείνουν ὑστερημένοι ἀπὸ τὴν ψυχωφελεστάτην διδασκαλίαν του. Διότι τόσην πνευματικὴν σοφίαν καὶ χάριν ἠξιώθη νὰ λάβῃ παρὰ Θεοῦ, ὥστε μεγίστην ὠφέλειαν προσέφερεν εἰς τὰς ψυχὰς ὅλων ἐκείνων οἵτινες προσέτρεχον πρὸς αὐτόν, ὡς πολλάκις ἐκεῖνοι οἱ ἴδιοι, οἵτινες ταύτην ἐδοκίμασαν, μοῦ διηγήθησαν. Ἔλεγον δηλαδή, ὅτι ὅταν ὁ θεοφόρητος ἐκεῖνος Πατὴρ ὡμίλει εἰς ἡμᾶς διὰ τῶν πνευματικῶν καὶ θεοφιλῶν ἐκείνων λόγων, μετ’ αὐτῶν ἠκολούθει καὶ θεία Χάρις. Διότι, ὅταν διελέγετο περὶ καθάρσεως ψυχῆς καὶ διὰ τίνος τρόπου ὁ ἄνθρωπος γίνεται Θεός, κατὰ χάριν, τότε ἤρχετο μέσα εἰς τὴν ψυχήν των θεῖος ἔρως καὶ ἀγάπη τις παράδοξος καὶ ὑπερβολική. Καὶ ὅπως ὅταν, διδάσκοντος τοῦ μεγάλου Πέτρου εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Κορνηλίου, κατῆλθεν εἰς τοὺς μαθητάς του τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, οὕτως ἔγινε καὶ εἰς ἐκείνους, τοὺς ὁποίους ἐδίδασκεν ὁ θεῖος Γρηγόριος, ὡς ἔλεγον ἐκεῖνοι οἱ ἴδιοι, οἵτινες ἀντελήφθησαν τοῦτο. Μάλιστα δὲ μεγάλην ἐπιμέλειαν εἶχεν ὁ ἀείμνηστος νὰ παρακινῇ ὅλους τοὺς Πατέρας, Ἡσυχάζοντας καὶ Κοινοβιάτας, νὰ καταγίνωνται εἰς τὴν νοερὰν προσευχὴν καὶ εἰς τὴν διαφύλαξιν τοῦ νοός.
Ἀλλ’ ὁ μισόκαλος διάβολος δὲν ἡσύχασε καὶ ἐκ τοῦ φθόνου του καὶ μόνον ἐκίνησεν ἐναντίον τοῦ Ὁσίου τοὺς ἐλλογιμωτέρους τῶν Μοναχῶν, οἵτινες, παθόντες ἀνθρώπινόν τι, ἐφθόνησαν τὸν θεῖον Γρηγόριον καὶ ἔθεσαν ὡς σκοπόν των νὰ τὸν ἐκδιώξουν ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος.