Ὅθεν χωρὶς οὐδεὶς νὰ ἀντιληφθῇ τίποτε, παρέλαβε μεθ’ ἑαυτοῦ μαθητήν του τινὰ καὶ εἰσελθὼν εἰς πλοιάριον ἐταξίδευσεν εἰς τὴν Ἀλεξανδρούπολιν. Ἔπειτα διὰ ξηρᾶς μετέβη πάλιν εἰς τὰ Παρόρια καὶ συναθροίσας πολλοὺς Μοναχούς, κατῴκησε προθύμως εἰς τὸ Κατακεκρυωμένον Ὄρος. Ἐκεῖ ὅμως ἔμενον λῃσταί, ἐπιδιδόμενοι ὅλως εἰς τὴν κλοπήν. Τοῦτο δὲ πᾶς τις ἔχων σῶον τὸν νοῦν δύναται νὰ ἐννοήσῃ ὅτι ἦτο ἔργον τοῦ πονηροῦ, ὅστις ἐφθόνει τὸ καλὸν καὶ ἐφοβεῖτο μήπως ὁ Ὅσιος κάμῃ τὴν ἔρημον ἐκείνην κατοικητήριον Μοναχῶν εἰς ὕμνον ἀκατάπαυστον τοῦ Θεοῦ, καθὼς καὶ πράγματι ἔγινε μὲ τὴν χάριν τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τὸ βλέπομεν σήμερον, διότι ὄχι μόνον μεγάλη Λαύρα ὑπάρχει, τὴν ὁποίαν αὐτὸς συνέστησεν, ἀλλὰ καὶ ἄλλους Μοναχοὺς ἔφερε νὰ κατοικήσουν εἰς τὴν ἔρημον εἰς ἴδια Ἡσυχαστήρια, συγχρόνως δέ, μὲ τὴν εὐδοκίαν τοῦ Ἁγίου Θεοῦ τοῦ δοξάζοντος τὸν θεῖον ἄνδρα, ἐκτίσθησαν ἐκ θεμελίων καὶ ἄλλαι τρεῖς Λαῦραι εἰς τὸ σπήλαιον τῶν Μεσομηλίων καὶ εἰς τὴν τοποθεσίαν, τὴν καλουμένην Παίζουβαν, διὰ τὸ πλῆθος τῶν Μοναχῶν ὅπου συνηθροίσθη ἐκεῖ.
Ἀλλ’ ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος, ἔχων τὴν ἐλπίδα του εἰς τὸν Θεόν, δὲν ἐδειλίασεν οὐδόλως οὔτε ἐφοβήθη τὸν πειρασμὸν τῶν κλεπτῶν· ἀλλὰ συνέλαβε σκέψιν ἀγαθήν, τὴν ὁποίαν καὶ ἔφερεν εἰς πέρας διὰ μέσου τῶν Μοναχῶν, οἵτινες ἔγιναν ἐκεῖ μαθηταί του, ἦτο δὲ αὕτη ἡ ἑξῆς: Ἀνέφερεν εἰς τὸν βασιλέα τῶν Βουλγάρων Ἀλέξανδρον [8], ὅτι αὐτὸς ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος ἕνεκεν τῶν μεγάλων ἐπιδρομῶν, τὰς ὁποίας διενήργει ἐκεῖ τὸ βάρβαρον ἔθνος τῶν Ἀγαρηνῶν, ἐλθὼν δέ, ἵνα χάριν ἡσυχίας κατοικήσῃ εἰς τὴν ἔρημον ταύτην, εὗρε καὶ ἐκεῖ ἄλλον πειρασμόν, τὸν τῶν κλεπτῶν· «Διὰ τοῦτο καὶ ἐγώ, λέγει εἰς τὴν ἀναφοράν του, ἀκούων τὸ περίφημον ὄνομά σου καὶ ὅτι εἶσαι θεοσεβής, εὐλαβὴς καὶ ἐλεήμων καὶ ὅτι βοηθεῖς μὲ κάθε εὐεργεσίαν τοὺς ἔχοντας ἀνάγκην, σὲ παρακαλῶ μὲ τὴν φρόνησιν καὶ τὴν δύναμιν, τὴν ὁποίαν σοῦ ἐχάρισεν ὁ Θεός, νὰ ἐμποδίσῃς τὴν καταδρομὴν τῶν λῃστῶν».
Ὁ δὲ θαυμάσιος ἐκεῖνος βασιλεύς, ἐπειδὴ ἐξετίμα πολὺ, τὴν ἀρετὴν καὶ τοὺς ἐναρέτους, δεχθεὶς μετὰ χαρᾶς τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου, ἔστειλεν εὐθὺς καὶ ἔκτισεν ἐκ θεμελίων πύργον ἰσχυρὸν καὶ ὑψηλόν, Ἐκκλησίαν καὶ κελλία, καθὼς ἔπρεπε καὶ κατώγεα διὰ τὰ ζῷα καὶ βασιλικῶς οἰκονόμησε πάντα τὰ ἀπαιτούμενα, ὅπως μέχρι τῆς σήμερον καθορᾶται ἀπὸ τοὺς εκεῖ χάριν ψυχικῆς ὠφελείας καὶ προσκυνήσεως μεταβαίνοντας.