Μετ’ ὀλίγας δὲ ἡμέρας, ὀλίγον πρὶν ἢ παρουσιασθῇ ὁ Μάρτυς ἐνώπιον τοῦ Λικινίου, ἐν βαθείᾳ νυκτί, ἠξιώθη ὁ μακάριος καὶ θείας ὀπτασίας καὶ φωνὴν ἤκουσεν ἄνωθεν οὕτω λέγουσαν· «Εὐθὺς ὡς ἀνατείλῃ ὁ ἥλιος θέλεις ὁδηγηθῆ πρὸς τὸν Λικίνιον καὶ τότε ἀφοῦ ἀριστεύσῃς κατὰ τῆς δεισιδαίμονος πλάνης, θέλεις τελειωθῆ διὰ ξίφους καὶ θέλεις καταβυθισθῆ εἰς τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης, ἀποδιδόμενος οὕτω πρὸς τὸν ποθούμενον, ἄφθαρτος καὶ ἀλώβητος. Τότε τὸν θρόνον τῆς Ἐπισκοπῆς μέλλει νὰ διαδεχθῇ ὁ Καλλιστράτου Εὐτύχιος.

Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ τοῦ Χριστοῦ θεῖος Ἱερομάρτυς ἠξιώθη τῆς θείας ταύτης θεοφανείας, προσεκάλεσε τοὺς Διακόνους καὶ τὸν φιλόξενον Ἐλπιδοφόρον, οἵτινες καὶ προσῆλθον εὐθὺς πρὸς αὐτόν. Ὡς δὲ εἰσῆλθον εἰς τὴν φυλακήν, ἤρχισεν ὁ θεῖος ἀνὴρ νὰ ψάλλῃ τοὺς μεσονυκτικοὺς ὕμνους. Ἐνῷ δὲ ἡ ὑμνῳδία ἐπροχώρει, ὡς ἐν ἐκστάσει, σύννους καὶ πλήρης δακρύων, ἀναπετάσας πρὸς τὸν οὐρανὸν τὰς χεῖρας, προσηυχήθη τρὶς μετὰ κατανύξεως οὕτω λέγων· «Κατασκηνώσω εἰς τὰ ἔσχατα τῆς θαλάσσης καὶ γὰρ ἐκεῖ ἡ χείρ σου ὁδηγήσει με καὶ καθέξει με ἡ δεξιά σου, Κύριε» (Ψαλμ. ρλη’ 9-10). Ταῦτα δὲ ἐκείνου προσευχομένου ἐξεπλήσσοντο οἱ Διάκονοι καὶ ὁ Ἐλπιδοφόρος καὶ προέβλεπον ἤδη τὴν διὰ τῆς ἀθλήσεως τελείωσιν τοῦ διδασκάλου. Οὗτος δὲ ὁ θεῖος ἁνήρ, εὐθὺς ὡς ἐτελείωσε τὴν προσευχήν του, συνεβούλευε νουθετῶν τούτους καὶ λέγων· «Μὴν ἐκπλαγῆτε, ὦ τέκνα, μὲ ἐκεῖνα διὰ τῶν ὁποίων ὁ Κύριος οἰκονομεῖ τὰ καθ’ ἡμᾶς, παρὰ τὰ ἀπερίγραπτα κρίματά μας. Οὐδὲ δειλιάσετε δι’ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον θέλει συμβῆ εἰς ἐμέ. Διότι ὁ Δεσπότης μὲ προσκαλεῖ πλησίον του δι’ ἀθλήσεως, μετὰ δὲ τὸ τέλος μου ἡ θάλασσα θέλει ὑποδεχθῆ τὸ σκῆνος μου. Σεῖς δὲ, ἀφοῦ λάβητε τὴν Πίστιν ὡς συνοδοιπόρον καὶ τὰς εὐχάς μου, εὐθὺς ὡς ἐπανακάμψετε εἰς τὴν πατρίδα, στηρίξατε τοὺς ἀδελφούς, ἵνα μὴ ἐπιπνέων ὁ ἄνεμος τῆς ἀσεβείας κλονήσῃ τινὰς καὶ ἀπομακρύνῃ ἀπὸ τῆς ὁδοῦ τῆς Πίστεως καὶ τοῦ ἐναρέτου βίου. Θέλει δὲ ἀποδοθῆ πρὸς σᾶς καὶ τὸ ἀθλοφόρον σκῆνος μου, σῷον καὶ ὁλόκληρον, τὴν δὲ Ἐπισκοπὴν θέλει διαδεχθῆ ὁ τοῦ Καλλιστράτου Εὐτύχιος. Διότι ταῦτα παρουσιασθεὶς μοὶ ἀπεκάλυψεν ὁ Κύριος».