«Ἐνυμφεύθη δὲ ὁ Ζεύς σας αὐτὸς πολλὰς καὶ μάλιστα τελευταίαν τὴν Ἥραν τὴν ἀδελφήν του. Φιλήδονος δὲ ὡς ἦτο, ἐγέμισε μὲ τέκνα τὸν οὐρανόν. Ἄλλα μὲν ἐξ ὁμοτίμων πρὸς αὐτὸν θεῶν, καθ’ ὑμᾶς, ἀποκτήσας, ἄλλα δὲ ἐκ τοῦ θνητοῦ καὶ ἐπιγείου γένους, ἄλλοτε μεταβαλλόμενος εἰς χρυσίον, ἄλλοτε εἰς ταῦρον, ἄλλοτε εἰς ἀετὸν καὶ πάντοτε διάφορος τῆς πρώτης αὐτοῦ μορφῆς. Τοιοῦτος ὑπῆρξεν ὁ ὕπατος καὶ ἄριστος τῶν θεῶν σας, ὁ τὰς μεγάλας βροντὰς κάμνων καὶ ἀστράπτων Ζεύς, τοῦ ὁποίου δείκνυται πελώριος τάφος εἰς Κρήτην ὅπου ἐτυράννησεν ἀπανθρώπως. Τί δὲ ἤθελεν εἴπει τις περὶ τοῦ Ποσειδῶνος τοῦ κατασκευάζοντος πλίνθους πλησίον τοῦ Λαομέδοντος τῆς Φρυγίας; Τοῦ ἀνθρακέως καὶ πλήρους αἰθάλης (καπνιᾶς) Ἡφαίστου τοῦ χωλοῦ; Τοῦ Ἄρεως τοῦ ἀπερισκέπτου μοιχοῦ; Τοῦ τῆς ἀπωλείας υἱοῦ Ἀπόλλωνος; Τοῦ ἀρχικλέπτου Ἑρμοῦ; Τοῦ θηλυπρεποῦς Διονύσου; Τοῦ τριάστρου Ἡρακλέους, τοῦ ὁποίου σύμβολα τῆς θεότητος ἦσαν αἱ πεντήκοντα τοῦ Θεστείου θυγατέρες καὶ τὸ ὄρος τῆς Οἴτης, ὅπου τὸν βίον τραγικῶς πυρποληθεὶς κατέστρεψεν, ἀφοῦ πρῶτον ἐχειροδίκησε κατὰ τῶν τέκνων του;».

«Ταῦτα δὲ τὰ ὀλίγα λέγω περὶ τῶν ἀρρένων θεῶν σας· οὗτοι εἶναι οἱ κομπασμοὶ τῶν σοφῶν σας, τὸ δὲ φρικτότερον καὶ ἀνόσιον, νὰ καταβιβάζετε τὸ ὑπερκόσμιον ὄνομα τῆς θεότητος καὶ τὸν πρὸς ταύτην σεβασμὸν εἰς ἡδυπαθῆ θηλυπρέπειαν καὶ νὰ σέβεσθε θεοὺς θηλείας ὅπως τὴν Ρέαν καὶ τὴν Ἥραν τὰς ἁμαρτωλάς, τὴν ξενοτόκον Ἄρτεμιν, τὴν μοιχαλίδα Ἀφροδίτην καὶ χιλιάδων ἄλλων κιναίδων ἀνδρῶν συρφετόν. Πῶς λοιπὸν ταῦτα δὲν εἶναι ἀπόδειξις ἐσχάτης ἀνοησίας καὶ φοβερὰς μανίας καὶ ἀθεΐας; Πρέπει λοιπὸν τούτους τοὺς θεοὺς νὰ λατρεύωμεν καὶ παρὰ τούτων τὰ πρὸς σωτηρίαν νὰ ζητῶμεν; Καὶ νὰ παραδεχώμεθα τούτους ὡς ἀρχηγοὺς σωφροσύνης καὶ διδασκάλους ἀρίστους καὶ σωτῆρας ψυχῶν, ὡς τὰ πάντα εὐτάκτως καὶ σωτηρίως κυβερνῶντας, αὐτούς, οἵτινες, διὰ μυρίων ἐπαναστάσεων, πολέμων καὶ ταραχῶν τὰ πάντα ἐπιτυγχάνουσι; Νὰ παραδεχώμεθα θεοὺς τοὺς πρὸς ἀλλήλους στασιάζοντας; Ὥστε λοιπόν, πρὸς τούτους ὁ βασιλεὺς διατάσσει νὰ προσέλθωμεν καὶ ὡς θεοὺς νὰ πιστεύωμεν καὶ διὰ θυσιῶν νὰ ἐξυμνοῦμεν καὶ δι’ ἱερατικῶν ὀργίων νὰ θεραπεύωμεν; Ἄπαγε! Οὐδὲ νὰ ἀκούσω ἐπιθυμῶ τὸν ἀνόσιον τοῦτον τρόπον τοῦ σεβασμοῦ. Διότι ὁ διὰ τούτων εὐχαριστούμενος εἶναι ἀνάγκη νὰ εἶναι κατώτερος τῶν σεβαζομένων καὶ θερμότερος ζηλωτὴς τῶν πράξεών των, τῶν ἀξιοκατακρίτων, γενικῶς δὲ εἰπεῖν μετ’ αὐτῶν νὰ κολάζεται».