ΒΑΣΙΛΕΥΣ ὁ ἔνδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἱερομάρτυς ἦτο Ἐπίσκοπος Ἀμασείας τῆς ἐν τῷ Εὐξείνῳ Πόντῳ εὑρισκομένης [1] ζῶν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Λικινίου, τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη τη’-τκγ’ (308-323), γαμβροῦ ἐξ ἀδελφῆς ὄντος τοῦ Ἁγίου καὶ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Καὶ ἦτο μὲν τὸ ὄνομά του Βασιλεύς, ἀνταξίως δὲ πρὸς τὸ ὄνομα ἐπολιτεύθη ὁ μακάριος, διὸ καὶ νῦν ἐν οὐρανοῖς βασιλεύει αἰωνίως.
Καὶ ἐκεῖνοι μὲν οἵτινες ἔτυχον ἐπιγείου δυνάμεως καὶ ἀνέλαβον βασιλικὰ ἡνία καὶ σκῆπτρα, ὅταν καταλάβουν πόλιν τινά, ἀφοῦ μάλιστα καταγάγουν νικηφόρον θρίαμβον, εὐθὺς ὡς εἰσέλθωσι νικηταὶ ἐξωραΐζουσι καὶ κοσμοῦσι τὴν πόλιν καὶ λαμπροτέραν αὐτὴν παρουσιάζουσι. Διότι τοιαῦτα οἱ ἐπὶ τῆς γῆς βασιλεῖς προσφέρουσιν εἰς τὰς ὑποτασσομένας πόλεις. Ἀλλὰ περὶ τῶν ἐν Θεῷ βασιλευσάντων καὶ ἀσάλευτον Βασιλείαν παραλαβόντων, ὡς ὁ καλλίνικος καὶ μέγας Ἱεράρχης Βασιλεύς, τί θὰ ἠδύνατό τις νὰ εἴπῃ; Μήπως δὲν προσέφερεν οὗτος μεγαλύτερα καὶ θειότερα πράγματα εἰς τὴν πόλιν τῆς ὁποίας κατὰ πρῶτον ἐπεσκόπευσε, κατανικήσας τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας τοῦ σκότους; Μήπως καὶ δὲν ἀποδεικνύεται ὅτι, ἀφοῦ κατεπάτησε τὸν ἀρχέκακον τύραννον, ἔτι αἱμόφυρτος ἐκ τοῦ νικηφόρου αἵματος καὶ κατέρυθρος ἐκ τοῦ αἱματωμένου κονιορτοῦ, κατακοντίζων διέλυσε τοὺς κοινοὺς ὑπερηφάνους καὶ ἀνῆλθε θαυματουργήσας ὑπὲρ φύσιν; Τοῦτο λοιπὸν βεβαίως πρέπει νὰ ὁμολογήσωμεν, ὅτι μεγαλύτερα καὶ πλείονα τῶν ἐπιγείων βασιλέων ἐδώρησεν ὁ θεοφόρος Βασιλεύς, ὁ ἀνελθὼν καὶ εἰς τὸν τῆς Σινώπης θρόνον, ὅτε διὰ θαλάσσης ἔπλευσε παραδόξως μετὰ τὸν μαρτυρικὸν ἆθλον καὶ προσωρμίσθη εἰς τὸν λιμένα αὐτῆς. Ἀλλ’ εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο φθάσας τοῦ λόγου, ἔκρινα καλὸν νὰ ἐπιστρέψω εἰς τὴν ἀρχήν, ἵνα λογικὴν καταστήσω τὴν διήγησιν.
Μετὰ τὴν εἰς οὐρανοὺς Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρὸς καθέδραν Αὐτοῦ, κατελθὼν ἐξ οὐρανοῦ ὁ Παράκλητος ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν, ἀφοῦ κατέστησε τοὺς θείους Ἀποστόλους ὡς βασιλεῖς τῆς γῆς, ἄλλον ἀλλαχοῦ ἐξαπέστειλε· τοῦτο δὲ προφητεύων ὁ θεῖος Δαυῒδ παλαιόθεν, προέλεγεν· «Ἐν τῷ διαστέλλειν τὸν Ἐπουράνιον βασιλεῖς ἐπ’ αὐτῆς, χιονωθήσονται ἐν Σελμῴν» [2] (Ψαλμ. ξζ’ 15), ὀνομάζων ἐπουράνιον τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ τὴν Ἱερουσαλὴμ Σελμών.