Ὅθεν, ὅπου καὶ ἂν εὑρισκόμεθα, ἐμέναμεν πάντοτε ἡνωμένοι ὁ εἷς μετὰ τοῦ ἄλλου. Ἕκαστος δὲ ἐξ ἡμῶν ἐφύλαττε τὴν ἐνθύμησιν τοῦ ἄλλου καθαρὰν μὲ πόθον πολύν, κρατοῦντες αὐτὴν εἰς τὸν νοῦν μας πάντοτε. Ἀλλ’ ὁ μακάριος Μάρκος τόσον ἐδοξάσθη παρὰ Θεοῦ καὶ καθ’ ἑκάστην ἐλάμβανε προσθήκην νέας δόξης, μὲ τὰς δωρεὰς καὶ τὴν φώτισιν τῆς ὁποίας ἠξιοῦτο παρ’ Αὐτοῦ, ὥστε νὰ εἶναι ἀδύνατον τὰ διηγηθῶ περὶ τούτων καθὼς πρέπει. Ἂς εἴπω λοιπὸν καὶ δι’ ἄλλους μαθητὰς τοῦ Ἁγίου, καὶ μάλιστα διὰ τὸν ἀξιέπαινον Ἰάκωβον, τὸν εὐλογημένον Ἀαρὼν καὶ τὸν μακάριον Κλήμεντα καὶ ἄλλους τινάς, διότι ἀδύνατον εἶναι νὰ εἴπω δι’ ὅλους.

Ὁ θεῖος Ἰάκωβος μὲ τὰς διδασκαλίας καὶ τὴν ὁδηγίαν τοῦ θείου Γρηγορίου εἰς τόσον ὕψος ἀρετῆς ἔφθασεν, ὥστε ἠξιώθη νὰ λάβῃ καὶ τὸ ἀξίωμα τῆς Ἀρχιερωσύνης, γενόμενος Ἐπίσκοπος Σερβίων, ὀλίγον δὲ μετὰ τὸν Ἰάκωβον ἦλθεν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ὁ Ἀαρών, τὸν ὁποῖον ἐδέχθη ὁ Ὅσιος ἀπὸ εὐσπλαγχνίαν, διότι ἦτο τυφλός. Ἐδιδάχθη λοιπὸν ἀπὸ αὐτὸν ὁ Ἀαρών, ὅτι ὁ Θεὸς διὰ τὴν ἄκραν του ἀγαθότητα ἔγινεν ἄνθρωπος, ἵνα ἀνακαλέσῃ τὸν προπάτορα ἡμῶν Ἀδάμ, ὅστις ἐξέπεσε διὰ τὴν παράβασιν καὶ ἐλευθερώνων τοῦτον ἀπὸ τὴν τυραννίαν τοῦ διαβόλου, τὸν ἔφερε πάλιν εἰς τὴν πρώτην του εὐγένειαν, ἀναστήσας αὐτὸν ἀπὸ τὴν φθορὰν τοῦ θανάτου καὶ ὅτι ἡ τύφλωσις τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ σώματος ὄχι μόνον καθαρίζει τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ χαρίζει καὶ φῶς αἰώνιον εἰς ἐκείνους, οἵτινες τὴν ὑποφέρουν ἀγογγύστως καὶ ἐλπίζουν ἀδιστάκτως εἰς τὸν Θεόν. Ὅταν δὲ ἡμεῖς, μὲ τὴν βοήθειαν καὶ Χάριν τοῦ Θεοῦ, καθαρίσωμεν τὰς καρδίας μας διὰ μέσου τῆς θερμῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἀκαταπαύστου δεήσεως, τότε φωτίζεται ὁ νοῦς καὶ ἡ διάνοια ἡμῶν καὶ γίνονται εἰς τὴν ψυχὴν ὡς δύο ὀφθαλμοί. Ὅταν δὲ φωτισθοῦν καὶ ἀνοίξουν οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοὶ τῆς ψυχῆς μας, τότε ὁ κατὰ Θεὸν πνευματικὸς αὐτὸς ἄνθρωπος βλέπει φυσικῶς, καθὼς ἔβλεπε καὶ ὁ Ἀδὰμ πρὸ τῆς παραβάσεως.

Ταύτας τὰς νουθεσίας ἀκούων ὁ Ἀαρὼν καὶ καλὰς ἐφαρμόζων ταύτας παρεκάλει τὸν Θεὸν μὲ συντριβὴν καρδίας, λέγων οὕτω· «Κύριε ὁ Θεός μου, ὁ τὴν χαμαὶ συγκύπτουσαν ἀνορθώσας καὶ λόγῳ μόνῳ τὸν παράλυτον συσφίγξας καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ διανοίξας· ἔπιδε ἐπ’ ἐμέ, τῇ ἀφάτῳ σου εὐσπλαγχνίᾳ καὶ τὴν συγκύπτουσαν ἀθλίαν ψυχήν μου μὴ ἐγκαταλείψῃς ἐν τῷ βορβόρῳ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῷ λάκκῳ τῆς ἀπογνώσεως.