Ἂν δὲ καὶ μοῦ παρήγγειλε νὰ μὴ κοινολογῶ τὰς ἀρετὰς καὶ τὰ προτερήματα, τὰ ὁποῖα τοῦ ἐχάρισεν ὁ Θεός, ὅμως ἐπειδὴ καὶ ὁ ἔπαινος τῶν Ἁγίων ἀναφέρεται εἰς τὸν Θεόν, διὰ τοῦτο ἔκρινα δίκαιον νὰ μὴ σιωπήσω καθόλου τὰ κατορθώματά του, τὰ ὁποῖα καὶ λέγονται καὶ ἀκούονται μὲ χαρὰν καὶ εὐχαρίστησιν καὶ παρακινοῦν ἐκείνους, οἵτινες τὰ ἀκροάζονται εἰς μίμησιν αὐτῶν. Διότι θέλων ποτὲ νὰ ἀναχωρήσῃ ὁ θεῖος Πατὴρ ἡμῶν Γρηγόριος καὶ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν σεβασμίαν Λαύραν, τοιουτοτρόπως συνήνωσε πνευματικῶς ἡμᾶς τοὺς δύο τὸν ἕνα μὲ τὸν ἄλλον διὰ τῶν διδασκαλιῶν καὶ τῶν νουθεσιῶν του, ὥστε ἐφαίνετο ὅτι εἴχομεν καὶ οἱ δύο μίαν ψυχὴν εἰς δύο σώματα.
Μᾶς ἐπρόσταξε δὲ ὁ θεῖος Γρηγόριος νὰ μείνωμεν ἀχώριστοι ἕως τέλους. Ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν τελευταίαν στιγμὴν τῆς ἀναχωρήσεώς του μᾶς εἶπε πάρα πολλὰ καλά, κινούμενος πρὸς τοῦτο ἀπὸ τὴν εἰς αὐτὸν ἐνοικοῦσαν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Διότι, μᾶς εἶπεν, ἐὰν εὑρισκώμεθα οὕτως ἡνωμένοι, θέλομεν ἀξιωθῆ καὶ τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἡμεῖς δέ, κάμνοντες τὴν συνειθισμένην μετάνοιαν εἰς αὐτὸν καὶ λαβόντες τὴν εὐλογίαν του ὁμοῦ μὲ τὰς εὐχάς του, εἴμεθα ἡνωμένοι ὁ εἷς μετὰ τοῦ ἄλλου καὶ ἀχώριστοι, ἓν καὶ τὸ αὐτὸ αἰσθανόμενοι, φρονοῦντες καὶ πράττοντες. Ἡ φράσις «τοῦτο ἰδικόν μου» καὶ «τοῦτο ἰδικόν σου» δὲν γνωρίζομεν νὰ ἐλέχθη μεταξὺ ἡμῶν ἐπὶ ὁλοκλήρους εἴκοσι ὀκτὼ χρόνους ὅπου ἐμείναμεν μαζί. Ἀλλ’ ἐάν τις ἐκάλει τὸν Κάλλιστον, ἔβλεπεν εὐθὺς μετ’ αὐτοῦ καὶ τὸν Μάρκον καὶ ἐὰν ἐκάλει τὸν Μάρκον, ἔβλεπε συγχρόνως καὶ τὸν Κάλλιστον· εἰς τρόπον ὥστε, ὅλοι οἱ Πατέρες, οἵτινες κατῴκουν εἰς τὴν Σκῆτιν ἐκείνην, ἔστρεφον πρὸς ἡμᾶς τὰ βλέμματα διὰ τὴν καλὴν ὁμόνοιαν τὴν ὁποίαν εἴχομεν μὲ τὴν Χάριν τοῦ Χριστοῦ καὶ εἶχον ἡμᾶς ὡς ἐπαινετὸν παράδειγμα. Ἂν δὲ τυχὸν καμμίαν φοράν, ἀπὸ φθόνον τοῦ διαβόλου, ἠγείρετο μεταξύ τινων ἐξ αὐτῶν φιλονικεία καὶ διχόνοια, ἐνεθυμοῦντο πολλάκις τὸ ἰδικόν μας θεάρεστον παράδειγμα διὰ νὰ εἰρηνεύουν.
Μετὰ ταῦτα, δὲν γνωρίζω πῶς, συνέβη εἰς τὸν Μάρκον σωματική τις ἀσθένεια. Ὅθεν μετέβημεν εἰς τὴν ἱερὰν Λαύραν, πρὸς θεραπείαν τοῦ πάθους του. Βλέποντες δὲ οἱ ἐκεῖ Πατέρες τὴν πολλὴν αὐτοῦ ἀρετήν, δὲν τὸν ἄφησαν νὰ ἀναχωρήσῃ ἐκεῖθεν, θεωροῦντες τὴν στέρησίν του ὡς ζημίαν ἀνεπανόρθωτον. Ἐγὼ δέ, τοῦ Θεοῦ βοηθοῦντος, μετέβην εἰς τὴν σεβασμίαν Μονὴν τῶν Ἰβήρων. Τότε ἐφάνη εἴς τινας, ὅτι ἐχωρίσθημεν ὁ εἷς ἀπὸ τὸν ἄλλον. Ὅμως φαινομενικῶς ἐχωρίσθημεν, κατὰ τὰ σώματα καὶ κατὰ τὸν τόπον, ἀλλὰ κατὰ τὴν ψυχὴν εἴμεθα ὡς πάντοτε ἡνωμένοι διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἥτις συνδέει καὶ συγκρατεῖ τὰ καλά.